Ντουντούκα
Θρύλε των γηπέδων, Ολυμπιακέ!

Μέρες Ευρωμπάσκετ στο Σύνταγμα

Μέρες Ευρωμπάσκετ στο Σύνταγμα
Τετάρτη, 15 Ιουνίου 2011 - 00:56

Ναι, είναι υπερβολή. Όχι, δεν πειράζει. Αν η μεγάλη απεργία και η Μεγάλη Μάζωξη στην Αθήνα γινόταν την Τρίτη, τότε η 14η Ιουνίου θα έπρεπε να κηρυχθεί αργία και επισήμως για τα χρόνια που έρχονται. Διότι αυτή η ημερομηνία θα τραβούσε, όπως τα like των θαυμαστριών η σελίδα του Τζόνι Ντεπ στο Facebook, τις δύο σπουδαιότερες στιγμές της Ελλάδας μετά την αντιπολίτευση.

Δεν υπάρχει καμία ιδιοτελής τάση να εξοργιστούν εκείνοι που θεωρούν ότι οι δύο στιγμές δεν μπαίνουν σε σύγκριση: όντως, η κατάκτηση του Ευρωμπάσκετ του 1987 από την εθνική ομάδα και ο αποκλεισμός της βουλής είναι δύο διαφορετικές καταστάσεις, αυτόφωτης σπουδαιότητας. Πριν 24 χρόνια, στον πιο ζεστό Ιούνιο όλων των εποχών για την Αθήνα, χαμογελαστοί και δακρυσμένοι άνθρωποι έπεφταν μέσα στο συντριβάνι, για να πανηγυρίσουν την κατάκτηση του Ευρωμπάσκετ, που ολοκλήρωσε τις 14 μέρες του Κόνδορα για την ελληνική καλαθοσφαίριση. Το υπόβαθρο του αθλήματος βγήκε από την κρυψώνα του, εκεί που είχε καταχωνιαστεί τα προηγούμενα χρόνια. Αλλά, επειδή δεν έχει και μεγάλη σημασία, υπό την έννοια της πρωτοτυπίας, να γράφονται κάθε χρόνο κείμενα- κλώνοι για τον Θεό (Γκάλη) και τον «Δράκο» (Γιαννάκη), ίσως, με όλο αυτό το εγχείρημα που παρουσιάζεται από τις ψυχές που κάθε μέρα προβαίνουν στις κινήσεις της ελπίδας, από το πρώτο άνοιγμα των ματιών της κάθε μέρες που φαίνεται ότι έχει απεκδυθεί, πια, τον μανδύα της ματαιότητας, τα όνειρα είναι η κοινή συνισταμένη.

Εκείνη η νύχτα της Κυριακής, 14 Ιουνίου 1987, ήταν η πιο σημαντική νύχτα για την Ελλάδα τη μεταπολίτευση. Άνθρωποι που έτρεξαν στους δρόμους για να πανηγυρίσουν για αυτό το κατόρθωμα άδολα, χωρίς να υποπτεύονται το πού θα φθάσει. Ο Νίκος Γκάλης έγινε ο Θεός του ελληνικού μπάσκετ, όχι επειδή ήταν ένας αληθινός μάγος στα παρκέ, ένας υπέροχος παίκτης που μερικές φορές είχες την αίσθηση ότι τον κινούσαν αέναα δάχτυλα, αλλά εκείνος που στις πλάτες του κουβαλούσε την Ελλάδα. Το μπάσκετ έβγαλε τον κόσμο στους δρόμους- όχι επειδή ήταν ένα υπέροχο παιχνίδι (αυτή η διαπίστωση ίσχυε, αν και ήταν δευτερευούσης σημασίας) αλλά- διότι ο λαός ήταν που ήθελε την επιτυχία. Τα 13 χρόνια από τη μεταπολίτευση και έπειτα είχαν περάσει χωρίς κάτι αξιοσημείωτο, από τότε που επέστρεψε από το Παρίσι ο αυτοεξόριστος Κωνσταντίνος Καραμανλής, η εικονική πείνα και η θεωρητική δίψα διαστέλλονταν κάθε μέρα.

Του χρόνου, η απόσταση που θα χωρίζει εκείνη τη μέρα, που ακόμα και ο μισογύνης, ο φρεσκοχωρισμένος και ο χήρος βγήκαν στο μπαλκόνι τους για να πανηγυρίσουν το απίστευτο κατόρθωμα της εθνικής ομάδας μπάσκετ, θα είναι 25 χρόνια. Ένα τέταρτο του αιώνα, δηλαδή. Πέρασαν τόσα πολλά και ας μην επικρατήσει το σαιξπηρικό ύφος: βαθιά μέσα τους εκείνοι που το βίωσαν ξέρουν ότι, πια, δεν μοιάζει σαν χθες. Μοιάζει να είναι τόσο μακρινό όσο αποδεικνύουν τα 24 χρόνια που το χωρίζουν από τούτη δα τη στιγμή. Ένα γεγονός παλιό, που οι μισές τηλεοράσεις που το έδειξαν το έκαναν σε ασπρόμαυρο φόντο. Για κάποιους αυτή η στιγμή ήταν το ρε ορχηστρικό των καλύτερων χρόνων της ζωής τους: για άλλους το υποκατάστατο μίας στιγμής που ούτε καν ονειρεύονταν να ζήσουν, αλλά αυτή η επίσκεψη είναι καλοδεχούμενη.

Για μία νύχτα (που μπορεί να είναι ανώτερη σε ποιότητα από ένα άθροισμα προγραμματισμένων στιγμών), το μπάσκετ έγινε ισοϋψές με τη ζωή. Πήρε πίσω, σε δόξα και χρήμα, εκείνο που για λίγες ώρες έδωσε σε εκείνους τους ανθρώπους. Έναν οφθαλμοφανή λόγο για να βγουν στους δρόμους και να αγκαλιάσουν τον διπλανό τους, μία νύχτα του Ιούνη. Τη 14η, που είχε τη φανταστική μυρωδιά των παραμυθιών της Χαλιμάς.

Διαβάστε επίσης

Θέλει Νίλσεν η Βαλένθια

Θέλει Νίλσεν η Βαλένθια

Με το 1,5 εκατομμύριο ευρώ που πήραν από την πώληση του Σαβάνοβιτς, οι «Νυχτερίδες» σκοπεύουν να κάνουν μεταγραφές ουσίας.

Τον θέλουν και περιμένουν!

Τον θέλουν και περιμένουν!

Τον Χαλπερίν τον θέλουν στη Μακάμπι με τα μισά λεφτά που έπαιρνε στον Ολυμπιακό. δεν θα του δώσουν πολλά περισσότερα οι Πειραιώτες αν τον καλέσουν για κουβέντα.