Μέρος της όλης ιστορίας, με τις εκτός έδρας αναμετρήσεις, προέρχεται από την προσπάθεια της παραμύθας να βρει έναν μικρό σπόρο διχόνοιας και να τον σπείρει, όπου μπορεί. Αν προσέξει κανείς το τι γράφεται και το τι λέγεται, μετά από εκτός έδρας αναμετρήσεις του Ολυμπιακού, θα καταλάβει.
Σήμερα διαβάζουμε για το πως οι «αιώνιοι»… χάνονται εκτός συνόρων. Προσπάθεια εξίσωσης του περίγελου της Ευρώπης, που δεν μπορεί να νικήσει ούτε σε οικογενειακό διπλό, με τον Ολυμπιακό, ο οποίος δείχνει να χτίζεται και να δομείται πάνω σε στέρεες βάσεις, ικανές να τον κρατήσουν στα ψηλά στρώματα της βαθμολογίας της Ευρωλίγκας.
Αυτό που προσπαθούμε να πούμε εδώ, είναι ότι δεν πρέπει να… «τσιμπάμε» τόσο εύκολα. Σίγουρα, δεν θα μπούμε σε διαδικασία σύγκρισης με τον «εξασφύριχτρο», ούτε και θα πούμε «αφού δεν νικάνε ούτε αυτοί, δεν πειράζει να μη νικάμε κι εμείς εκτός έδρας». Όχι. Δεν θα συγκριθούμε με τους κατώτερους. Θα κοιτάμε πάντα προς τα επάνω και πως μπορούμε να φτάσουμε εκεί. Όχι πως θα αφήσουμε πιο πίσω τους ανύπαρκτους.
Αλλά δεν χρειάζεται, αυτομάτως μετά από μια ήττα, να μπαίνουμε ως οικογένεια, σε μια φάση… ξενέρας. Ματς εντός έρχεται, ευκαιρία για νίκη, για να συνεχίσουμε σε τροχιά προς τα επάνω και πρέπει το ΣΕΦ να είναι ξανά όπως πρέπει. Αυτό. Όπως πρέπει. Τίποτε άλλο. Βράδια όπως αυτό με την Εφές μπορεί να έρθουν και άλλα. Ταμείο στο τέλος και μέχρι τότε… στήριξη. Και να μην αφήνουμε την παραμύθα και την προπαγάνδα να μας επηρεάζει με το… δήθεν ενδιαφέρον της, για το πότε θα κερδίσει ο Ολυμπιακός εκτός έδρας. «Σίγουρα στο ΟΑΚΑ», να είναι η απάντηση, να πέφτουν τάβλα…