Η Άπιστη

Παρασκευή, 20 Απριλίου 2012 - 00:19

Η Νταϊάν Λέιν. Θεά. Θεά χρυσό μου. Με έναν γοητευτικό πενηντάρη για σύζυγο. Με ένα γιο. Σαραντάρα, αξιοπρεπής, με σπίτι που καλεί κόσμο, με φιλενάδες που πάνε για καφέ και κάνουν κουτσομπολιό. Και μετά ο τύπος. Παίδαρος. Μανάρι από τα λίγα. Μελαχρινός, με λατινοαμερικανικό ταμπεραμέντο και σχεδόν σπαστή προφορά. Και η Νταϊάν κύλησε στα ναρκωτικά.

Ο άντρας της το έμαθε. Της είπε, «σου έδωσα τα πάντα». Αλλά ήταν αόριστος. Και εκείνη δεν απάντησε: «Γαμήσιγαμήσι». Δεν το είπε. Δεν είχε νόημα να το πει. Η απιστία είναι το ποσό με τα πιο πολλά μηδενικά. Και η άπιστη είναι η πιο πλούσια παρθένα. «Γαμήσιγαμήσι».

Την έχετε δει την ταινία; Το πάθος και το σεξ; Τους οργασμούς; Μια γυναίκα ίσως να μην μπορεί να ζήσει μόνο με αυτά. Αλλά, σίγουρα, δεν μπορεί να είναι ήσυχη χωρίς αυτά. Μια γυναίκα που θα πεθάνει χωρίς να τα έχει δοκιμάσει, είναι επικίνδυνη. Δεν ξέρει έναν κόσμο που σίγουρα υποπτεύεται, όταν αναζητεί το τεντωμένο κορμί της. Σε αυτή την περίπτωση είναι αναιμικό το «πώς να μου λείπει κάτι που δεν είχα;». Κάπως το γνωρίζεις. Υπάρχει προγονική μνήμη από κραυγές, ουρλιαχτά και βογγητά, από τρέμουλα και ευτυχισμένους οργασμούς. Όχι δικά της, ούτε καν οπτική και ακουστική εμπειρία. Αλλά δώρο, μέσα στην κλωστή που συνδέει τον Homo Neaterdal με τον Βαγγέλη Βενιζέλο, την Κατερίνα Καινούργιου και τους ανταποκριτές του Star. Τον Όμηρο με τους ταξιτζήδες, τον Γούντι Άλεν με τη Βερενίκη. Υπάρχει παρελθοντικό πλαίσιο που κάνει ό,τι γουστάρει: υποστηρίζει ό,τι θέλει, θεσπίζει τους δικούς του κανόνες, τους απορρίπτει, περνά μεταρρυθμίσεις και μετασχηματισμούς με την ίδια ευκολία που το έκανε η Θάτσερ (ή και η ελληνική κυβέρνηση, για να ευχαριστηθούμε λίγο περισσότερο), αλλά είναι δεσμευμένο στην απεριόριστη χρονική σπείρα της φύσης, την υπενθύμιση του ανθρώπινου όντος ως ερωτικού πλάσματος.

Ασφαλώς, δεν μπορείς να ξέρεις. Είσαι από αυτήν την πλευρά του ποταμού και όσο περνά ο καιρός και βρίσκεις κάποιον σάρκινο θησαυρό- από εκείνους που θα ήσουν έτοιμος να πουλήσεις ένα ευαγγελικό παραμύθι, προκειμένου να πείσεις ότι δεν είναι αυτό, αν και τελικά δεν ήταν μόνο αυτό, απλώς αυτό είναι τόσο κραυγαλέο που θα ήθελες να αποφύγεις τη ροπή σου, για να μην πιστέψεις και εσύ ο ίδιος ότι είναι μόνο αυτό- εκείνο που σε τσιγκλάει είναι η αντίδρασή σου μετά το τέλος. Το τέλος μετά.

Η «Άπιστη» είναι ριμέικ μίας γαλλικής ταινίας του ’70. Ασφαλώς κερδίζει στο δράμα, στην πρωταγωνίστρια, στον πρωταγωνιστή, στον κομπάρσο. Τα γαμήσια της Νταϊάν Λέιν είναι ωμά. Αλλά ωμά με ευαισθησία. Η σκηνή της ζήλιας της είναι απίθανη. Δεν ξέρω αν η ίδια απέφυγε τη στάμπα της στάρλετ- ένα σίγουρο εφόδιο για να κάνεις μία μίνιμουμ καριέρα που θα φέρει χιλιάδες ή εκατομμύρια δολάρια, αλλά και μια ταυτότητα που είναι δύσκολο να αποχωριστείς, ως εκ τούτου το να αντέξεις στον χρόνο θα φανεί αν θα σε πετάξουν σαν στυμμένη λεμονόκουπα όταν πάψεις να είσαι νόστιμη- αλλά σε αυτή τη σκηνή ήταν κανονική ηθοποιός. Μα τούτο δεν είναι το θέμα μας.

Ποιος θα απέρριπτε κατευθείαν μία τέτοια θυελλώδη σχέση, ακόμα και αν κατέληγε σε έγκλημα, και συνοδευόταν από φρίκες για καμιά τριανταριά χρόνια, που δεν θα σε άφηναν να κοιμηθείς, επισκέπτες με δάχτυλα ποδιών αντί για φτερά και εντόσθια αντί για κεφάλι, που κάνουν κατοχή στο κάστρο του ευγενικού Μορφέα; Και ποιο ένστικτο θα σε οδηγούσε να μην την απορρίψεις κατευθείαν, αν και η λογική θα σε έβαζε να αρνηθείς μετά; Η «Άπιστη» δεν είναι μία. Είναι η βαθιά φύση που δεν έμαθες ακόμα, είναι ο χειμαρρώδης ακόλαστος εαυτός σου που σου επιτρέπει να φαντασιώνεσαι τα πάντα, να υγραίνεσαι χωρίς ενοχές. Αλλά οι φαντασιώσεις είναι υγιείς, ενώ η πραγματικότητα είναι νοσηρή. Και αυτό πρέπει να δείχνει ότι έχει δημιουργηθεί κάποιο κενό, έτσι δεν είναι; Ότι, δεν μπορεί, κάποιο λάθος έχει γίνει. Και ότι αυτό το λάθος πρέπει να μας ανησυχεί και να αρχίσουμε να ψάχνουμε το σωστό.

Και θα το κάναμε. Θα το κάναμε με μεγάλη ευχαρίστηση, αν δεν ήμαστε γόνοι της αριστοκρατικής φάρας που λέγεται αρχαία τραγωδία. Αν δεν νιώθαμε- δεν έτρεμε η καρδιά μας στην προοπτική- ότι εμείς θα τιμωρηθούμε, θα είμαστε το 13ο ζώδιο, η μικρότερη, σε μοίρες, γωνία ενός τριγώνου, οι Mr. Cellophane ενός τριπτύχου, που γίνεται να αντικατασταθούμε. Ότι αν δεν ήμαστε εμείς, δεν θα υπήρχε η αμαρτία. Δεν θέλουμε να είμαστε η ευτυχισμένη αρχή του σεναρίου, αλλά μόνο μία εικόνα που θα αντικατασταθεί συν τω χρόνω. Η βολική πλευρά της αμαρτίας.

Και το μόνο που τελικά μπορούμε να έχουμε, είναι η ανοησία «μην κάνεις για να μην σου κάνουν», το «όλα εδώ πληρώνονται». Η ανόητη αλήθεια, διότι αποδίδει.

Ας είναι. Μου φαίνεται καλύτερα έτσι. Τι θα ήταν ο άνθρωπος αν έφθανε στην απόλυτη ελευθερία; Αν δεν αγωνιζόταν για αυτήν (ομολογώ ότι εδώ και καιρό έχω κατασταλάξει ότι πρόκειται για χίμαιρα· ο αγώνας για την ελευθερία είναι ο πιο τεμπέλικος που υπάρχει και μόνο αν δεν εστιάσεις σε εκείνη μπορείς να την έχεις, κάτω από τα μουστάκια της οργανωμένα ανοργάνωτης ή ανοργάνωτα οργανωμένης ζωής στον τόπο του ήλιου) και την είχε, δεν θα ήταν ένα λιγότερο ατελές ον; Και αν έφθανε στην τελειότητα, θα έπρεπε να αλλάξει τη ροή: ακόμα, και αυτό πρέπει να προκαλεί τρόμο, να την εξαφανίσει.

Χρειαζόμαστε τις θυελλώδεις αμαρτωλές σχέσεις, τους υπόλογους, τις επικρίσεις των φαινομενικά άμεμπτων που, οι κακομοίρηδες, δεν ενέδωσαν σε αυτές γιατί είναι μεγάλο το βάρος που πρέπει να σηκώσουν.

Διάολε (κυριολεκτική αναφώνηση), είμαστε πλάσματα του προπατορικού αμαρτήματος, έτσι δεν είναι; Είμαστε η παράσταση που παίχθηκε στην Εδέμ, οι ρόλοι που διανεμήθηκαν. Και κάποιος πρέπει να παίξει τον Θεό.

ΥΓ. Ξεκίνησε η σεζόν του χώματος. Στο Μόντε Κάρλο. Χωρίς τον Φέντερερ. Λέω να περιμένω τη Μαδρίτη.

ΥΓ.1. «Ααααχ», λέει ο Βασίλης, «κάποτε ο κόσμος έβλεπε πυγμαχία και τώρα βλέπει τένις. Κάποτε οι ποδοσφαιριστές μάτωναν στα παιχνίδια, και τώρα όχι». Αν και πρέπει να είμαι αδιάλλακτός με τέτοιου είδους νοσταλγία- θεωρώντας, όπως είπε ο Βολταίρος, ότι ο κόσμος μας είναι ο καλύτερος δυνατός, άρα και το παρόν του το καλύτερο δυνατό- πρέπει να μην το απορρίψω. Και να επανέλθω.

ΥΓ.2. Όχι πως θεωρώ το τένις λιγότερο τραχύ. Το θεωρώ μία εικονική ξιφασκία με γροθιές. Υπάρχει πάντα ο Ναδάλ, αυτός που είναι «σαν τους ταύρους της Παμπλόνα, που δραπετεύουν και κυνηγούν τον κόσμο», όπως είχε πει ο προπονητής τένις, Νικ Μπολετιέρι, και ο Φέντερερ μπορεί να είναι ποίηση, αλλά δεν σημαίνει ότι δεν είναι καταραμένη ποίηση, των Μπίτνικς.

ΥΓ.3. Βέβαια, πρέπει να είσαι πολύ γενναιόδωρος με τον εαυτό σου, στα όρια της ψευδαίσθησης, για να μπορείς να διαβλέπεις κάποιου είδους βία σε ένα αριστοκρατικό άθλημα. Αλλά ούτως ή άλλως, ο αθλητισμός είναι ένα αυθεντικό ψέμα, στις περισσότερες παραμέτρους του: τις προλογικές ιστορίες, τις αναμνήσεις, την αίσθηση της προσμονής. Μπορεί κάποιος να πει ότι μόνο το γεγονός αυτό καθαυτό είναι αλήθεια, αν και ούτε αυτό είναι απαραίτητο.

ΥΓ.4. Ένα γκολ της ομάδας πόλο Ανδρών του Ολυμπιακού το 2002, με μία ιταλική ομάδα. Ίσως ήταν ιταλική. Η μπάλα πετούσε σαν τον Τζόνι Ντεπ με τη Φέι Ντάναγουεϊ στο «Αριζόνα Ντριμ». Τέσσερις παίκτες περπάτησαν στο νερό και μπήκε ένα απίθανο γκολ. Μετά, τα δύο της Μανωλιουδάκη στον δεύτερο τελικό με τη Βουλιαγμένη. Τα έβαλε από τη Σητεία. Όσες φορές και να τα δεις, δεν μπορείς να μην πειστείς ότι η Φιλιώ επισύναψε συμβόλαιο με τη βαρύτητα.

ΥΓ.5. Η Ασημάκη φουνταριστός. Γενικώς. Ιστορίες που συμβαίνουν μπροστά στα μάτια σου και όμως δεν είναι περισσότερο αληθινές από το WWE ή τον Τσάρλι και το Εργοστάσιο Σοκολάτας, τον Σουίνι Τοντ. Τον Πλάκι Πούρσελ. Τον Τρυποκάρυδο. Τις Χίλιες και Μία Νύχτες. Τους Ολυμπιακούς Αγώνες.

ΥΓ.6. Γενικώς, ονειροκόσμος. Ο αθλητισμός είναι η υπέροχη κούρμπα στην πλάτη, τα στήθη που πεταρίζουν, το ταυτοχρόνως αθώο και προκλητικό θηλυκό βλέμμα. Το είδες μόλις χθες.

ΥΓ.7. Και όποιος άντρας έχει φάει τη ζωή του, παρακολουθώντας ξανά και ξανά παιχνίδια βαρετά, κούρσες χωρίς ενδιαφέρον, βάρβαρους τραυματισμούς, γελοία γκολ, συνειδητοποιώντας ότι υπάρχουν 90 λεπτά ή 120 λεπτά ή 60 λεπτά ή 4 ώρες και 48 λεπτά, που θα μπορούσε να κάνει οτιδήποτε άλλο και κάνει αυτό, και δεν το ταυτίζει με το θηλυκό μεγαλείο και χαμόγελο…

ΥΓ.7. Είναι μάλλον καλά.

Ακολουθήστε το Gavros.gr στο Google News για να μαθαίνετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις!