Η ψυχή του αθλητή

Σάββατο, 7 Ιουνίου 2014 - 01:18

Μετά τον πέμπτο τελικό του πρωταθλήματος της Α1 μπάσκετ προφανώς δεν μπορείς να συμμερίζεσαι τις αντιλήψεις των οπαδών. Οι περισσότερες είναι εν βρασμώ, όπως και πολλών δημοσιογράφων, που προφανώς θέλουν μία ή άλλη ομάδα για να νικήσει. Για αυτό, άλλωστε, υπάρχει ο οπαδικός Τύπος. Η απογοήτευση μετά από κάθε παιχνίδι σχετίζεται με τις προσδοκίες που έχεις πριν από αυτό. Όταν φθάνει μία σειρά σε πέντε ματς εννοείται ότι έχεις κάνει λάθη, ότι έχεις χαρίσει πόντους, ότι δεν έχεις υπολογίσει καλά κάτι. Στο πέμπτο ματς, το πρωτάθλημα έχει ήδη τελειώσει. Τώρα, αν ένα μοτίβο σε πέμπτο ματς επαναλαμβάνεται, για τα νεύρα και τους «αποδιοπομπαίους τράγους» δεν φταίει ποτέ μόνο ένα παιχνίδι, αλλά και τα προηγούμενα. Το παρελθόν και η ελπίδα ότι θα ξορκίσεις την «κατάρα».

Ο Βασίλης Σπανούλης είναι η κορυφαία μορφή στην ιστορία του μπασκετικού Ολυμπιακού μαζί με τον Ντούσαν Ίβκοβιτς. Ο δεύτερος, που αποθεώνεται τώρα από όλους- οι Σέρβοι σιγά σιγά πάνε στην Τουρκία, όλοι μαζί, διότι εκεί η αγορά φαίνεται ότι αναπνέει, η δουλειά τους τούς καθιστά ακόμα αυθεντίες- δεν είχε φθάσει καν στους τελικούς της Α1 το 1998 με τον Ολυμπιακό και ήταν ο προπονητής της ομάδας που «γέννησε», επί της ουσίας, την εποχή του Παναθηναϊκού, στον πέμπτο τελικό του 1999. Ουδείς γλιτώνει την κριτική, ούτε ο Ίβκοβιτς ούτε ο Σπανούλης. Οι οπαδοί διαδηλώνουν επειδή ο αγωνιστικός ηγέτης του Ολυμπιακού παίρνει πολλά χρήματα και θα έπρεπε να ντρέπεται για την εποχή, αλλά τα χρήματα που δίνονται σε μία αγορά δεν είναι τίποτα άλλο από την αναλογία με το ενδιαφέρον που υπάρχει για αυτή. Ο Σπανούλης είναι η κορυφαία φυσιογνωμία στην ιστορία του Ολυμπιακού διότι το καλοκαίρι του 2011 κορόιδευαν που έμεινε σε μία ομάδα η οποία δεν φαινόταν να έχει τύχη.

Τότε πάρα πολλοί φίλοι του Ολυμπιακού διαδήλωναν την αγανάκτησή τους για το «ξήλωμα» της ομάδας και τόνιζαν ότι θα σταματούσαν να ασχολούνται με το μπάσκετ. Εδώ πρέπει να πει κάποιος ότι το γεγονός ότι ο Ολυμπιακός είναι τεράστιος σύλλογος και έχει κατακτήσει τα πέντε από τα έξι πρωταθλήματα ομαδικών σπορ στα οποία συμμετείχαν, δεν παραχαράσσουν σε καμία περίπτωση την ιστορία: στο ποδόσφαιρο ο Ολυμπιακός έκανε να πάρει πρωτάθλημα από το 1959 έως το 1996, από το 1967 έως το 1973, από το 1987 έως το 1996. Στο πόλο ο Ολυμπιακός έκανε να πάρει 21 χρόνια πρωτάθλημα, το είχε κατακτήσει το 1971 και το ξαναπήρε το 1992. Στο βόλεϊ το διάστημα είναι σχεδόν ασήμαντο, αφού οι «ερυθρόλευκοι» πήραν το πρωτάθλημα το 2003 και, ξανά, το 2009. Στο ποδόσφαιρο, παραδείγματος χάρη, ο Ολυμπιακός είχε δυσμενή παράδοση στην Τούμπα: νίκησε τον ΠΑΟΚ τον Σεπτέμβριο του 1969 για το πρωτάθλημα και τον νίκησε ξανά τον Μάιο του 1992.

Η ομάδα του μπάσκετ, φυσικά, είχε να κατακτήσει το πρωτάθλημα 15 χρόνια, από το 1998 έως το 2011 (εκκίνηση και άφιξη τις χρονιές που δεν το πήρε). Το έχει ξανακάνει: από το 1961 έως το 1975 και από το 1979 έως το 1992. Δεν είναι πρωτοφανές. Στην πραγματικότητα υπήρχαν χρονιές που οι «ερυθρόλευκοι» δεν ήταν καν στην πρώτη τετράδα και μάλιστα όχι και τόσο μακρινές: το 2005 ήταν όγδοοι στη βαθμολογία.

Είναι πολύ δυσάρεστο, αλλά όταν ένας αθλητής ή μία ομάδα του Ολυμπιακού έχει ψυχολογικό πρόβλημα με έναν αντίπαλο όπως είναι ο Παναθηναϊκός, τότε τα πράγματα γίνονται άσχημα. Ο Παναθηναϊκός δημιούργησε όλες τις προϋποθέσεις, νομότυπες και όχι και τόσο νομότυπες, ώστε να υπάρχει η ρίζα και το πρόβλημα είναι αθροιστικό.

Ο Σπανούλης προστέθηκε σε αυτήν την ομάδα, έγινε το πνεύμα της και το σώμα της, έγινε σκληρός πνευματικά, αλλά απέκτησε το ίδιο ψυχολογικό πρόβλημα με τον Παναθηναϊκό. Για τον υπάλληλο που αύριο θα πάει στη δουλειά και θα ακούσει την καζούρα, για τον άνεργο που περίμενε να πάρει μία χαρά για το μπάσκετ, για τις εφημερίδες και τις ιστοσελίδες του Ολυμπιακού αυτό είναι κάτι απαράδεκτο. Εξ ορισμού είναι «μαύρη» μία νύχτα στην οποία χάνεις το πρωτάθλημα σε πέμπτο τελικό, ειδικά όταν μέσα στη χρονιά είσαι καλύτερη ομάδα.

Αλλά δυστυχώς το ψυχολογικό πρόβλημα μπορεί να γίνει τεράστιο βάρος για έναν αθλητή. Δεν είναι ο πρώτος, ο Σπανούλης, που πτοείται από την κάθοδο της ψυχολογίας του απέναντι σε έναν αντίπαλο. Ούτε στον αθλητισμό ούτε καν στα κόμιξ. Πάντα, με κάποιον τρόπο, βρίσκεις τη Νέμεσή σου:

Ο Γουιλτ Τσάμπερλεϊν δεν μπορούσε με τίποτα να νικήσει τον Μπιλ Ράσελ.

Οι Λέικερς, με τους Τζέρι Γουέστ και Έλτζιν Μπέιλορ, δεν μπορούσαν να νικήσουν με τίποτα τους Σέλτικς.

Ο Ρότζερ Φέντερερ πάνε 7 χρόνια από τότε που νίκησε τον Ράφα Ναδάλ σε παιχνίδι Major.

Ο Σεργκέι Μπούμπκα πήρε ένα χρυσό ολυμπιακό μετάλλιο το 1988 και καταποντίστηκε τα χρόνια που ήταν ο απόλυτος κυρίαρχος του άλματος επί κοντώ, με παγκόσμιο ρεκόρ.

Ο Αΐτο Γκαρθία Ρενέσες και ο Γιάννης Ιωαννίδης είχαν ψυχολογικό στους τελικούς του Κυπέλλου Πρωταθλητριών.

Ακόμα και οι ΗΠΑ στο μπάσκετ, στο Παγκόσμιο του 2002 και στους Ολυμπιακούς του 2004, δεν κατάφεραν να νικήσουν την Αργεντινή. Η Γιουγκοσλαβία με τη Σοβιετική Ένωση, τη δεκαετία του ’80, το ίδιο.

Ο Σούπερμαν έβρισκε πάντα τον μπελά του με τον κρυπτονίτη.

Ο ΛεΜπρόν Τζέιμς έκανε 9 χρόνια να πάρει πρωτάθλημα και το 2011, στην ευκαιρία των Χιτ με τους Μάβερικς, δεν σούταρε καν την μπάλα.

Μέχρι και ο Τζόρνταν, έστω και αν το έλυσε το 1991 όταν οι Πίστονς έπνεαν τα λοίσθια και οι Μπουλς έκαναν το… overlap, είδε τα «Κακά Παιδιά» να αποκλείουν την ομάδα του σε τρεις διαδοχικές περιπτώσεις.

Ο Σέρλοκ Χολμς σπανίως κατάφερνε να παγιδέψει την Αϊρίν Άντλερ.

Δεν μπορείς να τα βάλεις με αυτό που νιώθει η ψυχή του αθλητή. Η ομάδα μπάσκετ του Ολυμπιακού είναι, για τους οπαδούς, ένα αποπαίδι του συλλόγου. Δεν έχουν κάνει καμία υπομονή, οι ήττες φέρνουν κατευθείαν κριτική, ενώ πρόκειται για μία ομάδα που κατέκτησε δύο Ευρωλίγκες. Ο Σπανούλης και οι συμπαίκτες του, που ήταν για φούντο το καλοκαίρι του 2011 και που υπήρχαν οπαδοί που έλεγαν ότι «αν έρθουμε τέταρτοι στην Α1, θα είναι επιτυχία», δεν είχαν καμία πίστωση χρόνου. Ποτέ. Ο Παναθηναϊκός, από την άλλη, έκανε το «είμαι χειρότερη ομάδα», όπως πέρυσι, όχημά του και βρήκε την ευκαιρία να αποποινικοποιήσει το παιχνίδι του. Δίνοντας, στο τέλος, απάντηση με ένα εντυπωσιακό πρώτο ημίχρονο και παίζοντας με την ομάδα που έχει τον αέρα της ιστορίας, σε ένα γήπεδο που δεν χάνει σχεδόν ποτέ. Dura lex, sed lex.

Είναι ελπίδα όλων να είπε και ο Βασίλης Σπανούλης εν βρασμώ αυτό που ακούγεται ως φήμη προς το παρόν, ότι θέλει να φύγει. Αλλά, από την άλλη, δεν βρήκε καμία συμπαράσταση στις ήττες. Ακόμα και πέρυσι, που ο Ολυμπιακός είχε κατακτήσει την Ευρωλίγκα και πήγε άπατος στους τελικούς- το Back2Back δεν είναι δικαιολογία, είναι πραγματικότητα: θα είναι από τις πρώτες αθλητικές ιστορίες που θα πείτε στα παιδιά σας για να τους δηλώσετε την τύχη σας που μπορούσατε να κατανοείτε λεπτό προς λεπτό το κατόρθωμα αυτής της ομάδας. Ό,τι και να λέει κάποιος, όσο και αν καφρίζει, η πραγματικότητα είναι μία. Οι επιλογές, που έπειτα τη σχηματίζουν, επιβεβαιώνουν ή αναιρούν μία απόφαση. Αλλά ποτέ δεν επιβεβαιώνουν την καφρίλα.

Ο καλύτερος τρόπος για να πάρεις μία απόφαση που έχει περισσότερες πιθανότητες να είναι σωστότερη από το να είναι πιο λανθασμένη, είναι να κάνεις λίγη υπομονή όταν πρόκειται να μιλήσεις. Να πάρεις τρεις βαθιές ανάσες για να διώξεις όσο γίνεται την κακή ενέργεια και μετά να μιλήσεις. Όχι ως αρχηγός και ως ηγέτης, αλλά ως φίλαθλος, οπαδός, αδελφός και πατέρας.

Ακολουθήστε το Gavros.gr στο Google News για να μαθαίνετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις!