Υπόκλιση στον αρχηγό!
Κατ’ αρχάς τεράστια η νίκη. Να ξεκινήσουμε από εκεί. Οταν χάνεις από το 6’ σε ντέρμπι και καταφέρνεις να το γυρίσεις στο 96’, σημαίνει ότι είσαι πρωταθλητής, ότι έχεις ψυχή, ότι είσαι εσύ η πιο μεγάλη ομάδα.
Κατά δεύτερον, έτσι όπως ήρθε η νίκη, σε αυτό το χρονικό σημείο και με ανατροπή, ήταν για εμάς μία μεγάλη ανακούφιση, που πέρασε κάποια στιγμή από τα όρια της ηδονής! Και τους πόνεσε πάρα πολύ, τους έτσουξε όσο εκεί που δεν πάει. Μιλάμε, όμως, για πόνο, για τσούξιμο φοβερό. Τους άφησε ξερούς το 2-1!
Κατά τρίτον, πρέπει να είμαστε πολύ ευχαριστημένοι, ευτυχισμένοι που κερδίσαμε. Γιατί στα δύο τρίτα του παιχνιδιού ο Ολυμπιακός μόνο καλός δεν ήταν. Και το πιο εύκολο ήταν να προηγούνταν ο ΠΑΟΚ και όχι εμείς. Κι ήμασταν τυχεροί και που ισοφαρίσαμε με ένα αυτογκόλ με όλη τη σημασία της λέξης, αλλά και που ο Κάμπος έχασε αυτή την απίστευτη για δεδομένα ντέρμπι ευκαιρία στο 1-1.
Από εκεί και πέρα, υπόκλιση στον Μιλιβόγεβιτς! Στον νέο αρχηγό του Ολυμπιακού, που αφού πρώτα έσωσε δύο φορές το 1-2, τελικά έκανε και ο ίδιος το 2-1, με μία κεφαλιά πραγματικό αριστούργημα, που δεν θα μπορούσε να την πιάσει ούτε γκολκίπερ-λάστιχο! Δέκα λεπτά νωρίτερα, ο Λούκα είχε κρατήσει το 1-1 με τάκλιν θανάτου στο σουτ του Ροντρίγκες προ του Καπίνο. Και στο 43’, έστω κι αν υποχρεώθηκε να κάνει φάουλ στον Αθανασιάδη, πάλι διατήρησε το σκορ στο 1-1, παίρνοντας την κίτρινη, αλλά σταματώντας μία φάση-φωτιά. Και ναι, μαντέψτε ποιος σέρβιρε την μπάλα στον Φορτούνη στο ξεκίνημα της αντεπίθεσης που έφερε το 1-1. Ο Λούκα, ένας μικρός κόκκινος θεός…
Πολλά μπράβο και στον Φορτούνη και στον Ελιουνούσι, άλλα δύο παιδιά, που κι αυτοί πήραν την ομάδα στις πλάτες τους σε μία δύσκολη αγωνιστικά βραδιά, λόγω πρώτον της… υπερβολής στην οποία αναδείχθηκαν οι αμυντικές αδυναμίες του Ολυμπιακού και δεύτερον λόγω της ανυπαρξίας του Ιντέγε, με τον οποίο για δεύτερο συνεχόμενο παιχνίδι πρωταθλήματος, μετά τον Πανιώνιο, ήταν σαν να έπαιζε η ομάδα χωρίς σέντερ φορ. Αντίθετα, όταν μπήκε ο Καρντόσο, τουλάχιστον παίζαμε με σέντερ φορ… Ο Φορτούνης και ξεκίνησε το γκολ, και είχε καλά στημένα, και πήρε ενέργειες, και έδωσε μάχες έως το τέλος. Και ο Ελιουνούσι ήταν ο πιο επικίνδυνος επιθετικά παίκτης, έφτασε κοντά στο γκολ, ταλαιπώρησε όσο κανείς άλλος «ερυθρόλευκος» την αντίπαλη άμυνα και ήταν πραγματικά μία απειλή, πολύ μεγαλύτερη π.χ. από τον έτερο εξτρέμ, Σεμπά.
Τώρα, είναι πραγματικά καλό που η ομάδα μετά τη φοβερή ευκαιρία του Κάμπος σήκωσε ανάστημα. Λες και ξύπνησε βλέποντας το φάσμα της ήττας. Σαν να είπαν μέσα τους οι παίκτες του Ολυμπιακού, «ωπ, τι γίνεται, έτσι όπως πάμε θα χάσουμε». Και πράγματι από εκεί και πέρα, ο Ολυμπιακός ήταν καλύτερος από τον ΠΑΟΚ, απειλούσε πολύ, απειλήθηκε κατά βάση μία φορά, έκανε καθαρές ευκαιρίες για γκολ και το άξιζε και με το παραπάνω το 2-1 γι’ αυτή την εικόνα από το 60’ και μετά.
Μέχρι το 60’, η ομάδα ήταν πονοκέφαλος για όλους μας. Κι όλα ξεκινούσαν από πίσω, όπου ο Ντα Κόστα επέστρεψε σε εμφανίσεις μεγάλης έλλειψης ψυχραιμίας και η επιλογή του Βιάνα σαν αριστερό μπακ αποδείχθηκε επώδυνη. Πηγή κινδύνων μεγάλη. Δεν ήξερε πού να σταθεί και πού να πατήσει. Μας έπιανε η καρδιά μας κάθε φορά που ο ΠΑΟΚ έβγαινε από την πλευρά του, κάτι το οποίο πολύ λογικά και επιδίωκε.
Το δε κλειδί της καλής παρουσίας του ΠΑΟΚ ήταν σίγουρα το γρήγορο γκολ, που του έδωσε ψυχολογία και τη δυνατότητα να φέρει το παιχνίδι στα μέτρα του. Ακόμη όμως και σε αυτή τη φάση, πέραν του αρχικού λάθος των Ιντέγε και Φιγκέιρας να χάσουν την κεφαλιά από τον Μαλεζά, ο Βιάνα ήταν αυτός που κοιμήθηκε αφού έπρεπε να μαρκάρει τον σκόρερ Βαρέλα και απλά τον κοίταζε.
Ο Πάουλο Μπέντο έχει όλο τον σεβασμό μας, έχει μπορέσει και έχει φέρει τον Ολυμπιακό πρώτο στην Ελλάδα και στον όμιλό του στην Ευρώπη, παραλαμβάνοντας μία ομάδα σε κακά χάλια από τον Βίκτορ, όμως με τον Βιάνα δεν έχει νόημα αυτό που γίνεται. Το παιδί δεν είναι έτοιμο ακόμη, τι να κάνουμε. Και στόπερ που τον είδαμε, έτοιμος επ’ ουδενί δεν ήταν. Πόσω δε μάλλον αριστερό μπακ.
Βρέθηκε σε δύσκολη θέση ο προπονητής με τις απουσίες των Ντε λα Μπέγια (Θεός φυλάξοι να είναι τραυματίας πέντε εβδομάδες χωρίς κάτι σοβαρό!) και Ρέτσου, αλλά με τον Βιάνα δεν παίζαμε χθες για ένα ημίχρονο με 10 -έπαιζε ο ΠΑΟΚ με 12. Το παιδί για να το έφερε ο Μπέντο από τη Βραζιλία θα είναι καλός σέντερ μπακ. Ας προσαρμοστεί πρώτα κι όλα θα βρεθούν στην πορεία.
Μεγάλη ιστορία η επιστροφή του Ομάρ, έστω ανέτοιμου μετά από αποχή έξι μηνών! Εύλογα έχασε το μισό ημίχρονο μέχρι να βρει λίγο τα πατήματά του. Αλλά και μόνο που είναι εδώ, υγιής, σημαίνει πολλά. Διότι βλέπουμε ότι ο Φιγκέιρας μπορεί να έχει πρόβλημα όταν πάει να παίξει οφσάιντ, αλλά το παλεύει σε όλα τα ματς και χθες από αριστερά έκανε και τη σέντρα για το νικητήριο γκολ.
Η ουσία είναι ότι ο Ολυμπιακός καθάρισε και το δεύτερο συνεχόμενο ντέρμπι μέσα στο σπίτι του, αυτήν τη φορά όχι θεαματικά όπως με την ΑΕΚ, αλλά με ψυχή και μέταλλο πρωταθλητή. Και περιμένει και τον Παναθηναϊκό σε 15 ημέρες για να τον βάλει κι αυτόν ακόμη πιο κάτω. Ηδη ο ΠΑΟΚ είναι -7 και η ΑΕΚ -4, ενώ ο Παναθηναϊκός για να διατηρηθεί στο -2 πρέπει να κερδίσει σήμερα στη Βέροια.
(Το κείμενο δημοσιεύθηκε στον «ΓΑΥΡΟ» στις 24/10/2016)