Νόμοι 10ετιών στα σκουπίδια

Πέμπτη, 22 Οκτωβρίου 2020 - 21:07

ΣΠΥΡΟΣ ΓΡΟΜΗΤΣΑΡΗΣ

Ο Πέδρο Μαρτίνς υποτίθεται ότι ξεπέρασε χθες το βράδυ, κόντρα στη Μαρσέιγ, και τον τελευταίο... αντίπαλο προπονητή στην ιστορία του Ολυμπιακού, τον Ντούσαν Μπάγεβιτς, για να γίνει εκείνος το Νο1 στη λίστα των κόουτς με τις περισσότερες ευρωπαϊκές νίκες. Αυτή ήταν η 15η του Πορτογάλου ενώ ο Βόσνιος έχει μείνει στις 14. Αν μιλάμε για «ξερά» νούμερα, ναι, αυτό συνέβη χθες. Μόνο που τα «ξερά» νούμερα, συχνά, λένε ψέματα.

Ο Μπάγεβιτς έκανε 14 νίκες σε 36 ματς και, το κυριότερο, σε περίπου 4 και κάτι σεζόν με τον Ολυμπιακό. Αντιθέτως ο Μαρτίνς έχει 15 νίκες σε 31 ματς τα οποία έχει κερδίσει, λόγω πορείας, σε δύο και κάτι σεζόν. Άρα δεν τίθεται καν σύγκριση του Πορτογάλου με τον Βόσνιο. Και δεν τίθεται και για τον λόγο που προανέφερα αλλά και επειδή μιλάμε για διαφορετικές εποχές, συνεπώς είναι δύσκολο να μπουν στο... ζύγι.

Ο προπονητής με τον οποίο συγκρίνεται εδώ και καιρό στα ίσια ο Μαρτίνς είναι ο επίσης αγαπημένος Ερνέστο Βαλβέρδε. Ο Ισπανός είχε 11 νίκες σε 20 ματς και σε ουσιαστικά δύο σεζόν (σ.σ.: ήταν τρεις στον Ολυμπιακό αλλά στη μία ανέλαβε την ομάδα αφού είχε αποκλειστεί από την Ευρώπη με προπονητή τον Λίνεν από τη Μακάμπι) με τους Πειραιώτες. Ωστόσο σ' αυτό το διάστημα πρόκριση με μεγέθη τύπου Άρσεναλ και Μίλαν δεν κατάφερε ο Ισπανός ενώ είχε ως... μελανό σημείο τον αποκλεισμό από την Ανόρθωση στα προκριματικά του Τσάμπιονς Λιγκ το 2008.

Πάντως επί Ερνέστο ο Ολυμπιακός άρχισε να αλλάζει, για τα καλά (σεζον 2011/12), το... τσιπ του εγκεφάλου και να μπαίνει σε κάθε ευρωπαϊκό ματς με κάθε ομάδα για να παίξει ποδόσφαιρο και να διεκδικήσει στα ίσια και όχι να... κλέψει.

Τώρα που το σκέφτομαι, αυτού του είδους οι συγκρίσεις δεν προσφέρουν και πολλά. Όπως προείπα, κάθε εποχή είναι διαφορετική. Το ποδόσφαιρο αλλάζει δραματικά από σεζόν σε σεζόν, πόσο μάλλον όταν μιλάμε για μία ή περισσότερες 10ετίες πίσω.

Το σίγουρο είναι ότι ο Ολυμπιακός του Πέντρο Μαρτίνς έχει καθιερωθεί στη συνείδηση όλων, φίλων και εχθρών. Φυσικά και της ευρωπαϊκής ελίτ που ταρακουνήθηκε βλέποντας τους Πειραιώτες να στέλνουν σπίτι τους πρόπερσι τη Μίλαν και πέρυσι την Άρσεναλ. Ο Ολυμπιακός του Μαρτίνς αποτελεί για τους ανθρώπους του ποδοσφαίρου θέαμα που αξίζει να δεις. Και ταυτόχρονα υπόθεση για μελέτη.

Πως είναι δυνατό μια ομάδα που χτίζεται από το μηδέν να κάνει αυτά τα πράγματα από την επόμενη κιόλας μέρα και μάλιστα με τέτοια συνέπεια; Το έχω γράψει ξανά και επιμένω: ο Ολυμπιακός του Μαρτίνς κάνει αφύσικα πράγματα να θεωρούνται φυσιολογικά. Όταν λέω αφύσικα εννοώ ότι υπό κανονικές συνθήκες δε γίνεται μια ομάδα που χτίζεται από το μηδέν να επιτυγχάνει αμέσως. Θέλει χρόνο, τουλάχιστον 2-3 σεζόν και δίχως αλλαγές ξανά στο ρόστερ για να καταφέρει μεγάλα πράγματα. Και ο Ολυμπιακός του Μαρτίνς στέλνει όλους αυτούς τους ποδοσφαιρικούς νόμους δεκαετιών στα σκουπίδια.

ΥΓ: Κάθε επιτυχία αυτής της ομάδας ανήκει αποκλειστικά στον προπονητή, στους παίκτες και σε όλους όσοι δουλεύουν κάθε μέρα στο Ρέντη άπειρες ώρες ώστε ο Βαλμπουενά στα 36 του να αντέχει σε ματς τέτοιου επιπέδου και να μπορεί να κάνει τη διαφορά στο φινάλε. Και, φυσικά, ανήκει σ' εκείνον που πληρώνει. Γιατί εκείνος παίρνει την ευθύνη στις κακές στιγμές και επιβάλλεται να πάρει και τα εύσημα στις καλές που, προφανώς, είναι απείρως περισσότερες.

Ακολουθήστε το Gavros.gr στο Google News για να μαθαίνετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις!