Θες να είσαι ο επόμενος;

Κυριακή, 23 Αυγούστου 2020 - 10:22

ΣΠΥΡΟΣ ΓΡΟΜΗΤΣΑΡΗΣ

Χάζευα το ποστάρισμα / κάλεσμα του Δίκτυου Σχολών και της Ακαδημίας του Ολυμπιακού προς τα παιδιά που ονειρεύονται να κάνουν κάτι σημαντικό στο ποδόσφαιρο. «Δεν σου δίνουν απλά τη δυνατότητα να αγωνιστείς με τα ερυθρόλευκα, αλλά παράλληλα να αναδειχθείς στο κορυφαίο ποδοσφαιρικό επίπεδο. Τα παραδείγματα πολλά, η πρόκληση μεγάλη. Θα είσαι εσύ ο επόμενος;», κατέληγε το σχετικό μήνυμα και στο ποστ υπήρχαν φωτογραφίες των Τσιμίκα, Ρέτσου, Νικολάου, Λυκογιάννη και Διαμαντάκου. Θα μπορούσαν να μπουν κι άλλες.

Όπως, γενικώς, θα μπορούσαν να μπουν άπειρες φωτογραφίες Ελλήνων και ξένων παικτών που έβαλαν την ερυθρόλευκη φανέλα και είδαν τα πιο τρελά τους όνειρα να γίνονται πραγματικότητα σε ελάχιστο χρόνο. Ποιόν να πρωτοθυμηθεί κανείς; Από τον άσημο, κάποτε, Μιραλάς; Τον Μαζουακού; Τους Έλληνες Μανωλά, Σάμαρη, Μήτρογλου; Βιβλίο ολόκληρο μπορεί να γράψει κανείς.

Σπάνια συναντάς πανευρωπαϊκά ομάδα με τέτοια συνέπεια του να δίνει όλα όσα υπόσχεται κι ακόμα περισσότερα σε όλους όσοι συνεργάζονται μαζί της. Τι δίνει; Τα πάντα. Χρήμα, δόξα, τίτλους, αναγνώριση, εξέλιξη, προοπτική.

Με λίγα λόγια, ο Ολυμπιακός μοιάζει με ποδοσφαιρικό... διαστημόπλοιο. Με το που μπαίνεις και δένεσαι στη θέση σου, εκτοξεύεσαι ψηλότερα απ' όσο μπορούσες να φανταστείς. Όχι μόνο περνάς πολύ καλά μαζί του, έχει την ικανότητα να σε στείλει και όπου αλλού μπορείς να φανταστείς. Για να μην το κουράσω περισσότερο, αυτό το «θες να είσαι ο επόμενος», δεν αφορά μόνο νεαρά Ελληνόπουλα που βρίσκονται σε ομάδες της Αττικής ή της επαρχίας. Αφορά και ταλέντα που βρίσκονται σε όλα τα μήκη και πλάτη της γης. Από τη Γουϊνέα και τη Σενεγάλη, ως τη Βραζιλία, την Πορτογαλία ή τη Σερβία. Παιδιά που είναι... πίσω από τον «ήλιο» σε β' Γαλλίας ή άσημες ομάδες της Σερβίας, της Κροατίας, της Πορτογαλίας και ούτω καθεξής.

Και είναι ξεκάθαρο πως όσο περνούν τα χρόνια όλο και αυξάνονται οι παίκτες κάθε εθνικότητας και ηλικίας που απαντούν ένα μεγάλο «ναι» στην ερώτηση: θες να είσαι ο επόμενος.

ΥΓ: Η παρουσία της Παρί στον φετινό τελικό του Τσάμπιονς Λιγκ επιβεβαιώνει ότι στο ποδόσφαιρο ο θρίαμβος από την τραγωδία, συχνά, απέχει ελάχιστα. Επιβεβαιώνει επίσης ότι οι περισσότεροι είμαστε αποτελεσματάκηδες. Κερδίζεις; Είσαι Θεός. Χάνεις; Είσαι για τα σκουπίδια. Τα λέω όλα αυτά με αφορμή τα όσα συνέβησαν στον προημιτελικό των Παριζιάνων με την Αταλάντα. Ως το 90ο λεπτό οι Γάλλοι ήταν, ξανά, αποτυχημένοι. Ένα μάτσο μισθοφόροι που φοράνε μια φανέλα που έχει το βάρος ενός... πούπουλου. Μέσα σε τρία λεπτά έτυχε (ναι, είναι και μεγάλη δόση τύχης πια σ' αυτό το σημείο) έβαλαν δύο γκολ και ξαφνικά απέκτησαν τα πάντα. Μέχρι και... βάρος φανέλας που, όπως διάβασα κάπου, αγοράζεται. Αυτή είναι η μπάλα. Ικανότητα αλλά και μεγάλη δόση τύχης ειδικά σε τέτοια ματς που κρίνονται σε λεπτομέρειες. Γι' αυτό και είμαι βέβαιος (όσο βέβαιος μπορεί να είμαι) ότι κάποια στιγμή το μαμημένο το σύμπαν θα συνομωτήσει και για τον Ολυμπιακό και θα τον δούμε στη θέση που τώρα είναι η Παρί. Αν όχι σε τελικό Τσάμπιονς, σίγουρα σε Γιουρόπα.

Ακολουθήστε το Gavros.gr στο Google News για να μαθαίνετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις!