«Ξέρεις από πότε βλέπω εγώ τον Ολυμπιακό»;
«Αυτός ο Ολυμπιακός είναι ο χειρότερος Ολυμπιακός που θυμάμαι», έλεγε σε ένα καφέ πριν από μερικές ώρες ένας κύριος κοντά στα 80 σε έναν άλλο κύριο που κάθονταν μαζί του. Και για να ισχυροποιήσει τη συγκεκριμένη γνώμη πρόσθετε ότι είναι Ολυμπιακός και τον παρακολουθεί από τότε που γεννήθηκε. Δεν είναι ο πρώτος που τα λέει αυτά. Ούτε προφανώς ο τελευταίος. Δεν ξέρω, μπορεί να λέει τα ίδια και ένας οπαδός της Ρεάλ που κατέκτησε το πρωτάθλημα χωρίς να εντυπωσιάσει ενώ «έφαγε» και μια μεγαλοπρεπή 4άρα εντός έδρας από τη Μπαρτσελόνα, ΑΥΤΗ τη Μπαρτσελόνα.
Οι περισσότεροι, ή μάλλον όλοι μας, κάποια στιγμή στη ζωή μας αναπαράγουμε διάφορα κλισέ. Κι αν κάποιος προσπαθήσει να επιχειρήσει να αντικρούσει τη γνώμη μας με επιχειρήματα, αυξάνονται τα κλισέ. Ανεβαίνει και η ένταση της φωνής. Και στο φινάλε, αν είσαι και μικρότερος, σου θυμίζει τη διαφορά ηλικίας και το «ξέρεις από πότε βλέπω Ολυμπιακό εγώ, εσύ είσαι μικρός και δεν θυμάσαι».
Θυμάμαι το δίχως άλλο να ακούω περίπου τα ίδια στον πρωταθλητή Ολυμπιακό του Μπέντο και τα «πού πάμε με εξτρέμ τον Σεμπά»; Θυμάμαι και τη δυσαρέσκεια του κόσμου και αποδοκιμασίες τη σεζόν 2012/13. Θυμάμαι και τον Ολυμπιακό της τελευταίας σεζόν του Κόκκαλη. Μια σεζόν με καλή πορεία στην Ευρώπη, πρόκριση από όμιλο Τσάμπιονς Λιγκ και αποκλεισμό από τη Μπορντό στους 16 και κατάρρευση στα πλέι οφ του πρωταθλήματος. Θυμάμαι και τον εξαιρετικό Ολυμπιακό του Βαλβέρδε, τη σεζόν 2011/12, να μένει στο 0-0 με την διαλυμένη Δόξα Δράμας σε ματς πρωταθλήματος στο Καυτανζόγλειο και ύστερα να χάνει από την Ξάνθη του Βλαχοδήμου και να βρίσκεται με την πλάτη στον τοίχο για το πρωτάθλημα και άπαντες να λένε: να φύγει ο... μίζας Ερνέστο.
Θυμάμαι αυτά και πολλά άλλα. Ακόμα και τα λεγόμενα πέτρινα χρόνια (σωστά το είπε ο Κώστας Καραπαπάς χθες, αν τα εννιά δίχως πρωτάθλημα του Ολυμπιακού χαρακτηρίζονται πέτρινα, των άλλων οι άνυδρες 10ετίες πως πρέπει να αποκαλούνται;) που οι Δευτέρες στο σχολείο ήταν δύσκολες γιατί είχε καζούρα. Τότε που δεν θεωρούνταν αυτονόητο ότι ο Ολυμπιακός είναι πρωταθλητής αλλά αποτελούσε όνειρο μακρινό και δύσκολα υλοποιήσιμο.
Θα μπορούσα να γράφω μέχρι το βράδυ αλλά βαρέθηκα. Κουράστηκα. Εξάλλου όσο κι αν θες να χτυπήσεις σε μια πόρτα που μέσα υπάρχει κουφός ή κάποιος που δεν θέλει ν' ακούσει, πληγές στα χέρια σου θα κάνεις, δεν θα ανοίξει ποτέ. Το (προ)τελευταίο που έχω να πω: μέχρι εκεί που... φτάνει το μυαλό, η κριτική ικανότητα και η μνήμη του καθενός μπορούμε να φτάσουμε έκαστος. Το τελευταίο που θέλω να πω είναι: επειδή κάτι το λένε πολλοί, δε σημαίνει απαραίτητα πως είναι δίκαιο ή σωστό. Αν το κριτήριο του κόσμου, στον οποίο ανήκω κι εγώ, ήταν όντως αλάνθαστο (εδώ γελάμε), ως χώρα δεν θα βρισκόμασταν εδώ που είμαστε σήμερα. Όχι αθλητικά, γενικά. Προσοχή στο... κενό μεταξύ εξυπνάδας και (κουτο)πονηριάς, απέχουν έτη φωτός. Προσοχή και στο... κενό μεταξύ «ξέρω» και «νομίζω ότι ξέρω». Τα λέμε.