Για πάντα… Ένας από μας!
Είθισται όταν όλα τελειώνουν, όταν αναφερόμαστε σε ένα πρόσωπο που έφυγε από την ομάδα, να μιλάμε μόνο με καλά και ωραιοποιημένα λόγια. Πολλές φορές γιατί «πρέπει», γιατί πατάμε πάνω στο μότο «περασμένα ξεχασμένα» κτλ. Ο Γιάννης Σφαιρόπουλος δεν τα έχει ανάγκη αυτά. Δεν τα χρειάζεται. Δεν «πρέπει» στην περίπτωσή του. Ούτε καν να τονίζουμε το «κύριος» γιατί πολύ απλά… είναι. Το να το λέμε ξανά και ξανά χάνει την αξία του. Είναι από μόνος του, δεν χρειάζεται τα υπόλοιπα. Είναι άνθρωπος με αρχές και αξίες, τις οποίες εφαρμόζει όχι μόνο στην εκάστοτε ομάδα του αλλά και στην οικογένειά του. Δεν τα ξεχωρίζει και λειτουργεί ακριβώς το ίδιο.
Όπως είπε και ο ίδιος ήρθε το τέλος εποχής. Το γνώριζε. Το κατάλαβε στο Κάουνας. Δεν έπαψε να προσπαθεί όμως και να το… γυρίσει, παλεύοντας μέχρι την τελευταία ημέρα. Φυσικά και έκανε λάθη. Μόνο αυτός που δεν δουλεύει δεν κάνει λάθη. Τα ήξερε, τα αναγνώριζε, το παραδέχονταν. Όπως ποτέ δεν κρύφτηκε και για τις φορές αυτές που ξέφυγε και πέρασε από τα όρια. Πήρε πάνω του όμως και λάθη που δεν ήταν δικά του, αλλά είχε μάθει ή πιο σωστά ήθελε να λειτουργεί ως «ασπίδα» για όλη την ομάδα. Κάποιες φορές δεν του βγήκε, παρασύρθηκε από το συναίσθημα, την κριτική, τον θυμό, τα νεύρα. Τις περισσότερες το κατάφερε. Ένιωσε και «μόνος», δίχως στηρίγματα, έκθετος, συνεχίζοντας να ακούει πολλά και μην έχοντας την απαραίτητη βοήθεια. Δεν το άφησε και πάλι… Κι αν άκουγε «για το καλό της ομάδας να αλλάξουμε…» θα ήταν αυτός που θα διέκοπτε τη φράση και θα έλεγε «παραιτούμε» δίχως να αξιώσει το παραμικρό.
Δεν κρύβω ότι με τον Γιάννη Σφαιρόπουλο στον πάγκο της ομάδας ήθελα ο Ολυμπιακός να κατακτήσει την Ευρωλίγκα. Έχω την αίσθηση (όχι βεβαιότητα) πως μπορεί να του έχει μείνει και απωθημένο. Τώρα που τελείωσαν όλα μπορεί να κάθεται με άπλετη σιγουριά πως έδωσε ότι είχε για να τα καταφέρει με τον Ολυμπιακό. Να τα καταφέρει με μια ομάδα που έγινε ένα με αυτήν, για έναν κόσμο που είναι πλέον… ένας από αυτούς.
Καλά τα δύο πρωταθλήματα και οι τελικοί Ευρωλίγκας –άλλωστε αυτός «ευθύνεται» και για την διαφορετική νοοτροπία και αντιμετώπιση της ομάδας στο ΟΑΚΑ- ωστόσο στο τέλος της ημέρας αυτό που μένει για τον κόουτς Σφαιρόπουλο είναι να ηχεί στα αυτιά του ρυθμικά το όνομά του από την εξέδρα, το χειροκρότημα με την είσοδό του στο παρκέ, τα απεριόριστα «ευχαριστούμε» που ακούει από τον απλό κόσμο, το «κατάλληλος άνθρωπος την κατάλληλη στιγμή» που είχαν πει γι αυτόν οι Αγγελόπουλοι ή το «με εξώθησε να παίξω το καλύτερο μπάσκετ που μπορώ» που είχε πει ο Σπανούλης…
Κάποτε έρχεται το τέλος. Για όλα. Αν συνεχίζονταν αυτή η σχέση θα δηλητηριάζονταν και δεν άρμοζε, ούτε άξιζε, σε καμία πλευρά. Οι δρόμοι όπως ενώθηκαν, έτσι αθόρυβα χώρισαν και το μόνο βέβαιο είναι πως ο Γιάννης Σφαιρόπουλος έχει γράψει με κεφαλαία το όνομά του στην ιστορία του Ολυμπιακού και ότι σε κάθε ευκαιρία, την πρώτη κιόλας στιγμή, θα πάρει ακριβώς αυτό που του αξίζει. Ένα παρατεταμένο, θερμότατο και εγκάρδιο χειροκρότημα, όχι μόνο για την προσφορά του, αλλά και γιατί στο αίμα του κυλάει το ίδιο dna με αυτό του Ολυμπιακού…
Καλή τύχη κόουτς!