Του Μαρτίνς την ομαδάρα τη λένε...
Μετά το πρώτο ματς στην Τσεχία είχα γράψει επί λέξει εδώ στο gavros.gr: «Δεν γνωρίζω πολύ καλά την Πλζέν, λίγο πολύ ό,τι είδα απόψε ξέρω. Ωστόσο γνωρίζω τον Ολυμπιακό του Μαρτίνς και παραμένω συγκρατημένα αισιόδοξος πως όλα θα πάνε όπως πρέπει στο Καραϊσκάκη. Και όσο περνάει ο καιρός η ομάδα θα ρολάρει. Χρόνο χρειάζεται και, προφανώς, κάποιες κινήσεις που από μόνη της έχει προγραμματίσει να κάνει, δεν περίμενε εμένα ή όποιον άλλον».
Ούτε προπονητής είμαι, ούτε το ρόλο του ειδικού διεκδικώ. Νομίζω ωστόσο ότι διαθέτω την ικανότητα να σκέφτομαι, έστω και τα απλά. Ο Ολυμπιακός κράτησε με σχετική ευκολία το μηδέν στην Τσεχία έχοντας τα 8/11 στο μέτριο ή κάτω του μετρίου. Πώς θα μπορούσε να είναι καλύτερη η Πλζέν στο Καραϊσκάκη; Και πώς θα μπορούσε ο Ολυμπιακός να έχει κομβικούς παίκτες όπως ο Γκιλιέρμε, ο Ομάρ και ο Ποντένσε κάτω από τη βάση για 2ο σερί ματς; Ούτε το ένα μπορούσε να γίνει, ούτε το άλλο. Και δεν έγινε τίποτα από τα δύο.
Ο μεγαλύτερος αντίπαλος του Ολυμπιακού σ' αυτό το ζευγάρι (σ.σ.: κι αυτό το σημειώσαμε σε άλλο blog που μεσολάβησε μεταξύ των δύο αγώνων) ήταν το ημερολόγιο. Τα δύο ματς με την Πλζέν έγιναν Ιούλη μήνα, έναν μήνα που ΚΑΜΙΑ ομάδα του πλανήτη δεν είναι έτοιμη. Πέρυσι τα πρώτα του επίσημα ματς ο Ολυμπιακός τα έδωσε μετά το πρώτο 10ήμερο του Αυγούστου.
Αυτός ο Ολυμπιακός είναι η ομάδα ενός κανονικού και καλού προπονητή. Απόδειξη αυτού ήταν ο τρόπος που μπήκε ο Ολυμπιακός στο ματς. Δεν τού ταίριαζε να το πάει στο περίμενε. Ακόμα και μετά το 0-0 του ημιχρόνου, δεν φοβήθηκε. Συνέχισε να στριμώχνει την Πλζέν. Το θέμα ήταν να μπει το πρώτο. Κι αφού μπήκε αυτό εν τέλει μπορείς να πεις, και λίγα έφαγαν οι Τσέχοι. Ο Ολυμπιακός, ουσιαστικά, ήταν η συνέχεια του περυσινού του εξαιρετικού εαυτού. Και η στατιστική με τις τελικές (24 / 2) το επιβεβαιώνει.