Τζόγο μπονίτο

Φαντάσου ένα Παγκόσμιο Κύπελλο ποδοσφαίρου χωρίς τη Βραζιλία σε αυτό: θα έπρεπε να αναβληθεί. Να μη γίνει Παγκόσμιο Κύπελλο. Το σοκ του κόσμου θα ήταν τέτοιο, που η μιζέρια που θα απέπνεε η παρουσία της «Σελεσάο» από τη μεγαλύτερη ποδοσφαιρική διοργάνωση (και ένα πανηγύρι λαών που ουδείς υποσχέθηκε ότι θα γινόταν χωρίς πόνο, χωρίς μπόλικο ιδρώτα και χωρίς αίμα ακόμα και από πυρομαχικά) θα ήταν ικανό να δημιουργήσει τις πρώτες εγγεγραμμένες ψυχικές διαταραχές.

Η Βραζιλία έρχεται από τα πέρατα του κόσμου για να κάνει όλα τα μέρη του κόσμου να θυμίζουν Ρίο ντε Τζανέιρο και Μπέλο Οριζόντε, αρκεί να βγει στο γήπεδο εκείνη η θρυλική κίτρινη φανέλα με ένα από τα πιο αναγνωρίσιμα λόγκο στον κόσμο (μαζί με εκείνο της Κόκα Κόλα, της Φεράρι, των Σικάγο Μπουλς, των Νιου Γιορκ Τζάιαντς και του durex των Μπόστον Σέλτικς.

Βραζιλία, η ονειρώδης ομάδα. Η αγαπημένη της FIFA , που της κάνει όλα τα χατίρια όπως το να περνάει τελευταία στιγμή από τον όμιλο της Λατινικής Αμερικής και να κληρώνεται με Τουρκία, Κόστα Ρίνα και Κίνα στο Μουντιάλ του 2002 όλου του κόσμου, η ομάδα που της συγχωρούνται οι παγαποντιές και που έχει το αλάθητο. Μερικές φορές η ομορφιά στο παιχνίδι της είναι τέτοια που μοιάζει μεγαλύτερη όχι μόνο από την ίδια τη ζωή αλλά από τους θρύλους και τις παραδόσεις που τη συντροφεύουν. Η ίδια η Βραζιλία είναι αναπόσπαστο κομμάτι των παγκόσμιων παραμυθιών, παιδιά με μάτια με περίεργο χρώμα και φυσικές δυνάμεις ανένταχτες σε οποιοδήποτε βιβλίο αναφέρεται σε αυτές. Έχουν περάσει περίπου 80 χρόνια από το πρώτο ψαλιδάκι του Λεονίντας, έχουν εμφανιστεί Μάγοι και Ταχυδακτυλουργοί, αλκοολικοί μπερμπάντηδες και μαϊντανοί (με γνωστότερο «μαϊντανό» όλων των Πελέ), αλλά και αναρχικοί, και κανείς όλα αυτά τα χρόνια δεν έχει βρει τις λέξεις για να αποτυπώσει τη Βραζιλία με τέτοιο τρόπο που να γεμίζει τα κενά. Δεν έχει γραφτεί ποτέ κάτι που να μπορέσει να αντιστοιχίσει στον μύθο, τον τρόπο που θα μιλούσε η μπάλα, τις λέξεις που θα έβρισκε για να πει ακριβώς πώς νιώθει όταν τη δίνει ο Τοστάο στον Ντενίλσον και εκείνος βρίσκει στην περιοχή τον Βαβά, για να την «καρφώσει στα δίχτυα. Οι θερμοκέφαλοι και θρήσκοι Βραζιλιάνοι, τα παιδιά της ντροπής- ποιος δεν θυμάται τον Λουίς Περέιρα να σηκώνει στον αέρα τον Ρόμπι Ρένζενμπριγκ και τον Ριβάλντο να πέφτει κάτω σαν κεραυνόπληκτος, στο πρώτο παιχνίδι του Μουντιάλ του 2002 με την Τουρκία, πιάνοντας το πρόσωπό του ενώ είχε δεχθεί την μπάλα στα πόδια- μοιάζουν κυριολεκτικά να είναι τα παιδιά της Μοίρας: χωρίς να μπορούν να στηρίξουν το παιχνίδι τους μέσα από την προσωπικότητά τους και τις ικανότητές τους, μπορούν να το στηρίξουν επειδή γεννήθηκαν για να παίζουν έτσι. Όταν δεν δουλεύεις και ανταμείβεσαι με τέτοιον τρόπο, αυτό είναι σχεδόν ό,τι έλεγε ο Σάμιουελ Τζάκσον στον Τζον Τραβόλτα ότι ήταν οι σφαίρες που έφυγαν πίσω τους στο Pulp Fiction: δηλαδή θεϊκή παρέμβαση.

Όποια ομάδα και να υποστηρίζεις, δεν υπάρχει περίπτωση να μη νιώσεις δέος για αυτά που έχουν κάνει ανά καιρούς οι Βραζιλιάνοι στα Παγκόσμια Κύπελλα. Ο Ντάρεν Αρονόφσκι γύρισε τον «Νώε», προσφάτως, ένα έπικ που ίσως αναζωογονήσει ελαφρώς τη στάσιμη καριέρα του Ράσελ Κρόου, και ενδεχομένως ο Βραζιλιάνος ποδοσφαιριστής να ήταν ένα είδος που να έπρεπε να «χώσει» ο ματαιόδοξος σκηνοθέτης του «Ρέκβιεμ» στην Κιβωτό. Πριν καν την πέτσινη μπάλα.

Η πρώτη φορά που ο Λεονίντας έκανε τον ψαλίδι. Η πρώτη φορά που ο Γκαρίντσα αντάμωσε με τους Σοβιετικούς, στην πρεμιέρα του Μουντιάλ του 1958. Τα φάουλ του Έντερ. Η κίνηση του Καφού με την μπάλα κάτω, ακίνητη.

Στο πλαίσιο του έκτου μέρους των ιστοριών για το Παγκόσμιο Κύπελλο, δεν πρόκειται για ιστορία. Πρόκειται για την ενθύμηση ότι υπάρχουν ακόμα πέντε μέρη (εδώ, εδώ και εδώ, σε ένα λινκ που περιέχει και τα δύο πρώτα) και για ένα «ξεδιάλεγμα» των 10 κορυφαίων στιγμών της Βραζιλίας στα Παγκόσμια Κύπελλα. Προφανώς αυτό δεν αφορά στις σπουδαίες νίκες της, αλλά τις υπέροχες στιγμές της. Οι νίκες έχουν τη σημασία τους και φέρνουν θαυμαστές, αλλά ο τρόπος που επιτυγχάνονται, το «μελωδικό τικ τακ» της μπάλας όταν περνάει από πόδι σε πόδι και όταν σφυρίζει στον αέρα για να καταλήξει στα δίχτυα με τον πιο απρόβλεπτο τρόπο, λες και είναι σμιλεμένη μέσα σε μία διαδικασία παγανιστικών μυστικών που δεν θα μάθει κανείς.

Είναι απόκριες, οι Βραζιλιάνοι έχουν πλακωθεί με προέδρους για να πάρουν άδεια να είναι σε καρναβάλια, μάλιστα ο Ρομάριο κάποτε είχε ζητήσει την άδεια του Γιόχαν Κρόιφ για να φύγει για το καρναβάλι του Ρίο και ο Ολλανδός τεχνικός της Μπαρτσελόνα τότε του είχε πει ότι θα τον αφήσει να φύγει αν και εφόσον βάλει δύο γκολ. Βεβαίως ο Ρομάριο σκόραρε δύο γκολ μέχρι το 20’ και έκανε νόημα στον Κρόιφ να τον βγάλει. «Κόουτς το αεροπλάνο μου πετάει σε μία ώρα και πρέπει να προλάβω. Δεν έχω άλλη επιλογή». Ο Κρόιφ τον άλλαξε και τον άφησε να φύγει.

Επειδή είναι απόκριες, είναι αφιερωμένο αυτό το κείμενο στους Βραζιλιάνους. Και επειδή είναι αργά, η ανάλυση θα είναι όσο μικρότερη γίνεται, διότι σε αυτήν την περίπτωση το αληθινό θέμα είναι η εικόνα.

10.Το μυτάκι του Ρομάριο στο παιχνίδι με τη Σουηδία. Όχι το παιχνίδι του ημιτελικού, αλλά το ματς του ομίλου στο Μουντιάλ του 1994, στο οποίο οι δύο ομάδες είχαν έρθει ισόπαλες με σκορ 1-1. Τον Βραζιλιάνο φορ είχαν πάρει δύο Σουηδοί στο κατόπι και εκείνος, ένας αντεστραμμένος Ναπολέων Βοναπάρτης (ο Ναπολέων έδινε την αίσθηση ότι ήταν κοντός και έμεινε στην ιστορία ως κοντός, αν και κάποιες μαρτυρίες τον θέλουν να είναι λίγο κάτω από τον μέσο όρο της εποχής, ενώ ο Ρομάριο έμοιαζε πάντα πιο ψηλός, εκείνος ο πιο μάγκας του γηπέδου, ο «Μακέτε» του ποδοσφαίρου. Ο Τόμας Ραβέλι, σχεδόν ανίκητος και σε εκείνο το ματς, δεν περίμενε ότι ο Ρομάριο θα τσιμπούσε την μπάλα πάνω στο σπριντ για να τη στείλει στην αριστερή γωνία του.

9. Κοντρόλ, η μπάλα πάνω από τον Σουηδό αμυντικό, η Βραζιλία είναι έτοιμη να κατακτήσει το πρώτο Παγκόσμιο Κύπελλο στην ιστορία της και ο Πελέ εξασφαλίζει ότι αυτήν την εικόνα του τελικού της Στοκχόλμης θα την βλέπει για την επόμενη ζωή του.

8. Οι Τούρκοι που παίρνουν στο κατόπι τον Ντενίλσον, τον Μεγάλο Κλόουν Ντενίλσον, στον ημιτελικό του Μουντιάλ του 2002 στην Ιαπωνία και την Κορέα. Ο αριστεροπόδαρος Βραζιλιάνος, που θεωρήθηκε ένας από τους αυθεντικούς διαδόχους του Γκαρίντσα, δεν μπορούσε απλώς να αποχωριστεί την μπάλα.

7. Η κίνηση του Κλοντοάλντο στο Αζτέκας από την πάσα του Ζέρσον, πριν ο Πελέ δώσει στον Κάρλος Αλμπέρτο για το τέταρτο γκολ της Βραζιλίας στον τελικό του Μουντιάλ του 1970 με την Ιταλία.

6. Ο μύθος που λέει ότι στον τελικό του 1962 ο Γκαρίντσα είχε την μπάλα στα πόδια του χωρίς να κάνει επίθεση και ουδείς Τσεχοσλοβάκος πήγαινε να του την πάρει.

5. Πάλι Γκαρίντσα. Στις 15 Ιουνίου του 1958 η Βραζιλία ήθελε ισοπαλία απέναντι στη Σοβιετική Ένωση για να προκριθεί. Μόλις ο Γκαρίντσα μπήκε στο παιχνίδι, το πρώτο ματς που ο Βισέντε Φέολα, προπονητής της Βραζιλίας η οποία έπαιζε το πρωτότυπο 4-2-4, ξεκίνησαν τα τρία πιο συναρπαστικά λεπτά στην ιστορία του ποδοσφαίρου. Όπως τα περιγράφει ο συγγραφέας Νέλσον Ροντρίγκες (η αφήγηση βρέθηκε στο sombrero.gr): «Πιστέψτε με φίλοι μου: ο αγώνας Βραζιλία-Σοβιετική Ένωση κρίθηκε μετά από μόλις τρία λεπτά. Και σημειώστε ότι η Βραζιλία ήθελε απλά μια ισοπαλία. Αλλά ο Γκαρίντσα δεν πιστεύει στην ισοπαλία. Εκτόξευσε τον εαυτό του στον αντίπαλο σαν σφαίρα που φεύγει από όπλο. Ντρίμπλαρε έναν, ντρίμπλαρε κι άλλον, ντρίμπλαρε ακόμα και το μούσι του Ρασπούτιν.

Φίλοι μου, η αποσύνθεση της ρωσικής άμυνας ξεκίνησε ακριβώς τη στιγμή που ο Γκαρίντσα ακούμπησε για πρώτη φορά τη μπάλα. Φαντάζομαι την τεράστια έκπληξη των Ρώσων μπροστά σ” αυτό το αγόρι με τα κυκλικά πόδια που πήγε για να ανατρέψει όλες τις αντιλήψεις του ευρωπαϊκού ποδοσφαίρου. Πως να μαρκάρεις αυτόν που δεν μαρκάρεται; Πως να νιώσεις το ανεπαίσθητο; Σε μια στιγμή αγανάκτησης ο αντίπαλος του κοίταξε τον Γκαρίντσα, τα στραβά πόδια του Γκαρίντσα και κατέληξε: “Δεν υπάρχει”».

4. Το μυτάκι του Ρονάλντο στον ημιτελικό με την Τουρκία. Καλύτερο από του Ρομάριο, διότι ο Ρομάριο το είχε… σπουδάσει. Εκείνος το έκανε ανάμεσα σε ένα σύμπλεγμα αμυντικών από χειρότερη θέση από εκείνη που το έκανε ο Ρομάριο με τη Σουηδία. Μπορούσε να είναι αρκετή η δυσκολία του για να απασχολήσει μία ώρα τον εγκέφαλο ενός φυσικού.

3. Το γκολ του Νελίνιο στον μικρό τελικό του Μουντιάλ του 1978, μεταξύ Βραζιλίας και Ιταλίας. Ένα γκολ παράλογο, το σουτ του «τρίτου δακτύλου» σε κίνηση. Το σουτ του τρίτου δακτύλου των Βραζιλιάνων, που πρώτος ο Γκαρίντσα εφήρμοσε, είναι συγγενικό με ένα χτύπημα στο μπέιζμπολ, που οι «αθλητές» έχουν τα δύο μεσαία δάχτυλα κλειστά και έτσι η μπάλα αλλάζει πορεία σχεδόν χωρίς να στροφάρει.

2. Όταν ο Σόκρατες έδωσε στον Φαλκάο, εκείνος άφησε την μπάλα να περάσει κάτω από τα πόδια του στον Έντερ, και ο τελευταίος σήκωσε την μπάλα με το αριστερό για να σουτάρει εκεί που δεν μπορούσε να επέμβει ο Ντασάεφ. Ποίηση σε κίνηση.

1.Ο Πελέ αφήνει την μπάλα να περάσει από μπροστά του, και ο ίδιος πάει πίσω από τον Μαζούρκεβιτς για να ανταμώσει ξανά μαζί τη και να σουτάρει με τον τερματοφύλακα της Ουρουγουάης πλήρως εξουδετερωμένος. Η φράση θα τελείωνε εδώ αν το σουτ του Πελέ, σε μία δίκαιη ειρωνεία για να εκτιμάται μόνο η κίνηση χωρίς λιπαρά, δεν κατέληγε άουτ.

Ακολουθήστε το Gavros.gr στο Google News για να μαθαίνετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις!

Διαβάστε επίσης

Μόνο στο Καραϊσκάκη!

«Άσο» μόνο ο Θρύλος στα πρώτα ματς των «16», με «διπλάρα» (1-6) της Ρεάλ και «Χ» (1-1) της Τσέλσι στην Πόλη.

Απάντηση από Τσιτσαρίτο

Μέσω instagram ο Μεξικανός σχολίασε την κριτική του Φαν Πέρσι στους συμπαίκτες του.

Έρχεται με φόρα!

Πειστική εμφάνιση και «διπλό» της Γιουνάιτεντ (0-2) με την Κρίσταλ Πάλας ενόψει Ολυμπιακού.

Μόνο διπλά!

Το απόλυτο έχουν οι φιλοξενούμενοι του Champions League μετά και την δεύτερη μέρα των «16». Προβάδισμα για Μπάγερν και Ατλέτικο.