Το χάρτινο άγαλμα
Ο Αργύρης Πεδουλάκης απολύθηκε για τις ήττες του Παναθηναϊκού. Και δικαίωσε εκείνο τον Γερμανό προπονητή που έλεγε ότι «τα αγάλματα των προπονητών είναι χάρτινα για να καίγονται πιο εύκολα».
Οι αδελφοί Αγγελόπουλοι δεν διώχνουν προπονητές μέσα στη μέση της χρονιάς. Ακόμα και στην περίπτωση του Παναγιώτη Γιαννάκη, που υπήρχαν ορισμένα σημεία που ο κόμπος είχε φθάσει στο χτένι, δεν έβαλαν το δάχτυλο επί τον τύπο των ήλων παρά στο τέλος του 2010. Ο Ολυμπιακός είχε χάσει στον τελικό της Ευρωλίγκας από την Μπαρτσελόνα στο Παρίσι- μία ομάδα συνονθύλευμα που, τρία χρόνια μετά, γίνεται φανερή η εντελής έλλειψη επικοινωνίας μεταξύ των παικτών της, πέραν του κοινού παρονομαστή που ήταν η κριτική στον προπονητή- και στους τελικούς του πρωταθλήματος και έπειτα βρήκαν προπονητή. Μέσα στη μέση μίας χρονιάς προπονητής από τον Ολυμπιακό δεν έχει φύγει εδώ και πολλά χρόνια. Βεβαίως, και στον Παναθηναϊκό έχουν να βρεθούν πολύ καιρό στη συγκεκριμένη κατάσταση. Για την ακρίβεια, ο τελευταίος προπονητής που έφυγε πριν τελειώσει μία σεζόν ήταν ο… Μπόζινταρ Μάλκοβιτς, την περίοδο 1996-97, μετά την ήττα από τον Απόλλωνα Πατρών στον τελικό του Κυπέλλου. Ο «Μπόζα» είχε κάνει Πύργο της Βαβέλ τον Παναθηναϊκό. Οι αδελφοί Γιαννακόπουλοι έφεραν τον Μιχάλη Κυρίτση, ο οποίος έμεινε μέχρι το τέλος της χρονιάς για την ομάδα. Τέλος της χρονιάς για τον Παναθηναϊκό ήταν, ειρήσθω εν παρόδω, οι προημιτελικοί με τον ΠΑΟΚ, στους οποίους οι «πράσινοι» αποκλείστηκαν, και βγήκαν στην Ευρώπη μέσω του Κυπέλλου Κυπελλούχων. Την επόμενη διετία ήταν προπονητής ο Σλόμπονταν Σούμποτιτς και έπειτα έφθασε στον πάγκο του Παναθηναϊκού ο Ζέλιμιρ Ομπράντοβιτς.
Ο Αργύρης Πεδουλάκης είναι μία περίεργη περίπτωση προπονητή. Η ασθενής μνήμη του Έλληνα φιλάθλου ανά μέσο όρο το εμποδίζει, αλλά οι ομάδες του τα προηγούμενα χρόνια, πριν μείνει άνεργος και αποφασίσει ότι δεν είναι της κλάσης του να βρίσκεται στις άγονες γραμμές του ελληνικού μπάσκετ, έχουν παίξει εξαιρετικά θεαματικό μπάσκετ. Το Περιστέρι του μιλένιουμ και ο Μακεδονικός του πρώτου μισού της πρώτης δεκαετίας του 21ου αιώνα (που καταστράφηκε όταν ο έφυγε ο Μεσάικος), που έπαιξε στους τελικούς του ULEB Cup, ήταν ομάδες που άξιζε να πληρώνεις εισιτήριο για να τις βλέπεις να παίζουν.
Όταν ο Πεδουλάκης έπιασε δουλειά στον Παναθηναϊκό, ο πάγκος της ομάδας ήταν ακόμα πιο δύσκολος από εκείνον που κάθισε ο Γιώργος Μπαρτζώκας, διότι ο προηγούμενος προπονητής είχε θητεία 13 ετών! Αυτό σήμαινε ότι, εξ ορισμού, ο προπονητής της ομάδας θα έπρεπε να κινηθεί μέσα στο μακιαβελικό πρότυπο, δηλαδή ότι ο σκοπός αγιάζει τα μέσα και να μην το κάνει μόνο για τις νίκες, αλλά και για τη δική του επιβίωση στον πάγκο. Πρόκειται για μία ιστορία αχαριστίας κλασική στον δυτικό κόσμο: ένας εργαζόμενος σε κομβικό σημείο σε μία εταιρεία, που αλλάζει τον εαυτό του για να ταιριάζει με τα «θέλω» του διευθυντή του, με τρόπο που να έχει επ’ αόριστον πίστωση χρόνου, και έπειτα, σε μία στραβή για την οποία δεν έχασε δα η Βενετιά βελόνι, απολύεται σε ένα δευτερόλεπτο και… από εδώ παν’ κι οι άλλοι.
Δεν είναι τυχαίο, φυσικά, ότι ο Πεδουλάκης απολύθηκε ακριβώς τη στιγμή που ήταν πιο σίγουρος από ποτέ ότι έχει «καπαρώσει» τη θέση του στον πάγκο του Παναθηναϊκού, δηλαδή τη στιγμή που ζήτησε σεβασμό για τη νίκη επί του Ολυμπιακού στο ΟΑΚΑ. Είναι νόμος ότι όταν θεωρείς ότι έβαλες τα θεμέλια και ότι αναγνωρίστηκες, ακριβώς τότε χάνεις το παιχνίδι.
Είναι σίγουρο ότι όταν η σκόνη καταλαγιάσει, θα φανεί ότι το υλικό που έχει η ομάδα μπάσκετ του Παναθηναϊκού δεν είναι για τίποτα διαφορετικό από αυτό το μπάσκετ που έπαιζε με τον Πεδουλάκη και που οι «ειδικοί» το αποκαλούσαν αναχρονιστικό, λες και ο αθλητισμός έχει θέσφατα. Είναι βέβαιο, επίσης, ότι ο Πεδουλάκης θα μετανιώνει για το γεγονός ότι έκανε σκόντο στην εργασία του. Φυσικά και η συγκεκριμένη δουλειά, παρά το άγχος και την πίεση, προϋποθέτει ότι πρέπει να κάνεις σκόντο, αλλά όταν όλα τελειώνουν, αναρωτιέσαι πώς θα πήγαινε το πράγμα αν έκανες αυτό που ήθελες εσύ. Αν δεν αναγκαζόσουν να συγχρωτιστείς με τα θέλω ανθρώπων που δεν ξέρουν το αντικείμενό σου τόσο καλά όσο εσύ.