Ντούντα, ξανά

Παρασκευή, 6 Σεπτεμβρίου 2013 - 18:17

Δεν μπορεί να μην επικράτησε ένα ελαφρύ μειδίαμα στους περισσότερους από τους Έλληνες θεατές που παρακολούθησαν το ματς της Σερβίας με τη Λιθουανία για το Ευρωμπάσκετ της Σλοβενίας κατά τη χειραψία του Ντούσαν Ίβκοβιτς με τον Γιόνας Καζλάουσκας. Ο γερο-Ντούντα έδωσε το χέρι του στον Λιθουανό και ο Καζλάουσκας ανταπέδωσε χολωμένος, ενώ οι συνειρμοί για αυτό που έγινε στην Κωνσταντινούπολη πριν από 15,5 μήνες ήταν σαφείς. Τότε, σε ένα ασυγκρίτως πιο σημαντικό ματς, ο Ίβκοβιτς έπιασε κότσο τον Καζλάουσκας στα τελευταία 12 λεπτά του τελικού και ο Λιθουανός, που δεν είδε την αντεπίθεση του Ολυμπιακού να έρχεται, δεν την σταμάτησε παρά μόνο όταν είχε φθάσει και απειλούσε την ΤΣΣΚΑ Μόσχας με ήττα στον τελικό, κάτρι που έγινε. Ειρήσθω εν παρόδω ο Καζλάουσκας δεν θέλησε να «χτυπήσει» πραγματικά το ματς με τη Σερβία, δηλαδή να κάνουν φάουλ οι παίκτες του για να σταματήσει τον χρόνο και να στείλει τους άγουρους παίκτες των «πλάβι» στις βολές. Από τη μεριά του, ο Ίβκοβιτς πρέπει να σκεφτεί σοβαρά για να τον προσλάβει στο τεχνικό τιμ του. Τόσα χρόνια φούρναρης, πρώτη φορά βλέπει κάποιον να λειτουργεί τόσο υπέρ του.

Αυτό που δεν έχει γίνει μόνο γνωστό είναι ο τρόπος που η σερβική ομοσπονδία μπάσκετ εκβιάζει τον Ντούσαν Ίβκοβιτς για να είναι προπονητής στην εθνική ομάδα της χώρας του. Ο «σοφός» μπορεί να λέει ότι τον αναγκάζουν, αλλά στην πραγματικότητα είναι τραβάτε με κι ας κλαίω. Ο τρόπος που τον συγκινεί το μπάσκετ ακόμα και τώρα και που οι πιτσιρικάδες της πατρίδας του αναζωογονούν τα κύτταρά του, πιο πολύ αλλά και πιο έντονα από τα πλάσματα που βλέπουν στο πρόσωπό του μία τρυφερότητα την οποία πιθανότατα να έδειξε μόνο στους πολύ κοντινούς ανθρώπους του, είναι πραγματικά αξιοπρόσεκτος.

Μπορεί κάποιος να πει ότι το Ευρωμπάσκετ του 2005 και εκείνο το Βατερλό των Σέρβων μόνο καλό έκανε στο μπάσκετ της χώρας. Μία ενδεχόμενη επιτυχία θα κάλυπτε τα προβλήματα και θα επέκτεινε τη σήψη και τη μιζέρια και θα παγίωνε μία νοοτροπία εντελώς αταίριαστη με τη ρίζα του γιουγκοσλαβικού μπάσκετ. Ακόμα θυμούνται οι περισσότεροι με πόση απαξίωση δέχθηκαν όλοι οι Γιουγκοσλάβοι προπονητές, το 2003, τη φυγή του Ντάρκο Μίλιτσιτς για το ΝΒΑ (ως νούμερο δύο ενός ντραφτ που είχε τον ΛεΜπρόν Τζέιμς, τον Καρμέλο Άντονι και τον Ντουέιν Γουέιντ!), μετά από μόλις ένα χρόνο στη Χέμοφαρμ και πόσο δίκιο, στη συγκεκριμένη περίπτωση, είχαν. Πώς ο Ζέλιμιρ Ομπράντοβιτς μάζεψε έναν Πύργο της Βαβέλ, ένα χάος, με τους Μάρκο Γιάριτς, Ιγκόρ Ρακότσεβιτς, Βλαντιμίρ Ραντμάνοβιτς, Ντάρκο Μίλιτσιτς, Βέλιμιρ Σκεπάνοβιτς, Μίλαν Γκούροβιτς, φτιάχνοντας μία εκτρωματική ομάδα και αμαυρώνοντας- κυρίως με τη συμπεριφορά και τα ξενύχτια των παικτών της- το τέλος των Ντέγιαν Μποντιρόγκα, Ζέλικο Ρέμπρατσα στην εθνική ομάδα.

Τότε ο Ντούσαν Ίβκοβιτς, ο αρχιτέκτονας της πιο εντυπωσιακής Εθνικής όλων των εποχών, της Γιουγκοσλαβίας που από το 1988 έως το 1991 πήρε ένα ασημένιο (Ολυμπιακοί Αγώνες της Σεούλ) και τρία χρυσά (Ευρωμπάσκετ Ζάγκρεμπ και Ρώμης, Μουντομπάσκετ Μπουένος Άιρες), είχε λειτουργήσει ως πυροσβέστης, κρύβοντας τον κουμπάρο του Ομπράντοβιτς- ο οποίος κατηγορήθηκε για «ρουφιανιά», όταν έδωσε εκείνους τους παίκτες που φτιασίδωσαν με τους βεντετισμούς τους την ιερότητα των αποδυτηρίων της Σερβίας-Μαυροβουνίου σε συνέντευξη Τύπου- στο σπίτι του μέχρι να καταλαγιάσει η σκόνη από τα ερείπια που όχι πριν πολλά χρόνια ήταν ακμαία. Τώρα είναι ο γέρος κόουτς των μικρών Σέρβων, μίας ακόμα πιο ανανεωμένης ομάδας σε σχέση με εκείνη που έφθασε στον τελικό του Ευρωμπάσκετ της Πολωνίας το 2009.

Είναι ευλογία να δουλεύεις με νέα παιδιά ειδικά έχοντας εποχιακή συνεργασία- κάτι που σημαίνει ότι τα βάζεις κάτω και τους αλλάζεις τον αδόξαστο, πείθοντάς τα ότι είναι προνόμιο για αυτά να πεθαίνουν στην προπόνηση- αλλά το θέμα, επί της ουσίας, είναι να πείθει και ο μέντορας. Αναντίρρητα ο μέγας Ντούντα είναι σοφός Νέστορας του γιουγκοσλαβικού μπάσκετ και βασανίζει εαυτόν και αλλήλους φέρνοντας νέα φυντάνια στο φως και κάνοντάς τους να παίζουν αυτό που βλέπεις, που το έχεις ξαναδεί και που, στην τελική, το θεωρείς σίγουρο. Σχεδόν αμούστακοι ή με τρίχες διάσπαρτες στα πρόσωπά τους, με την αίσθηση ότι είναι σε μεγάλο ποσοστό ακατέργαστοι, αλλά και επικίνδυνοι, επειδή μαθαίνουν να τιθασεύουν το αίσθημα του φόβου. Ο Ίβκοβιτς δεν παίζει με τις αξίες που του έχουν περάσει οι μεγάλοι δάσκαλοι του γιουγκοσλαβικού μπάσκετ και για αυτό όσοι δεν είναι διατεθειμένοι να τον ακολουθήσουν- όπως είναι η βεντέτα Τεόντοσιτς- μένουν έξω.

Οι πιο θετικοί ψελλίζουν ότι στις ακαδημίες του Ερυθρού Αστέρα υπάρχει υλικό βγαλμένο από την ποιότητα του 1980. Ο Ίβκοβιτς είναι, αναμφισβήτητα, ο Μάρτης αυτής της Σαρακοστής. Όχι επειδή δεν υπάρχει κάτι άλλος, αλλά αφού οπωσδήποτε μπαίνει η Σαρακοστή στον Μάρτη, γιατί να χρειαστεί να ρισκάρεις με άλλο μήνα;

Ακολουθήστε το Gavros.gr στο Google News για να μαθαίνετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις!