Τί πρέπει να θέλει κανείς από τον Ολυμπιακό αρχής γενομένης από το αυριανό ματς με τον Παναιτωλικό; Ή μάλλον, ας μιλήσω μόνο για μένα αφού δεν πρέπει, δεν μπορώ και ΚΥΡΙΩΣ δεν θέλω να επιβάλλω στον οποιονδήποτε πως θα σκέφτεται.
Προσωπικά λοιπόν αυτό που θέλω από τον Ολυμπιακό από αύριο και για όσο πάει, είναι 3ποντα σαν του... Σπανούλη που όταν μπαίνουν αφήνουν στον... τόπο τους αντιπάλους. Γιατί στο κάτω κάτω, αυτά μετράνε. Οι τρεις βαθμοί που βάζεις στο σακούλι μετά από 90 λεπτά. Κι αυτά τα 3ποντα έχουν μεγαλύτερη σημασία τώρα που οι ερυθρόλευκοι δεν είναι στη γνώριμη γι 'αυτούς θέση, του οδηγού της βαθμολογίας, αλλά κυνηγάνε.
Δεν θέλω (απαραίτητα) καλή μπάλα. Δεν θέλω υπεροχή στις τελικές προσπάθειες εφόσον αυτές δεν έχουν ισορροπία και με το τελικό σκορ. Δεν θέλω άλλη καταμέτρηση συντριπτικών στατιστικών. Τα 3ποντα είναι το ζητούμενο που όσο έρχονται τόσο θα κάνουν μερικά πόδια, που προηγούνται, να... τρέμουν. Νίκες με... μισό μηδέν. Νίκες με τυχερά γκολ. Νίκες με καραμπόλες. Νίκες. Μόνο νίκες. Εξάλλου πλέον όλοι έχουν καταλάβει ποιός είναι καλύτερος και πιο ποιοτικός. Απλά αυτή η ανωτερότητα του Ολυμπιακού δεν έχει μετουσιωθεί και σε βαθμούς και κατ' επέκταση σε ανάλογη θέση στη βαθμολογία.
Έως ότου γίνει ας εστιάσουν άπαντες σ' αυτό που πραγματικά μετράει, δηλαδή οι νίκες και οι βαθμοί. Το «περιτύλιγμα» των αγώνων, στην παρούσα φάση, πρέπει να είναι δευτερεύον. Στο... γήπεδο των (ποδοσφαιρικών) εντυπώσεων ο Ολυμπιακός έχει ήδη θριαμβεύσει έναντι των ανταγωνιστών του.