Ο πρώτος είναι πρώτος, ο δεύτερος τίποτα (;)

Δευτέρα, 18 Ιουνίου 2018 - 10:15

ΣΠΥΡΟΣ ΓΡΟΜΗΤΣΑΡΗΣ

Θα είμαι απολύτως ειλικρινής μαζί σας. Απέφυγα συνειδητά να δω έστω και ένα δευτερόλεπτο των πέντε (5) τελικών της Α1. Για λόγους ψυχικής υγείας προφανώς. Ακόμη κι αν έβλεπα τα πάντα ωστόσο, θα ήμουν ο τελευταίος του οποίου θα έπρεπε να ζητήσετε τη γνώμη για τακτικές, στρατηγικές και αγωνιστικά ζητήματα.

Είναι διαφορετικό να βλέπεις μπάσκετ, ή να παίζεις και με τους φίλους σου ακόμα, και εντελώς άλλο να καταλαβαίνεις. Η άποψη, λένε, είναι ένα από τα δύο πράγματα που έχουμε όλοι από ένα αλλά δεν θα μας πουν καμπούρηδες αν δεν την εκφράσουμε επί παντός επιστητού. Ας πούμε καμιά φορά και «δεν ξέρω, δεν είμαι αρμόδιος», δεν είναι ντροπή.

Όμως, αυτό που νομίζω μπορώ να πω κι εγώ ο (μπασκετικά) άσχετος είναι το εξής: μετά από μια μεγάλη λύπη, όπως και μια μεγάλη χαρά στον αντίποδα, δεν πρέπει να βγαίνουν γενικά συμπεράσματα. Το συναίσθημα σε θολώνει και σε οδηγεί, συχνά, σε λάθος αποφάσεις. «Ο πρώτος είναι πρώτος», λένε «και ο δεύτερος τίποτα».

Αλήθεια; Είναι έτσι; Ο μπασκετικός Ολυμπιακός είναι τίποτα; Είναι τίποτα ο Σπανούλης; Το καλύτερο 4άρι της Ευρώπης όπως έλεγαν ΑΠΑΝΤΕΣ για τον Πρίντεζη έως ότου προκύψει το πρόβλημα με το δάχτυλο και χάσει εντελώς τον ρυθμό του; Ο Παπανικολάου και ο Παπαπέτρου, δεν...κάνουν πια για τον Ολυμπιακό; Ο Μάντζαρης, ούτε; Σε αντίθεση με τη συντριπτική πλειοψηφία οι προαναφερθέντες έχουν τον ΑΠΟΛΥΤΟ σεβασμό μου, όχι ότι έχει και μεγάλη σημασία για τους ίδιους τους παίκτες ή εσάς που διαβάζετε το κείμενο.

Απλά αισθάνθηκα την ανάγκη να εξωτερικεύσω αυτά που αισθάνομαι γιατί το ίδιο... έργο παίχτηκε φέτος και στο ποδόσφαιρο. Υπό συναισθηματική φόρτιση εξάγονται ακραία και ισοπεδωτικά συμπεράσματα και συχνά μαζί με τα ξερά καίγονται και τα χλωρά.

Ο δεύτερος είναι δεύτερος, αλλά τίποτα δε μπορείς να τον πεις. Ειδικά από τη στιγμή που στην μπασκετική Ελλάδα για να τερματίσει κάποιος δεύτερος υπάρχουν (σχεδόν) πάντα ουκ ολίγες παράμετροι. Επαναλαμβάνω, δεν παρακολούθησα τους τελικούς της Α1, προφανώς ούτε τον χθεσινό.

Αναρωτιέμαι όμως, τόσο βλαξ ήταν ο Μιλουτίνοφ που έκανε 5 φάουλ σε 3 λεπτά και 16 δεύτερα; Τόσο πιο επικίνδυνος επιθετικά ήταν ο ΠΑΟ που εκτέλεσε διπλάσιες βολές (20 έναντι 10) στο α' ημίχρονο, μία ανά λεπτό; Κι αφού ήταν τόσο καλύτερος γιατί κυνήγαγε στο σκορ;

Για να μην το παρακουράζουμε, στην εποχή των Αγγελόπουλων έχουν έρθει σπουδαίοι και πανάκριβοι παίκτες στην ομάδα. Οι περισσότεροι έφυγαν άτιτλοι και χλευασμένοι. Οσο περνούν τα χρόνια ξεθωριάζουν άλλωστε οι αναμνήσεις και μένουν οι αριθμοί των τίτλων που κάνουν δυναστείες.

Στο μυαλό αυτών των παικτών ωστόσο, των Αγγελόπουλων που τους πλήρωναν και οπαδών που πόνεσαν τα μάτια και τα μυαλά τους μ' αυτά που έβλεπαν, δεν θα ξεθωριάσουν ποτέ. Θα θυμούνται πάντα πως γράφτηκε η ιστορία.

ΥΓ: Το παραπάνω κείμενο είναι εντελώς προσωπικό, μπορεί να είναι και εντελώς λανθασμένο. Δεν διεκδικώ τον τίτλο του ειδικού στο συγκεκριμένο άθλημα ούτε οποιουδήποτε είδους υπόδειξη θέλω να κάνω για τυχόν αποφάσεις / επιλογές της ΚΑΕ Ολυμπιακός. Εξηγούμαι για να μην παρεξηγούμαι.

Ακολουθήστε το Gavros.gr στο Google News για να μαθαίνετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις!