Ατρόμητος στο επόμενο κεφάλαιο
Την κατάσταση την ξέρετε. Χειροπιαστός στόχος δεν υπάρχει μπροστά για τον Ολυμπιακό. Όμως, υπάρχει η τελευταία μαρτυρία. Και πρέπει να είναι καλή. Ο Ατρόμητος μία από τα τελευταία «κλικ» των ερυθρολεύκων για φέτος. Και θα ήθελαν να είναι καλό κι αυτό. Βεβαίως, καταλαβαίνουμε όλοι πως και το μυαλό και το σώμα μπήκαν σε άλλες διαδικασίες πια και ακόμα περισσότερο εξαιτίας της διακοπής λόγω εθνικών. Δεν είναι εύκολη η επιστροφή.
Όπως και να 'χει, ο Ολυμπιακός οφείλει να προσπαθήσει να είναι συνέχεια του καλού φετινού εαυτού του και με τον Ατρόμητο και με όλους όσοι ακολουθούν. Και σιγά σιγά ν' αρχίσει τη διαδικασία της περαιτέρω δικής του μεταμόρφωσης. Μια μεταμόρφωση που θα τον οδηγήσει στην επόμενη, σημαντική, χρονιά. Μια χρονιά που θ' αρχίσει ξανά με Νο1 στόχο τον τίτλο του πρωταθλητή και φυσικά την παρουσία σε όμιλο ευρωπαϊκής διοργάνωσης.
Ιδανικό θα ήταν το Champions League, όχι άσχημο και το Europa League αφού καταλαβαίνουν άπαντες ότι για τις ελληνικές ομάδες τα καλοκαιρινά προκριματικά μοιάζουν με Λερναία Ύδρα, χρόνο με το χρόνο ξεπηδούν κεφάλια.
Ακόμη κι έτσι, για τον Ολυμπιακό μιλάμε. Την ομάδα που δεν φοβάται τα δύσκολα. Μια ομάδα... ατρόμητη στις μεγάλες προκλήσεις. Δεν ήταν και λίγες οι φετινές. Να χτιστεί από τα θεμέλια σε χρόνο-ρεκόρ. Να αποκλείσει ομάδα Premier League στα καλοκαιρινά προκριματικά. Να στείλει στο σπίτι της τη Μίλαν. Ε, κάτι κατάφερε, έτσι δεν είναι;
ΥΓ: Ο τελευταίος που θα σας πει ότι είναι αρμόδιος να μιλήσει για μπάσκετ είναι ο υποφαινόμενος. Μέσα στη... μαυρίλα ωστόσο, θα κρατούσα την πιο θετική εικόνα της χθεσινής βραδιάς και θα... έχτιζα πάνω σε αυτή. Και αυτή η εικόνα ήταν το κλάμα (και προφανώς η απόδοση) του Γουέμπερ. Η εικόνα του Αμερικανού από το πρώτο δευτερόλεπτο της βραδιάς ως το τελευταίο του δάκρυ, συνοπτικά, ΕΙΝΑΙ ο Ολυμπιακός. Νομίζω, να με συμπαθάτε αν δεν το μετράω σωστά, αλάνθαστος επίσης δεν δηλώνω.