Και τα γυαλιά να βγάλω, πάλι ερυθρόλευκα θα τα βλέπω
Ολυμπιακός. Μια ιδέα. Ένα σύμβολο. Ένας τρόπος ζωής. Δεν μπορείς να το κατανοήσεις, αν δεν είσαι Ολυμπιακός. Δεν μπορείς να το αισθανθείς. Ο Ολυμπιακός είναι συναίσθημα. Είναι το ίδιο το άθλημα. Όποιο άθλημα και αν είναι αυτό, το οποίο ο Ολυμπιακός υπηρετεί. Και αν είσαι Ολυμπιακός, καταλαβαίνεις τι λέω στον τίτλο. Νιώθεις.
Και τα γυαλιά να βγάλω, πάλι ερυθρόλευκα θα τα βλέπω…
Δεν είναι τα γυαλιά…
Είναι τα μάτια που κοιτάνε έτσι και βλέπουν ό,τι λέει η ερυθρόλευκη ψυχή. Αυτό είναι.
Δεν είμαι παλιός Ολυμπιακός. Θυμάμαι ήμουν τεσσάρων χρονών όταν μου έβαλαν ένα ερυθρόλευκο κασκόλ και γύριζα γύρω-γύρω στη γειτονιά και το έδειχνα σε όποιον έβρισκα μπροστά μου. Αυτό με κάνει Ολυμπιακό περίπου… 35 χρόνια. Δεν είναι και πολλά. Υπάρχουν άλλοι που κουβαλάνε τα διπλά και βάλε στην πλάτη τους. Αυτούς να ρωτήσεις τι εστί Ολυμπιακός. Θα στο εξηγήσουν καλύτερα.
Οι εποχές της αγνότητας έχουν περάσει ανεπιστρεπτί. Εκτός αν είσαι Ολυμπιακός… Υπάρχουν ορισμένες εικόνες, οι οποίες δεν σβήνουν, όσες δεκαετίες και αν περάσουν. Και για τους Ολυμπιακούς, είτε είναι παλιοί είτε νεότεροι, είναι εκείνες οι εικόνες, οι οποίες κάνουν τη διαφορά. Εκείνες οι εικόνες, οι οποίες αποτέλεσαν το κάλεσμα στην ιδέα. Εκείνες οι εικόνες, οι οποίες άναψαν τη φλόγα. Εγώ θυμάμαι ήμουν μικρός και είχα δει, κάπου, κάτι φωτογραφίες από το παλιό Καραϊσκάκη. Πιθανώς σε κάποια εφημερίδα; Μικρός ήμουν, δεν θυμάμαι… Αλλά θυμάμαι πως ένιωσα όταν είδα την «ερυθρόλευκη» θάλασσα… Δέος. Κάτι μέσα μου είπε «αυτό είναι». Και αυτό ήταν.
Αν μου έλεγες τότε ότι θα έκανα το όνειρό μου πραγματικότητα, να ζήσω τον Ολυμπιακό από κοντά και να είμαι εκεί, όταν γράφεται η ιστορία, θα σε έλεγα τρελό. Όνειρο, το είπα παραπάνω. Δεν μπορώ να το περιγράψω με λόγια, ακριβώς. Ποτέ κανείς δεν θα καταλάβει ακριβώς πως το έζησα. Για 7 χρόνια υπηρέτησα την ιδέα και αυτό μου φτάνει για να πω ότι το όνειρο έγινε εντέλει πραγματικότητα…
Ξέρεις τι λένε. Εμείς οι Ολυμπιακοί δεν θέλουμε ούτε στο τάβλι να χάνουμε… Λάθος είναι. Θέλουμε και τα πούλια να τα βάλουμε πρώτοι στις θέσεις τους, όχι απλά να νικήσουμε την παρτίδα. Βλέπουμε την ψυχή μας να αντανακλά πάνω στο κόκκινο και το λευκό, για αυτό θέλουμε να βλέπουμε τη φανέλα πάντα στο ψηλότερο σκαλί του βάθρου. Το σήμα δίπλα στο χρυσό μετάλλιο. Τις ρίγες, κόκκινες και λευκές, δίπλα στην εκάστοτε κούπα… Ναι, είμαστε ανταγωνιστικοί και τα θέλουμε όλα. Δεν το ξέρεις; Το ξέρεις καλά. Έτσι είσαι κι εσύ, σύγγαυρε…
Είμαστε άλλη πάστα εμείς οι Ολυμπιακοί. Ικανοί να βλέπουμε την ομάδα πόλο Γυναικών να κάνει τρεμπλ και να σηκώνει μέσα σε μια σεζόν και τις τρεις κούπες και να τρελαινόμαστε. Και στο καπάκι να χάνει σε… φιλικό προετοιμασίας και να… τρελαινόμαστε. Έτσι είσαι κι εσύ, ε; Κατανοείς τι λέω… Δεν μπορεί να μην το έχεις ζήσει. Να έχεις κατακτήσει τα πάντα και να νιώθεις ότι έχεις και άλλα να κατακτήσεις. Ολυμπιακός, ρε φίλε. Ξέρεις τι λέω…
Και τα γυαλιά να βγάλω, πάλι ερυθρόλευκα θα τα βλέπω…
Και δεν με νοιάζει να τα δω και αντικειμενικά. Είναι πιο ντόμπρο να τα λέω Ολυμπιακά, όπως τα βλέπω. Δεν ήμουνα ποτέ καλός στο να «κρατάω αποστάσεις» και… «ισορροπίες».
Δεν είναι τα γυαλιά…
Είναι τα μάτια που κοιτάνε έτσι και βλέπουν ό,τι λέει η ερυθρόλευκη ψυχή…
Και βλέπει μεγαλείο. Βλέπει πέρα από το κόκκινο και το λευκό, σε εκείνους που το έκαναν δικό τους και δικό μας. Σε εκείνους οι οποίοι το τίμησαν και σε εμάς που τους τιμήσαμε. Σε όλα όσα νιώθει ο κάθε ένας από εμάς, όταν βλέπει την ερυθρόλευκη ριγωτή.
Θέλω να μοιραστώ, κλείνοντας, μια πολύ ωραία κουβέντα που μου είχε πει κάποτε μια παλιά δόξα του Συλλόγου. Δεν έχει σημασία ποιος ήταν. Έχει σημασία πως το περιέγραψε… «Τι έξαψη πρέπει να νιώθατε κάθε φορά που φοράγατε τη φανέλα του Ολυμπιακού, ε;», τον είχα ρωτήσει… «Ένιωθα μια ηρεμία», μου είχε πει. «Ένιωθα μια γαλήνη, ένιωθα ήρεμος και ολοκληρωμένος. Σαν να γινόμουν ένα με τη μεγάλη μου αγάπη»… Μου «μίλησε». Το κράτησα, το έκανα κομμάτι μου. Και κάθε φορά που ανταμώνω με το κόκκινο και το λευκό (δόξα τω Θεώ για πολλές, πολλές ώρες κάθε μέρα!) έτσι νιώθω…
Πάντα τη θυμάμαι αυτή την κουβέντα… Και πάντα την κατανοώ… Έτσι νιώθω και τώρα, που γράφω αυτές τις γραμμές. Και ευχαριστώ τον Θεό, που με έκανε Ολυμπιακό. Και με έφερε εδώ αυτή τη στιγμή, να γράφω αυτές τις λέξεις. Που αφήνω την καρδιά μου, να πάρει το τιμόνι και να ελέγξει τα χέρια που γράφουν. Δεν είναι το μυαλό, είναι η καρδιά… Η ψυχή, η «ερυθρόλευκη» ψυχή. Είναι αυτή που κάνει κουμάντο τούτη την ώρα. Είναι εκείνη που κάνει κουμάντο εδώ και 35 χρόνια… Και αν έχω άλλα 35 ή και παραπάνω μπροστά μου, πάλι εκείνη θα είναι που θα κάνει κουμάντο…
Σταματώ εδώ, στις 797 λέξεις. Για το 7 του Θρύλου μας και για τα 97 του χρόνια.
Ζήτω ο ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ!