Το... διαζύγιο με την αλήθεια
Τα οπαδικά Μέσα δεν έκρυψαν ποτέ το που… πρόσκεινται. Να αρχίσουμε από αυτό. Γιατί στη δημοσιογραφία του 2020, έχει γίνει πιο σημαντικό το… να βγαίνεις από πάνω, για ορισμένους. Να βγαίνεις από πάνω, για να μπορείς να κουνάς το δάχτυλο. Να αποδεικνύεις, έτσι, ότι είσαι… καλύτερος. Πόσο ρηχό. Δεν είναι αυτό η δημοσιογραφία.
Όπως και δεν είναι δημοσιογραφία το να περιμένεις όλοι να γράφουν αυτό που γράφεις εσύ, όπως το γράφεις εσύ. Και να λέγεσαι… αντικειμενικός. Ένα οπαδικό Μέσο, λοιπόν, μπορεί να έχει την απαίτηση, από ένα άλλο, που δηλώνει… «αντικειμενικό», να δείχνει αντικειμενικότητα. Και, κυρίως, να μην έχει τόσες καταδίκες για συκοφαντική δυσφήμιση, εις βάρος του ηγέτη του Ολυμπιακού, κ. Μαρινάκη, εν προκειμένω. Πήξαμε στην αντικειμενικότητα.
Από τη στιγμή που ένα αυτοαποκαλούμενο «αντικειμενικό» Μέσο έχει τόσες καταδίκες, για συκοφαντική δυσφήμιση, εις βάρος του ηγέτη του Ολυμπιακού, δεν μπορεί να κουνά το δάχτυλο, για αντικειμενική δημοσιογραφία, για τον Ολυμπιακό, ή τον οποιονδήποτε. Ούτε και για την… αλήθεια, μπορεί να κουνάει το δάχτυλο. Διότι έχει αποδειχθεί περίτρανα ότι η πορτοκαλί αλήθεια, εν προκειμένω, είναι ένα με την ασπρόμαυρη. Δεν υπάρχουν «μα και μου» εδώ. Μόνο δεδομένα. Καταγεγραμμένα.
Για την ιστορία, η εισήγηση για μία υπόθεση που έχει κλείσει από το 2015 και δεν αποτελεί τίποτα περισσότερο από μίαν επικοινωνιακή «φούσκα» του «πορτοκαλί μηχανισμού» προπαγάνδας του ΠΑΟΚ, δεν έχει την ίδια βαρύτητα με την επιβεβαιωμένη, αποδεδειγμένη πολυιδιοκτησία ΠΑΟΚ-Ξάνθης, ενώπιον των δικαστηρίων, η οποία έφερε υποβιβασμό που μέσα σε ένα βράδυ έγινε… αφαίρεση βαθμών. Για να ξέρουμε και τι λέμε…