Ρε, τον γουστάρω αυτόν τον ΟΛΥΜΠΙΑΚΟ!

Τρίτη, 20 Ιανουαρίου 2015 - 03:05

Δεν τρελάθηκα με την 100άρα επί του Πανελευσινιακού. Αν είναι δυνατόν. Για να είμαι και ειλικρινής περίμενα και συντήρηση δυνάμεων από τους «ερυθρόλευκους». Τους περίμενα -όταν έφυγε η διαφορά- να χαλαρώσουν στην άμυνα και να πάνε σε πιο «run en gun» επιθέσεις. Σε πιο άναρχες για να είμαι και πιο σωστός. Λάθεψα. Και ξέρετε γιατί; Γιατί πλέον στον Ολυμπιακό υπάρχει μία τάξη (όσοι ψάχνετε μπηχτές και ίντριγκες για το... πριν, δεν θα με βρείτε σύμμαχο), υπάρχει ισορροπία, υγεία (πνευματική γιατί από σωματική...), υπάρχει σωστή και καλή νοοτροπία.

Ελάτε τώρα... Ποιος δεν τον χαίρετε ΑΥΤΟΝ τον ΟΛΥΜΠΙΑΚΟ. Να πει: «Έλα μωρέ, τι να κάτσω να δω». Ακόμα και το ματς με την Ελευσίνα κάθεσαι να παρακολουθήσεις; Και ξέρετε γιατί. Γιατί σε γεμίζει ρε παιδί μου. Όπως μου είπε και ένας φίλος: «Ακόμα και να νευριάσω, είναι... καλά νεύρα. Θα είναι για καλό. Θα νευριάσω γιατί το καλό δεν έγινε τέλειο».

Αυτός ο Ολυμπιακός «γεμίζει» τους φίλους τους. Έτσι πιστεύω εγώ τουλάχιστον. Αυτό νιώθω εγώ. Μου αρέσει που τους βλέπω να σκίζονται - και όχι μπλαζέ- ακόμα και όταν η διαφορά στους πόντους έχει αγγίξει ή έχει ξεπεράσει τους 30 πόντους. Βλέπεις έναν Ολυμπιακό μαχητικό, που δεν τα παρατάει ποτέ. Που θα «πεθάνει» μέσα στο παρκέ. Είτε όταν κερδίζει την Ελευσίνα με 30 πόντους, είτε όταν παίζει πολλά μέσα στη Πόλη απέναντι στη Φενέρ και όλα είναι εναντίον του όλα κόντρα.

Συσπειρωμένοι όλοι, θαρρεί κανείς πως όταν τίθενται ένας εκτός, όλοι οι υπόλοιποι θα παίξουν και γι αυτόν θα δώσουν το κάτι παραπάνω. Όπως ακριβώς έγινε και απέναντι στην «ομάδα» του Ομπράντοβιτς.

Μπαίνουν τα πιτσιρίκια μέσα (το μέλλον του Ολυμπιακού) στην Ελευσίνα και μάχονται το ίδιο. Δεν έχει σημασία αν τους βγήκαν όλα (που δεν τους βγήκαν) αλλά προσπάθησαν ρε γαμώτο. Νευρίασα με τον Καββαδά όταν τον είδα και πάλι μόνο του από κάτω από το καλάθι να το χάνει. Χάνει μόνος του λέι απ. Γούσταρα όμως όταν τον είδα να βουτάει τη μπάλα (το ξαναλέω, σε ματς τελειωμένο) μέσα από τα χέρια του αντιπάλου και να καρφώνει στο καλάθι. Η φάση που σήκωσε τον Χάντερ όρθιο και φώναζε come on (πάμε) στον νεαρό σέντερ του Ολυμπιακού.

Αυτός ο Ολυμπιακός πιστεύω ότι ταιριάζει στη ιδιοσυγκρασία του... Ολυμπιακού. Του οπαδού. Που θα μάχεται μέχρι τέλους, που δεν θα τα παρατά ποτέ. Κόντρα στη φετινή κατάρα με τους τραυματισμούς (τί είναι αυτό το πράμα;), απέναντι σε κάθε αντιξοότητα. Που δεν θα βρίσκει δικαιολογίες.

Μέχρι εδώ όμως... Αλλοίμονο όλων μας αν πιστέψουμε από τώρα πως ο Ολυμπιακός είναι ήδη στο Final 4. Μην γελάτε(ή μην βρίζετε) πολλοί το λένε μετά το ματς με τη Φενέρ. Πολλοί μου το έχουν πει «τέλος, είμαστε για Final 4» και όλα αυτά τα… βιαστικά. Αυτό που έχω πω εγώ είναι: Είμαστε ακόμα στην αρχή. Μόλις τελείωσε ο Α΄ γύρος στο πρωτάθλημα, στην Ευρωλίγκα έχουμε παίξει 3 αγωνιστικές. Ναι, έχουμε θέσει τις βάσεις, τα δύο «διπλά» σε Μάλαγα και Πόλη με τη Φενέρ είναι παρακαταθήκη για το μέλλον, αλλά έχουμε πολύ δρόμο ακόμα. Ένα- ένα τα βήματα. Όπως πάει και η ομάδα. Μία μάχη τη φορά. Όπως το σκέφτονται και στον Πειραιά. Μην βιαζόμαστε. Ξέρουμε τι θα γίνει στο μέλλον; Ποιός θα φορμαριστεί; Ποιός θα έχει σοβαρές απώλειες σε τραυματισμούς; Δεν βλέπετε τι τραβάει ο Ολυμπιακός; Γι αυτό σας λέω, μία μάχη τη φορά. Ναι, είναι κερδισμένη και κάνουμε... ταμείο.

ΥΓ: Στηρίξτε με αγάπη και εμπιστοσύνη -ανεξαρτήτως προσώπων - αυτό που λατρεύετε!

ΥΓ2: Η φωτογραφία που σας παραθέτουμε είναι όλος ο Ολυμπιακός: Αν δεν μας σέβεστε... θα μας ΦΟΒΑΣΤΕ!

Ακολουθήστε το Gavros.gr στο Google News για να μαθαίνετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις!