Φαινόταν, από νωρίς στο ματς, ότι ο Ολυμπιακός χρειαζόταν ένα γκολ. Ένα γκολ νωρίς και το ματς απέναντι στην ΑΕΚ θα μπορούσε να γίνει πολύ πιο εύκολο. Όταν το βρήκε, ο Θρύλος πατούσε καλύτερα στο γήπεδο και έδειξε ικανός να βάλει και άλλα γκολ. Μάλιστα, πριν το ημίωρο πέτυχε και ένα δεύτερο. Αλλά δεν μέτρησε…
Ο Πέδρο Μαρτίνς ήθελε να κερδίσει την μάχη του κέντρου. Και την κέρδισε. Και τα τρία χαφ του ήταν ε-ξαι-ρε-τικά! Πήραν τη μεσαία γραμμή και έπαιξαν την μπάλα τους. Ο Καμαρά σκόραρε κιόλας. Ο Μπουχαλάκης περνούσε κάθετες τρομερές, μοίραζε υπέροχα το ματς. Ο Γκιλιέρμε έκοβε και έραβε, προσφέροντας και θέαμα, στο τέλος. Ο Ολυμπιακός γίνεται, αγώνα με τον αγώνα, ολοένα και περισσότερο, μια ομάδα που παίζει με τρομερή αυτοπεποίθηση. Οι παίκτες το βγάζουν αυτό στο χορτάρι και ο Μαρτίνς ξέρει να παίρνει από εκείνους το καλύτερο.
Ο Πορτογάλος προτίμησε να γεμίσει το κέντρο του και να παίξει στο ανοιχτό γήπεδο. Και δικαιώθηκε. Ήταν τέτοια η πίστη του στην ομάδα του και στις ικανότητες των παικτών του, που του επέτρεψαν να πάρει αυτό το ρίσκο και να μην πάει στο γνωστό του 4-2-3-1. Με το προβάδισμά του ο Ολυμπιακός έκανε την ΑΕΚ να ανοιχθεί και στην κόντρα επίθεση, την… έκανε ό,τι ήθελε.
Ο Ολυμπιακός κόντρα σε όλους και σε όλα πανηγύρισε μία μεγάλη νίκη με 2-0 απέναντι στην ΑΕΚ, δείχνοντας ότι τη φετινή σεζόν είναι αποφασισμένος ακόμη και με εχθρική διαιτησία, όπως αυτή του Σόουζα, να κατακτήσει τον τίτλο του πρωταθλήματος.
Ο Θρύλος έδειξε στην ΑΕΚ τι σημαίνει Πειραιάς! Τη νίκησε -μόνο- με 2-0 (Σεμέδο και Καμαρά) και δεν πτοήθηκε από… ακυρωθέντα γκολ, σκληρά μαρκαρίσματα και… έλλειψη καρτών!