Ό,τι δεν σε σκοτώνει σε κάνει πιο δυνατό!
Γράφει ο ΘΕΟΦΙΛΟΣ ΤΥΡΙΝΤΖΗΣ
Όσο κάθεται η σκόνη πλέον από το ομιχλώδες τοπίο που δημιούργησε ο τελικός της Ευρωλίγκας απέναντι στη Ρεάλ Μαδρίτης, τόσο επέρχεται η ηρεμία στο μυαλό όλων, κυρίως στην ομάδα, γιατί αυτή έχει σημασία και αξία. Αυτή μας χαρίζει στιγμές...
Κακά τα ψέματα πολλοί ήταν (και είναι) σκασμένοι. Η απογοήτευση είχε «σκεπάσει» τους «ερυθρόλευκους». Δεν είναι λίγο να φτάνεις στην πηγή και να μην πίνεις νερό. Σαφέστατα συμβόλαιο με την επιτυχία και τους τίτλους δεν έχει υπογράψει κανείς ωστόσο δεν αποκλείει αυτόματα και την μοιραία στεναχώρια για το τελικό αποτέλεσμα στον τελικό με τη Ρεάλ, τα λάθη, την αστοχία, το μομέντουμ που χάθηκε στο 3ο δεκάλεπτο όταν επέστρεψαν από το -12 και προηγήθηκαν με έναν πόντο...
Όλα αυτά τριγυρνούσαν στο μυαλό όλων των «ερυθρόλευκων» αλλά και του κόσμου τους. Γνωρίζουν ότι θα μπορούσε ο πρωταθλητής Ευρώπης να ήταν άλλος αν είχαν βγάλει το παιχνίδι τους, έτσι όπως αποδεδειγμένα μπορούσαν να κάνουν. Δεν έγινε, συνέβησαν πολλά στο να συμβεί αυτό και να επιφέρει το αποτέλεσμα που τους πλήγωσε, ωστόσο άπαντες πλέον στην οικογένεια του Ολυμπιακού επιβάλλεται να κοιτάξουν μπροστά. Να δουν την επόμενη μέρα.
Ποιά η αποτίμηση όμως της... προηγούμενης; Η πλήρης συνειδητοποίηση ότι αυτό που κατάφερε πάλι ο Ολυμπιακός μόνο λίγο δεν είναι. Μην παρεξηγηθούμε. Το γνώριζαν και το έλεγαν, δεν το διέγραψαν πάνω στην στεναχώρια τους, δεν «έσβησαν» όλα τα προηγούμενα.
Ο Πρίντεζης λίγα λεπτά μετά τον τελικό στα αποδυτήρια είπε «μόνο περηφάνια» γι αυτή την ομάδα. Αν το κατάφερναν βέβαια κι αυτό θα μιλάγαμε για τον απόλυτο άθλο. Δεν έγινε, ωστόσο σε καμία περίπτωση δεν πρέπει να διαγράψει κανείς όλα όσα προηγήθηκαν. Και πιστέψτε με, ήδη από χτες, που χαλάρωσαν, που βρίσκονταν στην επιστροφή από τη Μαδρίτη μαζί με τις οικογένειές τους και τα αγαπημένα τους πρόσωπα, αυτό το συναίσθημα άρχισε να φουντώνει. Της δικαίωσης, της περηφάνιας, της επιτυχίας- όχι απόλυτης- αλλά επιτυχίας.
Ο Ολυμπιακός του Οκτωβρίου, που άλλαξε προπονητή, που ο κόσμος απογοητευμένος από τα όσα είχαν συμβεί τους έκανε έντονη κριτική, με τραυματισμούς απανωτούς, με βασικά στελέχη να λείπουν ο ένας πίσω από τον άλλον, δίχως να έχουν κάνει προπόνηση μια φορά όλοι μαζί, αυτός ο Ολυμπιακός-πορευμένος και πάλι μόνος του για μεγάλο διάστημα- ήταν η πρώτη ομάδα που κέρδισε την αήττητη τότε ΤΣΣΚΑ, κέρδισε τη Φενέρ στο σπίτι της, απέκλεισε την Μπαρτσελόνα στα προημιτελικά της Ευρωλίγκας, με νίκη (για πρώτη φορά στην προϊστορία των δύο ομάδων) μέσα στη Βαρκελώνη, σημείωσε τρεις σερί νίκες επί των «μπλαουγκράνα», κέρδισε με επικό τρόπο και πάλι την ΤΣΣΚΑ στον ημιτελικό του Final 4 στη Μαδρίτη σημειώνοντας ακόμα μία επική ανατροπή και για 27 λεπτά είχε βγάλει από τον ρυθμό της Ρεάλ στον τελικό, που επί 20 χρόνια προσπαθούσε να επανέλθει στην κορυφή της Ευρώπης (το έκανε μέσα στο «σπίτι» της) και τα τελευταία τρία χρόνια άλλαζε συνεχώς την ομάδα της με αποκλειστικό στόχο να κατακτήσει το τρόπαιο.
Δεν χωρά λοιπόν άλλο συναίσθημα πλην της περηφάνιας για ότι κατάφεραν (και) φέτος στην Ευρωλίγκα. Το παραδέχεται όλη η Ευρώπη, το αναγνωρίζει καθολικά και πλέον το συνειδητοποιούν για τα καλά και οι ίδιοι οι «ερυθρόλευκοι» ότι μόνο δάκρυα δεν χωράνε για ότι πέτυχαν, καθαρά, τίμια, με δουλειά σκληρή και συνεχή προσπάθεια.
Το γνωρίζει και το αναγνώρισε και ο κόσμος του Ολυμπιακού. Πριν καλά ακόμα στεγνώσουν τα δάκρυα στα πρόσωπα των «ερυθρόλευκων» μέσα στο «Παλάθιος Ντε Λος Ντεπόρτες». Το χειροκρότημα και η αποθέωση από τον κόσμο τους στη Μαδρίτη, η υποδοχή στο αεροδρόμιο και το ΣΕΦ. Το είδαν! Αυτή η ομάδα που τόσο τους γεμίζει έδωσε τα πάντα για να στεφθεί και πάλι πρωταθλήτρια Ευρώπης. Αυτή η ομάδα που έχει δημιουργήσει φιλάθλους γηγενείς Ισπανούς, Τούρκους, Λιθουανούς, Ιταλούς (τα βίντεο είναι αδιάψευστος μάρτυρας) αυτή τη φορά δεν τα κατάφερε. Έχει αφήσει μία παρακαταθήκη όμως πίσω της, μία προίκα πολύ πιο ισχυρή. Μπορεί (και θα το κάνει) να πρωταγωνιστεί στην Ευρώπη για πολλά χρόνια ακόμα. Για πολλά...
Είχα σκοπό να γράψω μερικά σημεία από τον τελικό και αριθμούς που έπαιξαν σημαντικό ρόλο στην έκβαση αυτού του αποτελέσματος στον τελικό με τη Ρεάλ –που κατ’ εμέ δεν άξιζε να το πάρει, στο Λονδίνο είχε πολύ πιο ποιοτική ομάδα, αλλά θα καταλάβετε τη διαφορά στη συνέχεια- ωστόσο αφενός είναι γνωστά πλέον και πολυσυζητημένα αφετέρου τα είπε και τα εξήγησε ακόμα καλύτερα ο Γιάννης Σφαιρόπουλος στις δηλώσεις του μέσα στο αεροπλάνο της επιστροφής αλλά και ο Κώστας Σλούκας.
Θα μείνω μόνο σε μία ατάκα του Θοδωρή Παπαλουκά που μού μετέφεραν φίλοι του Ολυμπιακού με τους οποίους συνομίλησα μετά τον τελικό. Τους είπε λοιπόν πως «αυτή τη φορά ο Λάσο, γνωρίζοντας ότι με τον εγωισμό των Ισπανών παικτών δεν θα καταφέρει τίποτα, έβαλε μέσα τους ξένους». Το πήγε στο ξύλο, στην μπόλικη τακτική και ευτύχησε από την αστοχία των «ερυθρόλευκων» και την όποια περίσσια ενέργεια είχαν σπαταλήσει στον ημιτελικό με την ΤΣΣΚΑ.
Ανασύνταξη τώρα- τα κεφάλια πάνω, ψηλά περήφανα, δουλειά με την ίδια προσήλωση – και χαίρομαι απίστευτα που αντί να τα λέμε εμείς στους «ερυθρόλευκου» αυτά μάς τα έλεγαν αυτοί και πάμε δυνατά για το πρωτάθλημα...
Πάμε να γυρίσουμε σελίδα, να αλλάξουμε λίγο θέμα, γιατί έχω τόσα πολλά στο μυαλό μου που κάποια με πνίγουν και άλλα απλά θέλω να τα μοιραστώ μαζί σας...
ΣΠΑΝΟΥΛΗΣ
Έχω μετανιώσει πολύ που δεν έβγαλα μία φωτογραφία τον Σπανούλη στα αποδυτήρια μετά τον ημιτελικό με την ΤΣΣΚΑ. Η αριστερή του πλευρά ήταν κατακόκκινη και μελανιασμένη. Είχε γδαρσίματα στο χέρι, μώλωπες στο πόδι του. Ο κόσμος βλέπει απλά που σηκώνεται και σουτάρει. Δεν σκέφτεται τι έχει προηγηθεί, τι έχει περάσει, τι ξύλο έχει φάει για να φτάσει εκεί...
ΜΠΟΥΡΟΥΣΗΣ
Όπως είχα γράψει ότι ο Μπουρούσης δεν με έπεισε για την χειραψία του στους Αγγελόπουλους, γιατί το είδα κάπως «έπρεπε να γίνει», από τη στιγμή που ήταν μπροστά τόσοι Έλληνες δημοσιογράφοι, τού λέω χίλια μπράβο και του βγάζω το καπέλο που πήγε και χαιρέτησε τον πάγκο του Ολυμπιακού αμέσως μετά τον τελικό (και μετά πήγε και πανηγύρισε) αλλά και που επισκέφτηκε μετά την απονομή, τα αποδυτήρια των «ερυθρόλευκων». Μπράβο του!
ΡΩΣΟΙ, ΦΙΛΟ-ΤΟΥΡΚΟΙ ΚΑΙ ΞΑΦΝΙΚΑ... ΜΑΔΡΙΛΕΝΟΙ
Χαμογελαστοί και πανευτυχείς, μόνο αυτοί που πήγαν στην προπόνηση της Φενέρ. Που δεν είχαν πάει καν να βγάλουν την διαπίστευσή τους, δεν είχαν επισκεφτεί καν το γήπεδο και το έκαναν μία ώρα μετά αφού είχε ολοκληρωθεί η προπόνηση του Ολυμπιακού. Οι φίλο-Τούρκοι που παρακάλαγαν να κερδίσει ο αγαπητικός τους και μετά απόλαυσαν την μονομαχία των... κουμπάρων, σκασμένοι από το άγχος και μαγκωμένοι, σκεφτόμενοι «λες να το ξανακάνουν;».
Αυτοί που μετά την ΤΣΣΚΑ «ντύθηκαν» και Ρεάλ και έγιναν χειρότεροι και από τους πραγματικούς Μαδριλένους. Οι «αντικειμενικοί», οι μαχητές της αλήθειας, που είχαν κρυφτεί την Παρασκευή και το Σάββατο και εμφανίστηκαν την Κυριακή το βράδυ, μετά τις 22:00 Ισπανίας όλο χαρά και ευτυχία. Αυτοί που πανηγυρίζουν με ξένα κόλλυβα γιατί από την ομάδα τους χαρά δεν βλέπουν. Αυτοί (κάποιοι εξ αυτών) που σε Κωνσταντινούπολη και Λονδίνο προσέγγιζαν όλο χαρά τους Αγγελόπουλους και το έπαιζαν «αντικειμενικοί». Που ενώ ο Ολυμπιακός ετοιμάζονταν για τον τελικό Ευρωλίγκας έγραφαν για την αγαπημένη τους ομάδα και το πώς θα βρεθεί ξανά στη ελίτ της Ευρώπης από την οποία αγνοείται.
ΓΑΥΡΟΣ
«Να κλείσει ο ΓΑΥΡΟΣ, να επέμβει εισαγγελέας» (σε συνέχεια στο παραπάνω). Να κλείσει η Ευρωλίγκα όλη. No jump no glory. Το jump ξέρεις να το μεταφράζεις; Το επίσημο μότο της Ευρωλίγκας ήταν. Απέναντί σου το είχες... Τόσο πολύ τυφλώθηκες από τον θρίαμβο επί της ΤΣΣΚΑ που δεν το είδες καν;
ΠΟΥΘΕΝΑΣ...
Πουθενάς πραγματικός. Του 1.5 πόντου μ.ο. στα πλέι οφ με την Εφές, των 15 λεπτών στην Α΄ φάση των ομίλων, «τρίτος» που αν δεν υπήρχαν οι άλλοι ούτε στα όνειρά του θα το είχε δει. Ο «μάγκας» ο Ματσιούλις του κάνω ότι κάνω και μετά εξαφανίζομαι, που έπαιζε στα χωριά της Ευρώπης και που ο ισπανικός Τύπο έγραφε μόνο για τους Κάρολ και Νοτσιόνι. Καμία αναφορά ούτε από αυτούς. Τον Σπανούλη ακόμα και οι φίλαθλοι της Ρεάλ τον κυνηγούσαν για αυτόγραφο. Αυτός πέρναγε απαρατήρητος ακόμα και από τους δικούς του.
Αρκετά με τους τυφλωμένους από κόμπλεξ. Θέλω να κάνω μία αναφορά για τα παιδιά που βρέθηκαν στη Μαδρίτη και υποστήριξαν με όλη τους την ορμή τον Ολυμπιακό σε αυτή την μεγάλη προσπάθειά του να πηδήξει στην κορυφή της Ευρώπης. Χάρηκα πάρα πολύ που έλεγαν μετά τον τελικό ότι «δεν μετανιώσαμε για τίποτα. Ούτε για τα λεφτά, ούτε για τίποτα. Το ταξίδι ήταν υπέροχο».
Ειδικά για το ζευγάρι από τη Πάτρα (φωτό). Να είστε καλά και να αγαπάτε έτσι μοναδικά τον Ολυμπιακό.
ΥΓ: Βαλάντη... Είσαι το πιο πιστό και το πιο αγνό παράδειγμα, του «για την αρρώστια μας παντού». Στα καλύτερα που έρχονται φιλαράκι...