Ο δρόμος του Πέρο

Δευτέρα, 21 Απριλίου 2014 - 22:05

Ο Πέρο Άντιτς έκανε ένα σκληρό φάουλ στον Ντέιβιντ Γουέστ. Και ο πάουερ φόργουορντ των Ιντιάνα Πέισερς (επί της ουσίας, ο παίκτης που αν δεν υπήρχε στο ρόστερ της ομάδας του Φράνκ Βόγκελ οι συμπαίκτες του θα έπαιζαν πιο μαλακοί απ’ ό,τι όντως είναι) πήγε προς τα πάνω του.

Τον Ντέιβιντ Γουέστ η ζωή μπορεί να τον έχει μάθει πολλά και το παρκέ ακόμα περισσότερα. Ό,τι και να τον έχει μάθει, σίγουρα δεν τον είχε συμβουλέψει ότι δεν είναι καλό να πηγαίνεις να αρπαχτείς με έναν Σκοπιανό γεμάτο τατουάζ.

Όχι, όχι, δεν έγινε τίποτα, ούτε ο Πέρο του έκανε λαβή αλά Σέρλοκ Χολμς του Γκάι Ρίτσι. Απλώς όταν γίνεται ένας τσαμπουκάς, μία κοκορομαχία, η αίσθηση που αφήνει μπορεί να επηρεάσει το αγωνιστικό πεδίο. Και όταν είναι 80-80 με 5 λεπτά να απομένουν για τη λήξη του ματς, μία κοκορομαχία είναι ευπρόσδεκτη. Όταν, πάλι, γίνεται ό,τι συνέβη στην Τούμπα, με 30 λεπτά καθαρό χρόνο ποδοσφαίρου, το πρόβλημα είναι ότι σιχαίνεσαι τον εαυτό σου. Είναι σαν, μια και το έφεραν οι μέρες, το συναίσθημα που νιώθεις όταν τρως πολύ.

Πάλι, το ματς των Χοκς με τους Πέισερς είναι ένα παιχνίδι πλέι οφ: ο Άντιτς έπρεπε να κάνει αυτό το αντρικό φάουλ και ο Γουεστ έπρεπε να αντιδράσει όπως αντέδρασε. Είναι τα πλέι οφ. Ο ένας πάει να κόψει τον τσαμπουκά στον άλλο. Αλλά στον Άντιτς ο τσαμπουκάς θα κοπεί όποτε σταματήσει η Μαίρη να αγαπάει τον Μιμίκο.

Ο Πέρο στάθηκε ακίνητος απέναντι στον Γουέστ, με τα γένια και την καράφλα να φέρνουν στο φως, σε αυτές τις στιγμές της αμέτρητης αδρεναλίνης. Του απαντούσε κατά το πρέπον και ήταν σαν να βλέπεις τη φάση πέρυσι με τον Μίλος Τεόντοσιτς στον περυσινό ημιτελικό με την ΤΣΣΚΑ στο Λονδίνο. Το nba.com έχει τον τσαμπουκά στα στιγμιότυπα, για όποιον θέλει να τον δει και είναι από εκείνες τις στιγμές που, επειδή δεν είσαι συναισθηματικά δεμένος, αρχίζεις να ψιθυρίζεις «Πέροοο, Πέροοοοο», τραγουδιστά. Οπότε εντάξει, έκανε εκείνο το τουί για τον Μπαρτζώκα και τα σχετικά, απάντησε σαν κύριος ο προπονητής του Ολυμπιακού, όπως αρμόζει σε προπονητή του Ολυμπιακού. Αλλά τέτοιες μέρες είναι δύσκολο να μην υπάρχει μία εξτρά συναισθηματική επιβάρυνση σε ό,τι αφορά τον Άντιτς.

Τις Μεγάλες Μέρες σκέφτεσαι τις Μεγάλες Αγάπες. Ο Άντιτς έπαιξε δύο χρόνια στον Ολυμπιακό και αποδείχθηκε… το παιδί του Ρόμπερτ Χόρι. Στο πρώτο ματς με τους Πέισερς, όπου οι Χοκς έκαναν το μπρέικ και έστειλαν στο πυρ το εξώτερον τις κακές γλώσσες που έλεγαν ότι δεν θέλουν να παίξουν στα πλέι οφ (ας τεθεί αλλιώς: ακόμα και αν δεν ήθελαν να παίξουν στα πλέι οφ, για να πάρουν καλύτερο ντραφτ πικ, όταν ήρθε η ώρα να παίξουν δεν υπήρχε περίπτωση να κάνουν αγγαρεία) περιττό να ειπωθεί ότι ο Άντιτς ήταν εκπληκτικός.

Τώρα, είναι λογικό να σκέφτεσαι τι θα συνέβαινε αν ο Άντιτς έμενε στον Ολυμπιακό. Να σε πιάνει νοσταλγία ή ακόμα και θυμός όταν ξέρεις ότι η ομάδα θα μπορούσε να τον κρατήσει. Είναι δύσκολο να έχεις την ίδια φιλοσοφία σε μία ομάδα όταν γίνονται αλλαγές, αλλά είναι ακόμα δυσκολότερο να κρατάς παίκτες πάνω από μία διετία σε μία ομάδα και να ανταποκρίνονται με τον ίδιο ζήλο κάθε φορά, κυρίως όταν υπάρχουν πειρασμοί τριγύρω. Αν έχεις μία θεά γκόμενα για δύο χρόνια, έχεις το ίδιο θέμα. Αν είσαι σε μία δουλειά πάνω από δύο χρόνια, χωρίς αλλαγές στο ρόστερ της, υπάρχει ένα ζήτημα. Δηλαδή ο Τιμ Ντάνκαν, ο Μάνου Τζινόμπιλι και ο Τόνι Πάρκερ είναι ένα φαινόμενο μοναδικό στα χρονικά, διότι δεν πρόκειται για έναν, αλλά για τρεις παίκτες! Στην ομάδα πόλο Γυναικών του Ολυμπιακού που πήγε στους ημιτελικούς του LEN Trophy το 2012 και σε εκείνη που κατέκτησε το LEN Trophy το 2014, οι κοινές πολίστριες ήταν δύο, δηλαδή η Άλκηστη Αβραμίδου και η Φιλιώ Μανωλιουδάκη.

Δεν μπορείς να αρνείσαι σε ανθρώπους να φεύγουν πάνω στα δύο χρόνια: η ζωή είναι αλλαγές. Δεν μπορείς να μην έχεις αλλαγές στο διοικητικό σύστημα, ειδικά όταν έχεις την ίδια θεωρία ακριβώς για το πώς πρέπει να γίνει μία κατάσταση. Όταν έχεις έναν παίκτη τον οποίο κάνεις σταρ, είναι στη λογική του καπιταλισμού- όχι στη «μισητή» έννοια, αλλά στην καθημερινότητα- να σου ζητήσει παραπάνω λεφτά από ό,τι έπρεπε.

Ο Άντιτς στα πλέι οφ δεν είναι για να τον νοσταλγούμε: είναι ένας μαθητής μας που μπαίνει στην ιατρική. Είναι ένας εκπαιδευόμενος δικηγόρος μας που κερδίζει την πρώτη δίκη του. Είναι μία μπαλαρίνα μας, που είναι πρίμα μπαλαρίνα στη Λίμνη των Κύκνων. Είναι ωραίο να βλέπεις τον Άντιτς, τον παίκτη του Ολυμπιακού, να βρίσκεται στα πλέι οφ, σε μία ομάδα που είχε αρνητικό ρεκόρ στην κανονική περίοδο και που πήγε να σπάσει την έδρα της ομάδας με το καλύτερο ρεκόρ στην Ανατολή, που μέχρι τον Μάρτιο ήταν η νούμερο ένα υποψήφια για να φράξει τον δρόμο των Χιτ στο θριπίτ. Είναι όμορφο να δεις τι πρόσφερε ο Ολυμπιακός σε έναν παίκτη σαν τον Άντιτς, δίνοντάς του συγκεκριμένο ρόλο και εκμεταλλευόμενος όλα τα προσόντα του. Όλα τα άλλα, τα τουί, οι απαντήσεις και η νοσταλγία είναι απλώς κάτι του παρόντος, που όταν ο καπνός καταλαγιάσει θα γίνει αγάπη. Συμβαίνει, στο άμεσο μέλλον, σε όλους τους χωρισμούς ανθρώπων που όχι πολύ μακριά είχαν παθιασμένη σχέση.

Ακολουθήστε το Gavros.gr στο Google News για να μαθαίνετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις!