(Το κείμενο δημοσιεύτηκε στον «ΓΑΥΡΟ» στις 17/10/2017)
Ο Ολυμπιακός φέτος δεν «σκοτώνει» τον αντίπαλό του
ΓΡΑΦΕΙ Ο ΚΩΣΤΑΣ ΝΙΚΟΛΑΚΟΠΟΥΛΟΣ
ΕΙΝΑΙ μέχρι και εκνευριστικό αυτό που συμβαίνει με τον Ολυμπιακό, ακόμη και όταν ξεμπλοκάρει επιθετικά και δεν βραχυκυκλώνει, όπως π.χ. συνέβη με τον Ατρόμητο (0-1) και τον Αστέρα στο Καραϊσκάκη (1-1).
Βλέπεις να προηγείται 1-0 στην Ξάνθη, να κάνει ευκαιρίες για να τελειώσει το ματς από το ημίχρονο και αντί 3-0, ισοφαρίζεται στο 44’!... Βλέπεις να προηγείται 2-0 της ΑΕΚ με το ξεκίνημα της επανάληψης και μετά να «κάθεται» εντελώς και να χάνει 2-3!... Βλέπεις να προηγείται του Πανιώνιου 3-1 έως το 82’ και να ισοφαρίζεται σε 3-3!... Βλέπεις να προηγείται 2-0 της Λάρισας και του Αστέρα (Κύπελλο) κι από το πουθενά να μειώνουν σε 1-2 οι αντίπαλοί του και να φτάνουν κοντά και στο 2-2!... Βλέπεις να προηγείται 1-0 της Λαμίας στο Περιστέρι και να μην μπορεί να κάνει ένα δεύτερο γκολ να κλειδώσει το ματς!...
Κι όλο αυτό το σκηνικό είναι γιατί νομίζω ότι από την ομάδα λείπει ακόμη αυτό που λέμε το ένστικτο του δολοφόνου. Δεν μπορεί να σκοτώσει τον αντίπαλό της και να τελειώσει το ματς. Τον αφήνει ζωντανό, ακόμη κι όταν πνέει τα λοίσθια! Κι όχι μόνο δεν του βάζει ένα γκολ ακόμη για να τον αποτελειώσει, αλλά με τραγικά λάθη του δινει και ευκαιρίες να ξαναμπεί στο παιχνίδι. Το παράδειγμα του αγώνα του Σαββάτου είναι κατά τη γνώμη μου συγκλονιστικό!
Ο Ολυμπιακός πάει στην ανάπαυλα με το σκορ 3-1 και τον Πανιώνιο «πεθαμένο» ψυχολογικά -αφήνω ότι στο ημίχρονο είχε χάσει ο Πάρντο άλλα τρία γκολ! Εγινε ένα 3-1, πολύ καλό σκορ για εκτός έδρας ματς. Κι ο Πανιώνιος αναγκαστικά στο β’ ημίχρονο δεν έχει άλλη επιλογή από το να παίξει ανοιχτά και επιθετικά, μήπως μπει ξανά στο παιχνίδι. Αρα, ελευθερος ο χώρος για κόντρα επιθέσεις, που είναι ό,τι το καλύτερο για την ομάδα μας.
Πράγματι, επί 25 λεπτά, έως το 70’, ο Ολυμπιακός χωρίς να «σκίζεται», βγάζει εύκολα πέντε επιθέσεις και αντεπιθέσεις για γκολ! Και όχι απλά δεν εκμεταλλεύεται καμία, αλλά δεν κάνει έστω τελική σε μία από αυτές! Ούτε καν ένα σουτ! Χάλασε δύο ο Σεμπά, δύο ο Ανσαριφάρντ κι άλλη μία ο Φιγκέιρας (συν άλλη μία στο τέλος!). Ετσι πέρασε όλο το β’ ημίχρονο και η ομάδα είχε τελικές μόνο από στατικές φάσεις (πέναλτι, φάουλ, κόρνερ)!
Ε, όταν εσύ δεν κανεις μία τελική, ενώ έχεις τόσες δυνατότητες να κάνεις, κάποια στιγμή θα βρει την ευκαιρία ο αντίπαλος και μπορεί να βάλει ένα γκολ. Και μετά όταν θα σε έχει πια στο γκολ, αλλάζει και η δική του ψυχολογία, αλλά και η δική σου. Και όλα παίζονται σε ρώσικη ρουλέτα. Αλλά έτσι πρωτάθλημα δεν παίρνεις…