Οι κοντοί… γίγαντες
Σύμφωνοι. Το αποψινό ματς είναι ειδικών συνθηκών. Το «3 στα 3» που κρίνεται -κάτι περισσότερο από- απαραίτητο. Το γεγονός ότι προηγείται μιας ευρωπαϊκής πρεμιέρας, απέναντι στη φιναλίστ του περσινού Champions League. Ο αντίπαλος. Ο Βόλος, δηλαδή. Ο Αχιλλέας Μπέος. Το rotation. Όλα τα στοιχεία, συνηγορούν σε αυτό: Το αποψινό ματς είναι… ειδικών συνθηκών.
Ευτυχώς που ο Πέδρο Μαρτίνς έχει στη διάθεσή του… ειδικούς παίκτες. Κακά τα ψέματα. Τέτοιοι ποδοσφαιριστές δεν υπάρχουν, πουθενά αλλού, στην Ελλάδα. Και τους έχει στα χέρια του ο Πέδρο Μαρτίνς. Αυτή η τριάδα, η οποία θα παραταχθεί απόψε στο γήπεδο, πίσω από τον σέντερ φορ (τον Ελ Αραμπί, όπως όλα δείχνουν), μπορεί να κάνει… πολλές ομορφιές.
Ο Ντανιέλ Ποντένσε. Μία ιδιαίτερη περίπτωση. Κοντός, γρήγορος, τεχνίτης. Του λείπει, λιγάκι, το τελείωμα. Το φτιάχνει, όμως, αυτό. Διαρκώς εξελίσσεται. Δεν μπήκε τόσο δυνατά στη σεζόν. Έψαχνε, λίγο, τα πατήματά του. Μα πόσο διαφορετικός είναι ο Ολυμπιακός, δίχως αυτόν… Πόσο χάνει η ομάδα σε δημιουργία, όταν εκείνος λείπει, ή δεν είναι καλά. Και το, πλέον σημαντικό, σε… φαντασία.
Ο Ματιέ Βαλμπουενά. Εντάξει. Χρειάζονται πολλές κουβέντες; Αλλαγή βγαίνει ο Γάλλος και αλλάζει η εικόνα της ομάδας. Δεν λέει κανείς ότι δεν υπάρχει ο Ολυμπιακός χωρίς εκείνον. Όχι, αυτό θα ήταν πολύ άδικο, για τους υπολοίπους. Αλλά πόσο διαφορετική είναι η ομάδα, δίχως τον καθοδηγητή της. Ήρθε από τα άκρα, στο κέντρο, για να πάρει την μπαγκέτα και να διευθύνει. Και τι ωραία μουσική παίζει ο Ολυμπιακός, σαν άλλη… συμφωνική ορχήστρα, όταν εκείνος διευθύνει…
Ο Λαζάρ Ραντζέλοβιτς. Θα νόμιζε κανείς ότι επρόκειτο για έναν ακόμη μικρό, ταλαντούχο, εξελίξιμο Σέρβο. Λάθος. Η λέξη θράσος, γράφτηκε, στα Σέρβικα, για να περιγράψει τον τρόπο, με τον οποίο ο Λαζάρ Ραντζέλοβιτς παίζει, μέσα στο γήπεδο. Όταν πάτησε, για πρώτη φορά, το Καραϊσκάκη, έγραψε επάνω στο χορτάρι, με τις τάπες των παπουτσιών του. «Ήρθα, για να μείνω». Και το έκανε. Η ερυθρόλευκη επικαιρότητα τον περιλαμβάνει, διαρκώς, από τότε. Είτε ως βασικός, είτε ως αλλαγή, ο Ραντζέλοβιτς δείχνει ότι ήρθε, για να κάνει τη διαφορά.
Οι αγώνες, όπως ο αποψινός, ζητούν κάτι το ιδιαίτερο. Ζητούν πονηριά. Δεν θέλουν απλή ποδοσφαιρική λογική. Δεν αρκεί το να κάνουν οι παίκτες, οι οποίοι θα παίξουν σε αυτό το ματς, μόνο τα αυτονόητα. Πρέπει, όλοι τους, να κάνουν το κάτι παραπάνω. Να σκεφτούν εκείνο, το οποίο ο αντίπαλός τους, δεν θα σκεφτεί. Και ακόμη περισσότερο. Να το πάρουν από τη σκέψη και να το φέρουν στην πράξη. Και ακόμη περισσότερο. Να το εκτελέσουν σωστά, δίχως το παραμικρό λάθος, για να πετύχει.
Και οι τρεις ποδοσφαιριστές, για τους οποίους συζητάμε, μπορούν να κάνουν ακριβώς αυτό. Να δώσουν τη λύση, εκεί όπου μπορεί η λύση να μην… φαίνεται. Ο Σούπερμαν τσέπης, με μια ντρίπλα. Ο Γάλλος εξολοθρευτής με μία ασύλληπτη πάσα, «πάρε-βάλε» (κλισέ). Ο τρελός μπόμπιρας, με μία κούρσα και ένα πλασέ. Όλα, εκεί όπου κανείς δεν θα τα περιμένει… Εκεί όπου κανείς αντίπαλος δεν θα είναι προετοιμασμένος, για να τα αντιμετωπίσει…
Ο Πέδρο Μαρτίνς, όμως, θα τα περιμένει. Γιατί ο ίδιος θα έχει ζητήσει, από τους παίκτες αυτούς, να τα κάνουν. Να τα επιχειρήσουν. Να τα επιτύχουν. Γιατί, μη γελιέστε. Στο μυαλό του Πέδρο Μαρτίνς, πρωτίστως, το αποψινό ματς, είναι ένα ματς «ειδικών συνθηκών». Και τα ματς, όπως αυτό, χρειάζονται τέτοιους παίκτες: Ειδικούς. Παίκτες που, αν και κοντοί, σε ύψος, φαντάζουν, στα μάτια συμπαικτών και αντιπάλων, ως… γίγαντες.