Ας βγάζουμε το σκασμό
Από χθες παρακολουθώ όσο το δυνατόν λιγότερο (ναι, λιγότερο) τα όσα λέγονται και γράφονται για το θλιβερό περιστατικό με τον διαιτητή, Τζήλο. Κι αυτό επειδή το ίδιο θλιβερός, με το ίδιο το περιστατικό, είναι αυτός ο... χορός που έχει στηθεί για μία ακόμη φορά γύρω απ' αυτό. Ανάλογοι... χοροί είχαν στηθεί σε παλιότερα περιστατικά. Θυμηθείτε τον εμπρησμό του σπιτιού του Μπίκα ή τον φούρνο του Κωνσταντινέα.
Συμφωνούμε όλοι προφανώς ότι η βία δεν «χωράει» πουθενά και δεν δικαιολογείται για οτιδήποτε έχει συμβεί. Αν κάποιος δεν κάνει καλά τη δουλειά του, δεν πρέπει να τρώει ξύλο, σπίτι του πρέπει να πηγαίνει αφού κριθεί από τους αρμόδιους. Κι εγώ κι εσείς κρινόμαστε για την επαγγελματική μας (αν)επάρκεια καθημερινά. Αν είμαστε σωστοί, συνεχίζουμε, αν όχι, να περάσει ο επόμενος. Τόσο απλό.
Το ποδόσφαιρο (και ο αθλητισμός γενικώς) είναι το ωραιότερο δευτερεύον «πράγμα» στη ζωή. Υπάρχει για να μας προσφέρει χαρά. Πρέπει τουλάχιστον να συμβαίνει αυτό. Θα μας προσφέρει και νεύρα κάποιες στιγμές, και στενοχώρια και ό,τι άλλο. Γεμάτο συναισθήματα είναι και μάλιστα πολύ έντονα. Για μία ακόμη φορά ωστόσο στην Ελλάδα προσφέρει θλίψη. Ένας άνθρωπος «έφαγε» ξύλο και την ίδια στιγμή άλλοι άνθρωποι κάνουν ό,τι μπορούν να εκμεταλλευτούν το γεγονός αποδεικνύοντας ότι, στην πραγματικότητα, αδιαφορούν για τον (όποιο) Τζήλο. Σαν... αναλώσιμο προϊόν εξυπηρέτησης του σκοπού τους τον βλέπουν. Αναγούλα.
Σε σοβαρά και θλιβερά περιστατικά όπως αυτό καταλαβαίνεις εύκολα τι «ρόλο» έχει ο καθένας. Βλέπεις ξεκάθαρα τα κροκοδείλια δάκρυα και την κατασκευασμένη θλίψη. Τους προδίδει όλους η... πρεμούρα να «χρεώσουν» σε άλλον το περιστατικό. Δίκασαν και καταδίκασαν (όπως τόσες άλλες φορές) πριν καν φτάσει ο άνθρωπος στο νοσοκομείο για να δεχτεί την ιατρική περίθαλψη. Για τέτοιο «αληθινό» ενδιαφέρον μιλάμε.
Πού και που καλό είναι να βγάζουμε το σκασμό όλοι μας εφόσον δεν μπορούμε να... διαχειριστούμε ένα γεγονός. Και η αλήθεια είναι πως κάθε φορά επιβεβαιώνουμε πως γεμάτοι ανευθυνότητα είναι και άνθρωποι που θα έπρεπε να πλημμυρίζουν με το ακριβώς αντίθετο πριν ενεργήσουν ή μιλήσουν, δηλαδή υπευθυνότητα.
ΥΓ: Προφανώς να ευχηθούμε κι εμείς περαστικά (σωματικά και ψυχολογικά) στον Τζήλο.