Ο Γιοβάνοβιτς, τα μεταγραφικά ράφια και το αύριο
«Μη μου ξεκινάτε με τα ράφια. Αυτό το πράγμα υπάρχει μόνο στην Ελλάδα. Πάνω ράφι, κάτω ράφι, χωρίς ράφι. Πολλές φορές τα καλά προϊόντα βρίσκονται και στα χαμηλά ράφια». Τυχαία υπέπεσε χθες βράδυ στην αντίληψή μου η δήλωση του κόουτς των πρασίνων, Ιβάν Γιοβάνοβιτς, μετά το φιλικό με τη Φόλενταμ. Μάλιστα επειδή τα σάιτ την έγραψαν περιληπτικά, μπήκα να ακούσω το βίντεο για να τη βάλω ολόκληρη και όντως έλειπαν κάποιες λέξεις που νομίζω είναι σημαντικές. Η ερώτηση που δέχθηκε, και απάντησε έτσι, αφορούσε στο αν ο Σπόραρ είναι παίκτης από το λεγόμενο πάνω ράφι.
Τι έχω να πω; Να... αγιάσει το στόμα του ανθρώπου. Επιτέλους. Είμαστε στο γ@μημένο το 2022 και μιλάμε ακόμα όπως τη δεκαετία του '90 και του 2000. Έλεος κάπου με τα χαζά κλισέ σαν και το άλλο με τους παίκτες αεροδρομίου. Χeστηκα για το αν δόθηκαν πολλά, λίγα ή καθόλου λεφτά για να αποκτηθεί ένας παίκτης. Χeστηκα για το αν είχε συμβόλαιο ή ήταν ελεύθερος. Με ενδιαφέρει αυτό που θα δω στον αγωνιστικό χώρο. Δηλαδή από ποια ράφια ήταν οι παίκτες της Μακάμπι Χάιφα και της Λέφσκι Σόφιας που απέκλεισαν Ολυμπιακό και ΠΑΟΚ παίζοντας ωραίο στρωτό ποδόσφαιρο και σκοράροντας τόσες φορές; Τι μπάτζετ είχαν αυτές οι ομάδες;
Πραγματικά να αγιάσει το στόμα του Γιοβάνοβιτς και μακάρι επιτέλους και οι προπονητές και γενικότερα όλοι όσοι βρίσκονται στο ποδόσφαιρο να εγκαταλείψουν άμεσα τις κλισεδούρες και τα αναμενόμενα ξύλινα λόγια που δεν προσφέρουν κάτι. Όσοι έχουν τη γνώση τους ας μιλήσουν απλά αλλά ποδοσφαιρικά και ας βοηθήσουν όλους εμάς τους υπόλοιπους να καταλαβαίνουμε καλύτερα το υπέροχο αυτό άθλημα. Κι ας μας κάνουν και παρατηρήσεις, ευγενικές σαν του Γιοβάνοβιτς προς τον ρεπόρτερ της Cosmote όταν ρώτησε για το... ράφι του Σπόραρ.
Κι αφού τα είπα αυτά, πάμε στα... δικά μας. Δεν έχει ΚΑΝΕΝΑ νόημα να μιλάμε πια για το τι έχει ή δεν έχει συμβεί στον Ολυμπιακό. Την 4ετία που πέρασε ο Ολυμπιακός είχε ΚΥΡΙΩΣ επιτυχίες και μεγάλωσε ακόμα τον δικό του Θρύλο, την ιστορία του. Αυτή τη στιγμή είναι νωπός ο αποκλεισμός από τη Μακάμπι και πονάει αλλά τίποτα δεν διαγράφει όσα συνέβησαν, τα πάρα πολλά καλά και τα λίγα άσχημα. Να αισθανόμαστε ευγνώμονες που τα ζήσαμε και δίχως μίση και πάθη να πάμε παρακάτω όλοι μας. Αυτό που μετράει πια είναι τι θα κάνει σήμερα και αύριο ο Ολυμπιακός, όχι το χθες. Αύριο ο Ολυμπιακός πρέπει να ξαναγίνει κανονικός Ολυμπιακός, απ' αυτόν που βλέπουμε και χαιρόμαστε. Τα υπόλοιπα είναι ελάχιστης σημασίας. Το αύριο δεν μπορεί να περιμένει. Η χρονιά, αν το ξεχνάμε, μόλις άρχισε, υπάρχουν μήνες ολόκληροι μπροστά γεμάτοι δυσκολίες.