Κυνηγώντας... ανεμόμυλους
Όταν ο Πολ Τζορτζ έφυγε στον αιφνιδιασμό και έκανε το κάρφωμα που παρατίθεται κάτωθι, ήξερες ότι είχες βρει μία φάση για να θυμάσαι, σε κανονική περίοδο. Μία στιγμή. Το κάρφωμα του Γκρίφιν στον Μοζγκόφ είναι, παραδείγματος χάρη, μία παρόμοια.
Ο Τζορτζ έκανε έναν… ανεμόμυλο 300 μοιρών. Αυτή η φάση, μία μέρα μετά τους 54 πόντους που έβαλε ο Ντουράντ στους Γουόριορς, είναι ούτως ή άλλως διαφωτιστική της κατάστασης στην οποία βρίσκεται ο Τζορτζ. Αν ο ΛεΜπρόν Τζέιμς χάσει το φετινό MVP- έτσι φαίνεται- η επικράτηση ενός εκ των δύο σφετεριστών του θα είναι δίκαιη. Ο Τζορτζ και ο Ντουράντ είναι… δράκοι: βγάζουν φωτιές από το στόμα.
Οι Πέισερς είναι η πιο αυτόφωτη ομάδα στο ΝΒΑ. Στην Ιντιανάπολη δεν έχουν λόγο να μη συνεχιστεί η παράδοση του «Νοσφεράτου» Ρέτζι Μίλερ. Η ομάδα της εργατικής τάξης- ποιος μπορεί να μη θυμηθεί ακαριαία εκείνες τις καταπληκτικές μπλούζες που έγραφαν «Blue Collar- Gold Swagger» στα πλέι οφ, ακόμα και οι παίκτες της ομάδας εκτός από τους φίλους της- του ΝΒΑ, που είναι εκείνη που αντιτάσσεται στο καθεστώς: οι αγκώνες του Ντέιβιντ Γουέστ αντί τον σωματικό στόμφο του Ντουέιν Γουέιντ. Οι ραβέρσες του Ρόι Χίμπερτ αντί των «ανάλαφρων» σουτ του Κρις Μπος. Η αδρεναλίνη, που οι πανηγυρισμοί των Λανς Στίβενσον και Πολ Τζορτζ παράγουν, αντί της σωματικής ρώμης και του freight train που ονομάζεται ΛεΜπρόν Τζέιμς.
Μετά τον εκπληκτικό Ανεμόμυλο με Περιστροφή- λες και είναι φιγούρα που χρησιμοποίησε στις ασκήσεις εδάφους της στους Ολυμπιακούς Αγώνες του 1972 η Όλγκα Κόρμπουτ- του Πολ Τζορτζ, ο ένας σχολιαστής είπε κάτι πολύ σωστό: «Τέτοιες στιγμές υπενθυμίζουν ότι δεν πρέπει να αλλάξεις παιχνίδι όταν παίζουν οι Πέισερς, όσο κι αν είναι το σκορ».
Η ομάδα του Φρανκ Βόγκελ- και του Λάρι Μπερντ, που είναι ο Γιόχαν Κρόιφ του μπάσκετ, όχι μόνο υπό την έννοια των ικανοτήτων ως παίκτη αλλά και σε ό,τι αφορά τις κινήσεις του ως συμβούλου μίας ομάδας, με το όραμα για το χτίσιμο μίας «σχολής» να είναι ξέχειλο, καλύπτοντας οτιδήποτε άλλο- είναι όντως εκείνη της εργατικής τάξης: φθάνει μόλις λίγο πριν ξηλώσει την ταπετσαρία του αθλητικού καπιταλισμού, ζώντας στην κοιτίδα του μπάσκετ. Το 1998 αποκλείστηκαν από τους Μπουλς εξαιτίας ενός τζάμπολ που κέρδισε από τον Ρικ Σμιτς ο Μάικλ Τζόρνταν και ένα επιθετικό ριμπάουντ του εξαντλημένου αυτοκράτορα του μπάσκετ, το 2000 δεν υπήρχε περίπτωση να αναβληθεί η άφιξη των Σακ και Κόμπε στην κορυφή του ΝΒΑ, έστω και αν η ομάδα του Μπερντ (προπονητής τότε) είχε τους κορυφαίους combo στη χώρα, τον Ρέτζι Μίλερ και τον Τζέιλεν Ρόουζ, τα τελευταία δύο χρόνια αποκλείστηκαν από τους Χιτ: το 2012 στους ημιτελικούς της Ανατολής στα 6 ματς (με το choke gesture του Στίβενσον, που πείραξε τους ηθικολόγους αλλά γέμισε με παράνομη ικανοποίηση τους κανονικούς ανθρώπους), το 2013 στους τελικούς στα 7, με το έβδομο να είναι εύκολο.
Αν οι Πέισερς και οι Χιτ συναντηθούν ξανά, για 3η διαδοχική φορά, στους τελικούς της Ανατολής, μπορεί ο Πολ Τζορτζ να μην κάνει ανεμόμυλο σε κάποιον από τους τελικούς της Ανατολής, αλλά η φονική μηχανή του Φρανκ Βόγκελ θα πάρει μπρος, με τη φυσική δύναμή της να εναντιώνεται στο σνομπ ύφος της ομάδας από τη Φλόριντα, το όνειρο του «Μίστερ Αρμάνι» Πατ Ράιλι. Στο ματς με τους Κλίπερς ο Γουέστ έβαλε τον αγκώνα του στο πρόσωπο του Γκρίφιν και χτύπησε με τον ώμο του τον ΝτεΆντρε Τζόρνταν, ο Λανς Στίβενσον, δε, μπήκε σε κοκορομαχία με τον Τζαμάλ Κρόφορντ, από την οποία ο δεύτερος δεν βγήκε νικητής.
Είναι οι Πέισερς. Η ομάδα της εργατικής τάξης. Στύβουν την πέτρα, ανάβουν, σηκώνοντας τούβλα, τις αριστοκράτισσες που τους κοιτάζουν από τα παράθυρα. Δεν καλούνται σε δεξιώσεις, αλλά δεν θα μπορούσε να τους νοιάζει λιγότερο.