Με ξεκούραστο μυαλό
Είμαι από τους πρώτους που υπογράμμιζα από την αρχή της σεζόν, όταν ο Ολυμπιακός είχε να αντιμετωπίσει αρκετά κρούσματα covid-19 και τραυματισμούς, πόσο ανεκτικοί και υπομονετικοί πρέπει να είμαστε με την ομάδα που εύλογα θα παρουσίαζε δυσλειτουργίες με την τρομερή σωματική της ταλαιπωρία και θα χρειάζονταν πολύ χρόνο για να βρει ρυθμό και χημεία.
Είμαι ο πρώτος που λέω τώρα να μη φτάσουμε στο άλλο άκρο, σε υπερβολές και μιλάμε διαρκώς και μόνο για την κούραση.
Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι ο Εμβιλά. Μιλάμε για έναν παίκτη που μέχρι τώρα φέτος έχει χάσει ουκ ολίγα ματς από ιατρικά θέματα ενώ δεν έχει και έξτρα ταξίδια και ματς με διεθνείς υποχρεώσεις. Άρα για τον Εμβιλά, που έπαιξε μόνο ένα ημίχρονο στα Γιάννενα, δεν ευθύνονταν η κούραση στη Φρανκφούρτη που δεν έπιασε την απόδοση που ξέρουμε και θαυμάζουμε αλλά κάτι άλλο. Ο ρυθμός που δεν έχει βρει ακόμα ή απλά ήταν μια κακή βραδιά. Προσωπικά εξίσου σημαντική με την σωματική κόπωση θεωρώ και την κούραση του μυαλού.
Θα είναι σημαντικό ο Ολυμπιακός να μπορεί να έχει αυτοέλεγχο κατά τη διάρκεια των αγώνων και να «καθαρίζει» τη σκέψη του ώστε οι αποφάσεις που παίρνονται να είναι απλές και εύκολες. Απέναντι στην Αϊντραχτ τα ατομικά λάθη ήταν πολλά και σημαντικά. Οι ίδιοι παίκτες που μας έχουν εντυπωσιάσει με τη σοβαρότητα και την πειθαρχία τους μας έκαναν να αναρωτιόμαστε αν είναι οι ίδιοι. Να κάνουν τα μικρά και τα απλά καλά. Δε χρειάζεται να τρέχουν τα σώματα πολύ, ας... τρέχει το μυαλό τους. Η μπάλα εξάλλου τρέχει πιο γρήγορα μόνη της, όχι όταν την κουβαλάει ένας παίκτης, όσο γρήγορος κι αν είναι αυτός.
Κόντρα στον ΠΑΟΚ λοιπόν πιο πολύ με ενδιαφέρει να δω τους παίκτες του Ολυμπιακού με καθαρή σκέψη. Όσο πιο καθαρή είναι αυτή, τόσο μεγαλύτερες και αυξημένες θα είναι οι πιθανότητες για να πάρει μια σπουδαία νίκη από κάθε πλευρά.
ΥΓ: Κρίμα που πήγε... στράφι η σπουδαία εμφάνιση του Ντόρσεϊ στη Μόσχα κόντρα στην ΤΣΣΚΑ αλλά με ένα τόσο κακό β' 10λεπτο και δίχως 2-3 συμπαραστάτες δύσκολα θα έφευγε με νίκη από τη Ρωσία ο Ολυμπιακός.
ΥΓ2: Δεν έχω τη μπασκετική γνώση για να κρίνω τον Δημήτρη Ιτούδη αλλά έχω προ πολλού σχηματίσει γνώμη για την προσωπικότητά του στα παρκέ. Σε κάθε πλάνο που του έκανε ο σκηνοθέτης ήταν δίπλα από έναν διαιτητή και τον είχε στο... μπίρι μπίρι και διαμαρτύρονταν για τα... πάντα! Κι αυτή η προσωπικότητα στα παρκέ απέχει πολύ, κατά τη γνώμη μου, από το να θεωρηθεί άξια μίμησης.