Τρώει τη σάρκα της

Τετάρτη, 11 Σεπτεμβρίου 2013 - 13:05

Η φάση που συζητήθηκε περισσότερο από όλες το 2013 παγκοσμίως, ήταν, ασφαλώς, το φάουλ που δεν έκαναν οι Σαν Αντόνιο Σπερς στην προτελευταία φάση του έκτου τελικού του ΝΒΑ. Είναι η περίφημη φάση που ο ΛεΜπρόν Τζέιμς σουτάρει τρίποντο, ο Κρις Μπος παίρνει το ριμπάουντ, δίνει στον Ρέι Άλεν που επίσης σουτάρει τρίποντο… και είναι ο καλύτερος αγνός σουτέρ όλων των εποχών, για να ισοφαρίσει το παιχνίδι στην κανονική διάρκειά του, να το στείλει στην παράταση, να δώσει στους Χιτ το δικαίωμα να το διεκδικήσουν, να το πάρουν εν τέλει, να ισοφαρίσουν τη σειρά σε 3-3 και να πάρουν το πρωτάθλημα στον έβδομο τελικό. Ο Γκρεγκ Πόποβιτς κατηγορήθηκε ότι δεν έδωσε στους παίκτες του εντολή να κάνουν φάουλ για να μην αφήσουν τους Χιτ να έχουν, όχι ένα αλλά, δύο ελεύθερα τρίποντα. Και παρά το γεγονός ότι υπάρχει στο ΝΒΑ κανονισμός για συγκεκριμένες περιπτώσεις, ο οποίος επισείει 500.000 δολάρια πρόστιμο για όποια ομάδα τον παραβαίνει, στην Ελλάδα ελαφρά τη καρδιά θεωρούσαν ότι υπάρχουν άνετα 500 χιλιάρικα για να δαπανήσουν οι Σπερς, προκειμένου να κάνουν κάτι που είναι σχεδόν ανήθικο και να πάρουν ένα πρωτάθλημα που δεν είναι και σίγουρο, στην τελική, ότι θα το έπαιρναν. Ελάχιστοι είναι εκείνοι που πήραν το μέρος του Γκρεγκ Πόποβιτς, υποστηρίζοντας ότι το καλύτερο που έχεις να κάνεις είναι να σέβεσαι τους θεσμούς και τις αξίες.

Λόγω της ελάχιστης τριβής με το ρεπορτάζ του μπάσκετ και του ψυχανεμίσματος μόνο, ας θεωρήσει από τώρα ο αναγνώστης αυτό το κείμενο ως φανταστικό. Από τη στιγμή που δεν είναι σίγουρο το τι συνέβη- και ελπίζουμε να μην το μάθουμε από δηλώσεις του Τρινκιέρι στην Gazzetta- μόνο υποθέσεις μπορούν να γίνουν.

Και από τη στιγμή που όλοι οι Έλληνες είμαστε προπονητές- μερικοί από εμάς μάλιστα σε ποδόσφαιρο και μπάσκετ, αλλά άνετα θα μπορούσαμε να κοουτσάρουμε ομάδα βόλεϊ και πόλο- είναι μία ωραία ευκαιρία για την ερώτηση: εσείς τι θα κάνατε αν είχατε τιμωρήσει σιωπηλά έναν παίκτη για τη συμπεριφορά του και τον χρειαζόσασταν οπωσδήποτε σε ένα ματς; Αν οι αξίες σας πρέσβευαν ότι δεν πρέπει να χρησιμοποιηθεί στα κρίσιμα σημεία όλης της διοργάνωσης, ακόμα και αν χαθούν οι στόχοι της ομάδας στη διοργάνωση;

Δεν έχει υπάρξει ομάδα που να έχει παίξει ο Γιάννης Μπουρούσης και να μην έχει πρόβλημα χημείας. Ή, μάλλον, έχει υπάρξει, αλλά πριν 8 χρόνια, όταν τίποτα δεν περνούσε από το χέρι του. Ο Τρινκιέρι αυτήν τη στιγμή μοιάζει με τον δάσκαλο που έχει τιμωρήσει δύο μαθητές να κάθονται κουτσό όρθιοι στην τάξη: ο ένας είναι λιγότερο ένοχος από τον άλλο και επειδή ο δάσκαλος αναγιγνώσκει ότι μπορεί να μάθει κάτι από το ατόπημά του του κάνει καψόνια: τον βάζει να κάτσει για λίγο και έπειτα τον σηκώνει ξανά για το κουτσό.

Κριτική είναι να αναρωτηθείς για ποιο λόγο ξέχασε τον Μπουρούση στα τελευταία λεπτά του παιχνιδιού με τη Φινλανδία και έχασε τα ριμπάουντ- κάτι που ήταν μεγάλη πληγή σε εκείνο το σημείο, μαζί με την απόφαση να δοθεί η μπάλα στους Φινλανδούς όταν η Εθνική εξαπέλυσε τη μεγάλη αντεπίθεσή της- ωστόσο δεν μπορείς να μη σκεφτείς ότι δεν το έχει σκεφτεί. Δηλαδή δεν μπορείς να το σκεφτείς εσύ, που έχεις παίξει μπάσκετ στη Δ’ ΕΣΚΑ και που βλέπεις τα παιχνίδια από την τηλεόραση και να μην το βλέπει αυτός, που έχει 30 χρόνια μέσα στους αγωνιστικούς χώρους. Δεν μπορείς να μην παρατηρήσεις ότι ο Μπουρούσης βλέπει το ματς όρθιος πίσω από τον πάγκο και κάτι λέει στον Φώτση, ο οποίος μπαίνει και βγαίνει στο ματς σαν να είναι παίκτης χάντμπολ, και όταν ο δεύτερος τον ρωτάει ο πρώτος του γνέφει «τίποτα» με το πρόσωπο. Δεν γίνεται να μην παρατηρήσεις ότι χρειάζεται να συγκεντρωθεί πολύ για να ακούσει τον Ζήση που του μιλάει.

Η Εθνική δεν είναι σύλλογος για να αντέξει τις αναταραχές. Αν γίνει κάτι μία μέρα και δεν το αποβάλλει η ομάδα ως μη γενόμενο, τότε θα της φάει τη σάρκα. Δεν είναι η ομάδα του Σπανούλη ή η ομάδα του Ζήση. Είναι οι 12 υποθετικά καλύτεροι παίκτες του έθνους, οι οποίοι φοράνε τη φανέλα με το εθνόσημο για αυτό πρέπει να φάει σίδερα. Πλην ελάχιστων εξαιρέσεων, κανένας δεν μπορεί να νουθετεί τον άλλο. Από την ευγένεια, την ενέργεια, τις υποχωρήσεις εξαρτάται η συνέχεια του τουρνουά. Το ματς με τη Φινλανδία θύμισε εκείνο το καταραμένο με τη Νιγηρία στο προολυμπιακό τουρνουά, μόνο που η Φινλανδία είναι καλύτερη ομάδα.

Η πιο σημαντική στιγμή του Ευρωμπάσκετ για τη γαλανόλευκη είναι η 10η Σεπτεμβρίου. Πρέπει να κόψει την αιμορραγία της ήττας από την Ιταλία, που σε κάνει να πιστεύεις ότι- αν η υπόθεση που κάνεις είναι σωστή- ήταν εντελώς απροσδόκητη. Δεν είναι σωστό να το θεωρείς αυτό. Είναι μία μέρα διαλείμματος, η οποία πρέπει να κατευνάσει τα πνεύματα, να επαναφέρει την ισορροπία και να κάνει τους παίκτες μία γροθιά, να ζουν και να πεθαίνουν μαζί, όχι μόνο για το πρώτο δεκάλεπτο της πρώτης αναμέτρησης αλλά, για τα τρία επόμενα ματς, που είναι τα προημιτελικά. Αν η τύχη είναι καλή με την Εθνική και της συγχωρέσει τα παραστρατήματα και οι παίκτες του Τρινκιέρι, ο οποίος είναι ο προπονητής της ομάδας και αποφάσισε να κρατήσει τη σιωπηλή τιμωρία του και να μην χρησιμοποιήσει τον παίκτη του στα τελευταία λεπτά της αναμέτρησης, ακόμα και αν τον χρειαζόταν αφόρητα, σταθούν στο ύψος των περιστάσεων και παίξουν απλώς συμβατικά με βάση την αξία τους, η Εθνική μπορεί να φθάσει ως το τέλος του δρόμου.

Αλλά φυσικά αυτό το κείμενο μπορεί να είναι υποθετικό.

Ακολουθήστε το Gavros.gr στο Google News για να μαθαίνετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις!