Και οι «θεοί» πεθαίνουν...
Οι Βραζιλιάνοι δεν έχουν να καυχώνται μόνο για την Εθνική τους ομάδα ποδοσφαίρου ή για αυτή του βόλεϊ, αλλά και για την τύχη που είχαν να δουν να βγαίνει από τα σπλάχνα της χώρας ο καλύτερος κατά πολλούς οδηγός της Formula 1. Ο Άιρτον Σένα.
Είδε το πρώτο φως της ημέρας στις 21 Μαρτίου 1960 και η μοίρα τα έφερε έτσι ώστε να τελειώσει τη ζωή του, όπως ακριβώς ήθελε ή για να ακριβολογούμε, όπως ακριβώς ήλπιζε εφόσον την έχανε σε αγώνα. «Αν τύχει ποτέ και έχω ένα ατύχημα που μπορεί να μου κοστίσει τη ζωή, καλύτερα να είναι μία κι έξω», ήταν η μεγάλη του ατάκα κι όντως, «αποχώρησε» από αυτόν τον κόσμο... μία κι έξω. Ποιος ξέρει, ίσως το εξάρτημα της ανάρτησης που τον χτύπησε να τον είχε αφήσει ανάπηρο κι εκείνος δεν το ήθελε ποτέ αυτό.
Το γκραν πρι της Ίμολα που έγινε την Πρωτομαγιά του 1994 είχε μερικές «μαύρες» στιγμές, αφού ο Ρούμπενς Μπαρικέλο είχε τραυματιστεί δύο ημέρες πριν, ενώ είχε χάσει τη ζωή του ο Αυστριακός οδηγός της Simtek, Ρόλαντ Ρατζενμπέργκερ την επομένη. Προς τιμήν του ο Σένα είχε την αυστριακή σημαία στο κοκ-πιτ της Williams FW-16 και θα την ανέμιζε στο τέλος του γκραν πρι για να του αφιερώσει τη νίκη. Την ήθελε, άλλωστε, γιατί στους δύο πρώτους αγώνες της σεζόν δεν μπόρεσε να αποσπάσει βαθμό.
Λίγο μετά τον 7ο γύρο και αφού είχε αποχωρήσει το αυτοκίνητο του αλυτάρχη, ο Σένα πάτησε περισσότερο το γκάζι, το αυτοκίνητο έπιασε τα 300χλμ./ώρα, αλλά στη στροφή Ταμπουρέλο δεν έστριψε ποτέ δυστυχώς. Το τιμόνι έσπασε (λένε), αλλά ποτέ δεν έγιναν γνωστά τα ακριβή αίτια της απώλειας ελέγχου του αυτοκινήτου. Η Williams δικάστηκε για να δικαστεί, αφού πολλά από τα στοιχεία δεν αποκαλύφτηκαν. Κρίμα...
Πολλοί είπαν πως επειδή η στροφή είχε ασφαλτοστρωθεί πρόσφατα, δεν είχε την απαραίτητη πρόσφυση το αυτοκίνητο, εξ ου και οι σπίθες που έβγαιναν από το πάτωμά του λίγο πριν τη μοιραία έξοδο. Ο Σένα προσπάθησε να διορθώσει την κατάσταση με ανάποδο τιμόνι, αλλά το αυτοκίνητο προσέκρουσε με ταχύτητα 217χλμ./ώρα στον τοίχο και αυτό ήταν. Ο Σένα «κοιμήθηκε» για πάντα. Έγειρε το κεφάλι του σαν μωρό και αποχαιρέτισε τον κόσμο αυτό με λυγμούς και δάκρυα, γιατί έτσι είχε αντιδράσει όταν έμαθε τον θάνατο του Ρατζενμπέργκερ. Είχε και προαίσθημα, μάλιστα, για τον αγώνα, αλλά χρήματα, συμβόλαιο και πολλά άλλα, έκαναν στην άκρη τον συναισθηματισμό και τοποθέτησαν μπροστά τον επαγγελματισμό.
Ο Σένα δεν έχασε τη ζωή του ακριβώς την ώρα του δυστυχήματος, αλλά λίγο αργότερα. Ο καθηγητής Σιντ Γουότκινς που τον έβγαλε από το αυτοκίνητο είχε καταλάβει πως ο Βραζιλιάνος δεν θα μπορούσε να αντέξει για πολύ ακόμα, αλλά έκανε ό,τι μπορούσε με το να τον μεταφέρει αμέσως στο νοσοκομείο. Είχε αδύναμο καρδιακό ρυθμό και απώλεια 4.5 λίτρων αίματος. Έγινε τραχειοτομή, αλλά οι διεσταλμένες κόρες των ματιών του, πρόδιδαν το τι θα συμβεί.
Λέγεται πως η δεξιά ανάρτηση γύρισε τη στιγμή της πρόσκρουσης στο κοκ-πιτ και χτύπησε τον οδηγό στη δεξιά πλευρά του κράνους, αναγκάζοντας το κεφάλι να μετακινηθεί βίαια. Έτσι προκλήθηκαν μοιραία κατάγματα και εγκεφαλική βλάβη. Επίσης, εξάρτημα που κρατούσε τον τροχό τρύπησε το κράνος, προκαλώντας τραύμα στο μέτωπό του, ενώ ακόμα ένα εξάρτημα πέρασε τη ζελατίνα που ήταν πιο λεπτή από άλλες φορές (εγκαινιάστηκε σε εκείνο το γκραν πρι, μάλιστα) και καρφώθηκε πάνω από το δεξί του μάτι...
Ο φίλος και επιμελητής των φωτογραφιών του περιοδικού Autosprint, Άντζελο Όρσι έχει τραβηγμένες φωτογραφίες του Σένα από το δυστύχημα, αλλά ποτέ δεν έδωσε ούτε θα δώσει στη δημοσιότητα καμία από αυτές ως ελάχιστο φόρο τιμής.
Κάπως έτσι έφυγε από τη ζωή ο καλύτερος κατά πολλούς οδηγός της Formula 1. Κατέκτησε τρία πρωταθλήματα (1988, 1990, 1991), 41 νίκες, 80 βάθρα, μάζεψε 610 πόντους και είχε 19 ταχύτερους γύρους. Οι 65 pole position ήταν ρεκόρ το οποίο «έσπασε» πολύ δύσκολα, αφού ο Μίχαελ Σουμάχερ τα κατάφερε εν τέλει και έφτασε τις 68. Αγωνίστηκε με τις Toleman, Lotus, McLaren και Williams, έχοντας 162 αγώνες στο ενεργητικό του, αλλά προφανώς δεν τον θυμούνται μόνο για τα ρεκόρ του, αλλά και για τις οδηγικές του ικανότητες.
Έβαλε όπισθεν, ενώ το αυτοκίνητό του πήγαινε... μπροστά και ο κινητήρας δεν έσπασε. Έχοντας χειρότερο μονοθέσιο, πέρασε σε μισό γύρο πέντε οδηγούς, πέρασε από την εξωτερική και άλλα πολλά για τον καλύτερο οδηγό που έβγαλε ποτέ η Formula 1.
Όσοι τον είδαν να οδηγεί, να αισθάνονται τυχεροί...
Αν ποτέ δάκρυσε ένα έθνος, δεν ήταν η Βραζιλία του 1950 στον τελικό του Μουντιάλ κόντρα στην Ουρουγουάη, αλλά η Βραζιλία όταν «έφυγε» ο Άιρτον Σένα. Εκείνη την Πρωτομαγιά του 1994!