Μια φιέστα όλο τρέλα σα (δεν) να είναι η τελευταία μας φορά
Η κατάκτηση των πρωταθλημάτων λες και είναι... στραγάλια από το 1997 και μετά για τον Ολυμπιακό συνιστά ένα απίθανο αθλητικά επίτευγμα. Από την άλλη προκάλεσε και ένα κακό, όσο οξύμωρο και αν ακούγεται αυτό. Το κακό είναι ότι οι πιο νεαροί οπαδοί του, δηλαδή άνθρωποι που γεννήθηκαν τη δεκαετία του '90 ή το (αργότερο) 2000, έχουν την ψευδαίσθηση ότι το πρωτάθλημα είναι κάτι που «πρέπει» να κατακτάκται μόνο από τον Ολυμπιακό. Ότι είναι κάτι σαν αυτονόητο, προφανώς και αρκετά εύκολο. Από ένα σημείο και έπειτα μάλιστα έχει αρχίσει να (τους) φαίνεται και λίγο, ευτελές. Κατορθωματάκι. Η επίτευξη δηλαδή του Νο1 στόχου για κάθε ομάδα του πλανήτη, έχει υποστεί μια απίστευτη υποβάθμιση στην κοινή γνώμη του μέσου οπαδού.
Σκέφτομαι ότι ο καλύτερος τρόπος για να εκτιμήσεις κάτι είναι να σου λείψει. Και να σου λείψει καλά, για καιρό όπως έλειψε από τους Πειραιώτες για 9 ολόκληρα χρόνια, τα λεγόμενα «πέτρινα». Από την άλλη βεβαίως, γιατί ο Ολυμπιακός και οι σωστά σκεπτόμενοι οπαδοί του, να πληρώσουν ένα τίμημα για να παραδειγματιστούν καλό(ή μήπως κάκο)μαθημένοι που αγνοούν, κατά πως φαίνεται, και την ιστορία της ομάδας που υποστηρίζουν. Ναι, ξέρω, χαλάνε ήδη πολλούς αυτά που γράφω και ενοχλούν αλλά ξέρετε δουλειά κάποιου που αρθρογραφεί είναι να ενοχλεί που και που με την ελπίδα να προκαλέσει και διαφορετικό τρόπο σκέψης. Γιατί αν έχουμε όλοι μας μια πάγια γνώμη / θέση / οπτική και δεν έχουμε καμία πρόθεση να την αλλάξουμε, δεν υπάρχει πρόοδος.
Το σίγουρο είναι ότι ο Ολυμπιακός πέτυχε φέτος τον βασικό του στόχο. Και γι' αυτό δικαιούται και ΘΑ το γιορτάσει όπως του αρμόζει. Το πρωτάθλημα του 2022 θα το πάρει μαζί στην ιστορία του ο Ολυμπιακός, κάπως έτσι εξάλλου έγινε Θρύλος. Το ίδιο ισχύει ατομικά για όλους όσοι είναι στην ομάδα. Τον πρόεδρο, τα μέλη του ΔΣ, τον προπονητή, τους παίκτες, το τεχνικό επιτελείο, όλους όσοι εργάζονται στου Ρέντη και την ΠΑΕ. Ο καθένας έχει κάνει κάτι για να κατακτηθεί ο τίτλος, άλλος πιο μικρό άλλος πιο μεγάλο, δεν έχει αξία τώρα να πάρουμε εμείς το μέτρο και να μετρήσουμε τι αναλογεί στον καθένα.
Ότι ο Ολυμπιακός δεν έθελξε όσο μπορούσε δεν σημαίνει ότι δεν πρέπει να χειροκροτηθεί για την επιτυχία του. Ούτε σημαίνει ότι δεν πρέπει να χειροκροτηθεί ένας παίκτης που δεν απέδωσε όπως ήλπιζαν άπαντες και μπορεί «αύριο» να μην είναι εδώ. Άλλο το ένα, άλλο το άλλο. Μην τα μπερδεύουμε αν και είναι ξεκάθαρο ότι γενικώς υπάρχει ένα μπέρδεμα, μια θολούρα, και πρέπει να επαναλαμβάνονται διαρκώς τα (πραγματικά) αυτονόητα.
Ακολουθήστε το Gavros.gr στο Google News για να μαθαίνετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις!Διαβάστε επίσης
Το «δηλητήριο» το ήπιαν μόνοι τους
Προσπάθησε πολύς κόσμος, ο γνωστός κόσμος, να... δηλητηριάσει την ψυχή και το μυαλό των φίλων του Ολυμπιακό πριν από τη φιέστα για το 47ο πρωτάθλημα. Γράφει ο Σπύρος Γρομητσάρης.
Χωρίς «πρέπει» βαθμών, με «πρέπει» να πείσουν
Γράφει για το αποψινό ματς με την ΑΕΚ στο ΟΑΚΑ, ο Σπύρος Γρομητσάρης.
«Ξέρεις από πότε βλέπω εγώ τον Ολυμπιακό»;
Γράφει στο σημερινό του blog ο Σπύρος Γρομητσάρης
Η απάντηση που δεν δόθηκε και η φιέστα
Αυτό που κάνω είναι απλό, απορώ. Είναι ΟΚ οι ερυθρόλευκοι με την εικόνα τους στο ντέρμπι; Αυτό μπορούσαν να κάνουν μόνο; Είμαι βέβαιος όχι. Γράφει ο Σπύρος Γρομητσάρης.
