Αδέρφια, ζείτε, εσείς μας οδηγείτε!
Γεια σας, αδέρφια μου ΓΑΥΡΟΙ! Η ώρα ήταν 12:00 και σχεδόν όλοι μας τότε ήμασταν ήδη μέσα στη μοναδική ΘΥΡΑ 7, όπως κάναμε πάντα εκείνες τις εποχές. Οι φωνές, τα συνθήματα, τα τραγούδια, τα πανό μας, σε βάζανε αμέσως στο κλίμα του αγώνα. Αδέρφια μου ΓΑΥΡΟΙ, τίποτα μα τίποτα δεν έδειχνε ότι τα γέλια όλων μας θα μετατραπούν σε κραυγές πόνου και αγωνίας και ο Χάρος -ο πραγματικός, όχι εγώ- θα σκέπαζε με την κατάμαυρη σκιά του το Καραϊσκάκη μας!
Αδέρφια μου, όταν βγήκε η ομάδα της καρδιάς μας στο γήπεδο, το πάθος μας, τα συνθήματά μας δεν μπορούσαν να περιγράφουν με λόγια. Οι καρδιές μας χτυπούσαν πολύ δυνατά για τη μεγάλη αγάπη μας, τον ΘΡΥΛΟ, τον Θεό μας, τον ΟΛΥΜΠΙΑΚΟ μας!
Η 8η Φεβρουαρίου του 1981 σημάδεψε όλους μας για μια ζωή. Πήρε και θα παίρνει κάτι από εμάς κάθε φορά που θα τη σκεφτόμαστε, θα την ΤΙΜΑΜΕ! Η τραγωδία με τους 21 νεκρούς στη ΘΥΡΑ 7 θα μείνει ανεξίτηλα, πάντα χαραγμένη στη μνήμη και την καρδιά κάθε οπαδού του ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΥ! Αδέρφια μου, όταν ξημέρωσε εκείνη η μέρα και έβαλα το δερμάτινο μπουφάν μου, το τζιν στενό παντελόνι μου, το κασκόλ μου και το οικοδομικό καπελάκι του ΘΡΥΛΟΥ μας, που φορούσαμε όλοι μας, ούτε εγώ ούτε κανείς από μας δεν θα μπορούσε ποτέ να φανταστεί την τραγική συνέχεια που θα ακολουθούσε!
Παίζαμε το ντέρμπι κορυφής απέναντι στην ΑΕΚ μέσα στον κατάμεστο -όπως σε κάθε ματς με οποιονδήποτε αντίπαλο τότε- ΝΑΟ μας. Το ΑΕΚάκι βρισκόταν μόλις 2 βαθμούς πίσω από τον ΘΡΥΛΟ μας και ήταν ένα ακόμη κίνητρο εγρήγορσης για τον μοναδικό και υπέροχο κόσμο μας. Τα 35.450 χιλιάδες εισιτήρια ήταν πάρα πολύ λίγα για τη μεγάλη δίψα για νίκη που είχαμε όλοι μας!
Το ματς ξεκίνησε και καταλαβαίνετε ότι ο ΝΑΟΣ μας ήταν στο πόδι με ΦΩΝΗ από το πρώτο δευτερόλεπτο. Ο ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ μας διέσυρε αγωνιστικά την ΑΕΚ με 6-0, αλλά δυστυχώς ο θρίαμβος πέρασε σε δεύτερη μοίρα... υπερβολικά γρήγορα. Κι έτσι έπρεπε να γίνει.
«Αδέρφια, ζείτε, εσείς μας οδηγείτε»! Η χαρά έγινε θρήνος και ο πειραϊκός ουρανός δάκρυσε, το χαμόγελο πάγωσε και η θύρα 7 του γηπέδου Καραϊσκάκη έμελλε να είναι το μοιραίο μέρος. Μετά το ματς με την ΑΕΚ στις 8 Φεβρουαρίου του 1981, 21 παιδιά άφησαν την τελευταία τους πνοή στα σκαλοπάτια της συγκεκριμένης θύρας. Πλήρωσαν με την ίδια τους τη ζωή την αγάπη τους για τον Ολυμπιακό και τον αθλητισμό. Αθώες ψυχές έφυγαν από κοντά μας. Ανθρωποι που ακόμα και τώρα θα μπορούσαν να είναι στο διπλανό κάθισμα, που θα μπορούσαμε να τους συναντάμε σε εκδρομές. Κι όμως, από εκείνο το καταραμένο απόγευμα δεν είναι κοντά μας. Εφυγαν βλέποντας έναν θρίαμβο της αγαπημένης τους ομάδας. Συνεχίζουν, όμως, να είναι κοντά μας. Γιατί κανείς δεν πεθαίνει αν δεν τον ξεχάσεις. Κι εμείς ποτέ δεν ξεχνάμε τα 21 αδέρφια μας που χάθηκαν τόσο άδικα. Που δεν μπορούμε να φωνάξουμε μαζί τους για τον Ολυμπιακό μας.
Για ακόμα μία φορά τους φωνάξαμε με όλη μας τη δύναμη «ΑΘΑΝΑΤΟΙ!!!». Για να ακούσουν ξανά τα αδέρφια μας «ΘΡΥΛΕ, ΘΥΜΗΣΟΥ, ΠΡΩΤΑΘΛΗΤΗ ΣΕ ΘΕΛΟΥΝΕ ΑΚΟΜΑ ΚΙ ΟΙ ΝΕΚΡΟΙ ΣΟΥ!!!».
Αδέρφια μου, εκείνη τη μαύρη μέρα ο ΘΡΥΛΟΣ μας διέσυρε αγωνιστικά την ΑΕΚ. Ο λαός μας που βρισκόταν στη ΘΥΡΑ 7 προσπαθούσε να κατέβει τα μοιραία σκαλοπάτια, αδημονώντας να αποθεώσει τα ινδάλματά μας όπως κάναμε πάντα τότε σε κάθε ματς!
Τότε ήταν που κάποιος από τους μοναδικούς οπαδούς μας γλίστρησε στα σκαλοπάτια που οδηγούν στην έξοδο. Η μοιραία πόρτα ήταν, αδέρφια μου, κλειστή ή μισάνοιχτη και το κακό δεν άργησε να συμβεί. Η ανθρώπινη απερισκεψία να μείνουν κλειστές οι θύρες οδήγησε στο να ποδοπατηθούν 21 από τους εκατοντάδες ΓΑΥΡΟΥΣ που βρίσκονταν εκεί, με αποτέλεσμα να χάσουν τη ζωή τους. Νεκροί και τραυματίες μεταφέρθηκαν στο Τζάνειο νοσοκομείο, στο κρατικό ΝΙΚΑΙΑΣ και στον ΕΡΥΘΡΟΛΕΥΚΟ ΠΕΙΡΑΙΑ μας σήμανε συναγερμός. Το πένθος ήταν πάρα πολύ μεγάλο τόσο για τις οικογένειες των συγγενών όσο και για όλη την ΕΡΥΘΡΟΛΕΥΚΗ οικογένειά μας!
Θέλω να ΞΕΡΕΤΕ πως μέχρι σήμερα κανείς δεν πλήρωσε για τη μεγάλη τραγωδία. Για τα 21 αδέρφια μας που δεν γύρισαν ποτέ στο σπίτι τους. Για τους συγγενείς τους, που τα έχασαν ξαφνικά και άδικα τα ερωτηματικά αναπάντητα μέχρι σήμερα. Οι ΨΥΧΕΣ, όμως, των 21 ΑΔΕΡΦΩΝ μας θα είναι ΠΑΝΤΑ ΚΟΝΤΑ ΜΑΣ ΚΑΙ ΜΕΣΑ ΣΤΟ ΓΗΠΕΔΟ ΜΑΣ, ΣΤΙΣ ΘΕΣΕΙΣ ΠΟΥ ΤΟΥΣ ΕΧΟΥΜΕ ΑΦΙΕΡΩΣΕΙ ΣΤΟ ΠΕΤΑΛΟ ΜΑΣ... ΣΤΗ ΜΟΝΑΔΙΚΗ ΚΑΙ ΘΡΥΛΙΚΗ ΘΥΡΑ 7!
Ακόμα και τώρα, τόσα χρόνια μετά, παρόλο που κάποια ανθρωποειδή ανεγκέφαλα ποτισμένα με μίσος άτομα προκαλούν το κοινό αίσθημα με τα απαράδεκτα συνθήματά τους, μη βρίσκοντας άλλο τρόπο να μειώσουν το μεγαλείο του Θρύλου μας. Γι’ αυτό, αδέλφια, η ΘΥΡΑ 7 δεν είναι μια απλή είσοδος. Ποτίστηκε με αίμα και πέρασε στο πάνθεον της ιστορίας. Δεν πέθανε κανείς. Απλά δεν είναι μαζί μας…
Γιατί τα αδέλφια μας πεθαίνουν μόνο όταν τους ξεχνάμε. Και όλοι εμείς δεν πρόκειται να τους ξεχάσουμε ποτέ! Αποτελούν το σύμβολο της ιδεολογίας μας. Γι’ αυτό κάθε χρόνο στο ετήσιο μνημόσυνο βλέπεις όλο και περισσότερο κόσμο, νέα παιδιά που τότε δεν είχαν καν γεννηθεί. Κι όμως, αισθάνονται χρέος τους την παρουσία τους εκεί. Πατεράδες, όπως εγώ, που από μικρά πηγαίνω τα παιδιά μου. Κάπως έτσι δημιουργήθηκε και η ιδέα (από το χρέος αυτό) για να γράψουμε την ιστορία της πιο θρυλικής Θύρας στην Ελλάδα.
Αυτή είναι η ιστορία της πιο δυναμικής Θύρας των ελληνικών γηπέδων. Αυτή που έχει ποτιστεί με το αίμα 21 αδικοχαμένων παλικαριών και δεν περνάει απαρατήρητη, ειδικά αυτές τις μέρες.
Τα συνθήματα δονούσαν ξανά την ατμόσφαιρα με το «ΑΔΕΡΦΙΑ, ΖΕΙΤΕ, ΕΣΕΙΣ ΜΑΣ ΟΔΗΓΕΙΤΕ»... Αμέτρητα στεφάνια και λουλούδια συμπλήρωσαν και φέτος το σκηνικό. Ενα σκηνικό που μόνο ο υπέροχος λαός του ΘΡΥΛΟΥ μας ξέρει να δημιουργεί. Η συγκινησιακή φόρτιση μεγάλη... Ολοι μας και πάλι παρόντες.
Επιπλέον, εκεί ήταν και τα αδέρφια μας που έδωσαν την ψυχή τους για το μεγαλείο του ΘΡΥΛΟΥ μας και της ΘΥΡΑΣ 7! «ΠΑΡΩΝ, ΠΑΡΩΝ, ΠΑΡΩΝ…» θα φωνάξαμε όλοι μας με μια φωνή στο άκουσμα του κάθε ονόματος.
ΥΓ.: Εγώ εκείνη τη μέρα βγήκα από τη θύρα 6 μαζί με άλλους από τον Κορυδαλλό. Αλλά ένας δικός μας, ο Γιώργος Συγγρός, ήταν από τους σοβαρά τραυματισμένους. Ποδοπατήθηκε μαζί με τους άλλους, αλλά είχε άγιο και γλίτωσε…
(Το κείμενο δημοσιεύθηκε στον «ΓΑΥΡΟ» στις 08/02/2016)