Το πιο σημαντικό στη φανέλα είναι...
«Οι φανέλες που κυκλοφορούν στα social media δεν έχουν σχέση με την καταπληκτική φανέλα της σεζόν 2022/23 που θα αποκαλυφθεί το Σάββατο. Επειδή... ξέρω πως σκέφτεστε σας λέω το εξής: η ερυθρόλευκη και ριγωτή στα καλύτερά της! Και θα γουστάρετε πολύ!» Αυτό πόσταρε στους προσωπικούς του λογαριασμούς στα κοινωνικά δίκτυα (social media) ο νέος γενικός διευθυντής της ΠΑΕ Ολυμπιακός, Κώστας Καραπαπάς, βλέποντας πολύ κόσμο, για ένα κλικ, ένα like ένα share (αναδημοσίευση) να ποστάρει fantasy σχέδια με φανέλες του Ολυμπιακού.
Κάθε χρόνο τέτοιο καιρό ο οπαδός του Ολυμπιακού, όπως και ο οπαδός κάθε ομάδας, τρελαίνεται για τη νέα φανέλα. Ανυπομονεί να τη δει. Να τη σχολιάσει. Να εκφέρει γνώμη για το αν του αρέσει ή όχι. Το καταλαβαίνω απόλυτα. Κι εγώ περιμένω κάθε φορά με ανυπομονησία το νέο σχέδιο και φυσικά τα σχέδια (και τα χρώματα) της 2ης και της 3ης. Όσο περνούν τα χρόνια οι αθλητικές εταιρείες το πάνε σε άλλο level αναφορικά με τα σχέδια (πέρα από τα υλικά).
Άλλες φορές καταφέρνουν να εντυπωσιάσουν, άλλες προκαλούν την οργή των οπαδών (γενικά μιλάω τώρα και ειδικά σε ομάδες του εξωτερικού) γιατί έχουν «πειράξει» πολύ τις κλασικές φανέλες και μερικές φορές αυτή η οργή έχει οδηγήσει ακόμα και σε απόσυρση σχεδίων. Μια ιδέα που μπορεί να φαίνεται σπουδαία / εξαιρετική σε έναν υπάλληλο ή σχεδιαστή ενός αθλητικού brand που δεν έχει το δέσιμο με μια ομάδα ώστε να καταλάβει πόσο ιερή θεωρείται μια φανέλα, στην πράξη ενδέχεται να συνιστά ιεροσυλία.
Στον Ολυμπιακό αυτός ο... φόβος δεν υπάρχει γιατί πρώτος απ' όλους ο ιδιοκτήτης του είναι οπαδός και αντιλαμβάνεται / βλέπει τις κόκκινες γραμμές που δεν μπορεί να ξεπεράσει ΚΑΜΙΑ εταιρεία και κανένας σχεδιαστής. Βεβαίως, πιο σημαντικό και από το εκάστοτε σχέδιο, είναι το σηματάκι που υπάρχει μπροστά. Ο δαφνοστεφανωμένος που έχει χαράξει ζωές εκατομμυρίων ανθρώπων. Που «έφτιαξε» ή «χάλασε» (ευτυχώς το δεύτερο πολύ σπάνιο σε σχέση με το πρώτο) μέρες.
Ας μην το ξεχνάμε αυτό το τελευταίο. Γιατί πριν και πάνω απ' όλα είναι το έμβλημα, το όνομα του συλλόγου. Ούτε το σχέδιο ούτε το όνομα στην πλάτη.
ΥΓ: Δεν αμφισβήτησα την ποιότητα του Ντόρσεϊ. Αυτό που με «χάλαγε» βλέποντάς τον στα ματς του μπασκετικού Ολυμπιακού τη σεζόν που μας πέρασε (και δίχως να το παίζω ειδικός, δεν είμαι) ήταν η μεγάλη συχνότητα των αψυχολόγητων επιλογών του. Π.χ. σε ματς που ήταν στην κόψη του ξυραφιού έφευγε αιφνιδιασμό η ομάδα και σηκωνόταν για τρίποντο ενώ μπορούσε να πάει για λέι απ ή να πασάρει σε κάποιον πιο μπροστά να καρφώσει.
Με λίγα λόγια έπαιζε συχνά για να εντυπωσιάσει με το πόσο παιχταράς είναι αδιαφορώντας για το αν οι τραβηγμένες επιλογές του (π.χ. τρίποντο με βήμα πίσω και υπό ασφυκτικό μαρκάρισμα) έκαναν κακό στην ομάδα. Αν ο Κάνααν είναι αυτό που διαβάζω από ανθρώπους που ασχολούνται με το σπορ, δε θα λείψει πολύ ο Τάιλερ. Αντιθέτως μπορεί να μιλάμε και για αναβάθμιση.