Τι κριτική να κάνεις. Και σε ποιο βαθμό. Ο Ολυμπιακός πάτησε ξανά στα αστέρια του Τσάμπιονς Λιγκ και τέθηκε απέναντι στους μεγάλους της Ευρώπης. Αλλά… πως. Με ποιο τρόπο. Με τι ομάδα. Ο Ολυμπιακός επένδυσε, για ακόμη ένα καλοκαίρι, στην ενίσχυση του ρόστερ του. Αγόρασε παίκτες, ανανέωσε συμβόλαια, έκανε εξαιρετικούς δανεισμούς, με οψιόν αγοράς. Όχι απλώς για… ξεπέτα. Αλλά για να φέρει παίκτες, με προοπτική να τους κρατήσει. Εντάξει, πλην Βινάγκρε, φυσικά, καθώς τα 25 εκ. ευρώ είναι εκτός ελληνικής πραγματικότητας.
Αλλά αυτή την ομάδα, δεν την είδαμε… Δεν μπορέσαμε ποτέ να τη δούμε πλήρη. Και δεν συζητάμε για τα μυϊκά προβλήματα και άλλου είδους αγωνιστικούς τραυματισμούς. Που και αυτά είναι, δυστυχώς, μέρος της κατάστασης, τώρα. Ο Ολυμπιακός κανονική προετοιμασία δεν έκανε, σε σχέση με άλλους. Έπαιζε μέχρι αργά, πέρσι, επανήλθε νωρίς, φέτος. Κανονική προετοιμασία… γιοκ. Λογικά τα προβλήματα τραυματισμών…
Αλλά το μεγαλύτερο πρόβλημα, αυτό του κορονοϊού, ήρθε και χτύπησε… βαριά την ομάδα. Ο Μαρτίνς δεν προλάβαινε να μετράει απώλειες. Έτσι είναι όταν έχεις τόσους διεθνείς και ειδικά εκείνους που πηγαίνουν σε συνθήκες… αμφίβολης ασφαλείας… Η φετινή παρουσία του Ολυμπιακού στο Τσάμπιονς Λιγκ είναι λιγάκι σαν τη… ζωή που δεν ζήσαμε… Γιατί σε καμία στιγμή, αυτή η ομάδα που ήταν για να χτιστεί, δεν κατάφερε να είναι πλήρης…
Δεν πειράζει, έχουμε χρόνο… Η Ευρώπη δεν τελειώνει. Είναι μπροστά…