Θρύλος, ένα... κανάλι, όχι μια... δεξαμενή
«Δεν είμαστε δεξαμενές, φτιαγμένοι για να συσσωρεύουμε, αλλά κανάλια, φτιαγμένοι για να μοιραζόμαστε». Δε θυμάμαι που το διάβασα και από ποιόν. Θυμάμαι ωστόσο ότι από την πρώτη στιγμή έμεινε... χαραγμένο στη μνήμη μου. Και είναι μια φράση που ταιριάζει απόλυτα στην περίσταση.
Η χώρα βιώνει, για πολλοστή φορά, μια κατάσταση που δυστυχώς δεν μπορούμε να τη χαρακτηρίσουμε πρωτοφανή. Οι φωτιές στην Ψωροκώσταινα καίνε και ανθρώπους, πέρα από δάση. Ίσχυε ανέκαθεν απλά χρόνο με το χρόνο μεγαλώνει η ανικανότητα των... υπευθύνων (τρόπος του λέγειν, υπευθυνότητα αγνοείται) με συνέπεια να μεγαλώνει η λίστα και των ανθρώπων που χάνουν τη ζωή τους. Πλέον έχουμε πάει και σε άλλο... επίπεδο. Τώρα πια μας τρομάζει και η βροχή. Πεθαίνουμε τα τελευταία χρόνια και από πνιγμό στην ξηρά, όχι μόνο στη θάλασσα.
Σε μία ακόμη οδυνηρή συγκυρία λοιπόν τα υγιή «κύτταρα» της κοινωνίας αντιδρούν. Βοηθάνε όσα χρειάζονται βοήθεια. Στα πιο μεγάλα και πιο δυνατά «κύτταρα» ανήκει και ο Ολυμπιακός. Ένα... κανάλι, και όχι μια... δεξαμενή για να επιστρέψουμε στην αρχή του κειμένου.
Ένα κανάλι ανιδιοτελούς προσφοράς και αγάπης. Ένα κανάλι που, παραδόξως πως, μπαίνει στο στόχαστρο μικρόψυχων ανθρώπων και συμπεριφορών. Είναι πραγματικά «εκπληκτικό» που όσοι, τρόπον τινά, εκπροσωπούν εκείνους που όφειλαν να έχουν φροντίσει ώστε να μην καιγόμαστε στις πυρκαγιές και να μην πνιγόμαστε στις βροχές, επιτίθενται στην ολυμπιακή μεγαλοψυχία.
Βεβαίως, όταν δεν έχεις περιεχόμενο προσπαθείς να κατεβάσεις στα μάτια του κόσμου εκείνον που διαθέτει. Μόνο που πλέον κανείς και τίποτα δεν μπορεί να κρυφτεί. Ο φελλός θα επιπλεύσει. Ο τενεκές θα κάνει θόρυβο. Και γεμίσαμε από δαύτους και την (μικροπολιτική) μικροψυχία τους.
Εσύ όμως ξέρεις ότι οι πιο ευτυχισμένοι άνθρωποι δεν είναι αυτοί που παίρνουν αλλά αυτοί που δίνουν περισσότερα. Κι αφού η ζωή επιστρέφει συμπεριφορές, καταλαβαίνουμε τί θα επιστρέψουμε στον Ολυμπιακό και τι στην τοξικότητα που «ξερνούν» κάποιοι...