Είναι στο αίμα του, οι επιστροφές. Οι μεγάλες ανατροπές. Η κατάθεση ψυχής και η θρυλικές νίκες. Τα μεγάλα σουτ, τα μεγάλα τρίποντα. Τα πεταχτάρια, οι «βόμβες» νίκης, από τα 8 μέτρα, συνολικά οι μεγάλες στιγμές! Αυτό είναι ο Ολυμπιακός. Αυτό ήταν και παραμένει. Σταθερά. Και αναλλοίωτα. Δεν… ξεγράφτηκε, μετά από μερικά άσχημα αποτελέσματα, ο Σπανούλης. Δεν… έσβησε ο Πρίντεζης. Δεν… χάλασε ο ΜακΚίσικ. Δεν… ξέχασε να κοουτσάρει, ο Μπαρτζώκας.
Σύμφωνοι, 0/7 είναι άσχημο και… πολύ, για τον Ολυμπιακό. Και δεν το καταπίνουμε εύκολα. Αλλά ούτε και αυτά τα παιδιά. Δεν μπορούν να το καταπιούν. Το έδειξαν και το βράδυ της Παρασκευής, κόντρα στη Ζενίτ. «Τσάκισαν» τον αντίπαλο, σε άμυνα και επίθεση, έβαλαν μεγάλα σουτ και, το βασικότερο, πάλεψαν μέχρι τέλους. Γύρισαν το ματς, νίκησαν.
Ξύπνησαν μνήμες… ΤΣΣΚΑ. Κάθε τέτοια εμφάνιση, αυτές τις μνήμες ξυπνάει. Και κάθε φορά που ξυπνούν, τίποτα δεν μπορεί να σταματήσει αυτή την ομάδα. Άραγε όλοι εμείς, που… αφορίζουμε, στην πρώτη στραβή, ή τη δεύτερη, ή την τρίτη, δεν μάθαμε ακόμα να πιστεύουμε; Δεν μάθαμε να είμαστε… βέβαιοι, ότι αυτή η ομάδα, πάντα θα βρίσκει τον τρόπο να επιστρέφει; Και να νικά…;