Ντουντούκα
Θρύλε των γηπέδων, Ολυμπιακέ!

Ο Ολυμπιακός, η Βιγιαρέαλ και η Σίτι

Ο Ολυμπιακός, η Βιγιαρέαλ και η Σίτι
Σάββατο, 29 Μαΐου 2021 - 09:59

Κάθε χρόνο, περίπου τέτοια εποχή, κάνουμε την ίδια κουβέντα. Με αφορμή ένα αουτσάιντερ που φτάνει στα ημιτελικά ή τον τελικό (κυρίως) του Γιουρόπα Λιγκ αφού το Τσάμπιονς Λιγκ είναι μια πολύ διαφορετική και δύσκολη ιστορία, έρχεται αυτόματα η ερώτηση / απορία από αρκετό κόσμο: γιατί ο Ολυμπιακός δεν μπορεί να γίνει μια (η φετινή... έκδοση του ερωτήματος) Βιγιαρεάλ; Την άκουσα την ερώτηση από έναν απ' αυτούς που πιάνουν... στασίδι πρωί - μεσημέρι - βράδυ σε εκπομπές επικοινωνίας των ραδιοφώνων και έχουν τη σιγουριά ότι γνωρίζουν καλύτερα από τον εκάστοτε προπονητή / τεχνικό διευθυντή / πρόεδρο.

Αλήθεια, τι να πρωτο-απαντήσεις στο γιατί δε γίνεται Βιγιαρεάλ ο Ολυμπιακός; Η καθημερινότητα του Ολυμπιακού απέχει έτη φωτός από την καθημερινότητα της Βιγιαρεάλ η οποία ζει και αναπνέει στο (για τους μισούς, οι άλλοι μισοί λένε το αγγλικό) κορυφαίο πρωτάθλημα του κόσμου, το ισπανικό. Μια Βιγιαρεάλ που έχει γύρω της υγιή ανταγωνισμό και την αναγκάζει να προσπαθεί να γίνεται καλύτερη, όχι εξυγιάνσεις μαϊμού. Επίσης, αν... ζηλεύει κάποιος τη Βιγιαρεάλ, ας ζηλέψει όλο το πακέτο. Φέτος τερμάτισε 7η στην Ισπανία, πέρυσι 5η, πρόπερσι 14η και προ μερικών ετών (2012/13) ήταν στη β' κατηγορία. Όπως γίνεται αντιληπτό, δεν είναι κάθε χρόνο στις ευρωπαϊκές διοργανώσεις σε αντίθεση με τον Ολυμπιακό που παραμένει συνεπής με ελαχιστότατες εξαιρέσεις.

Επίσης, για να πας ως το φινάλε της διαδρομής στο Γιουρόπα Λιγκ θες και τύχη. Θες να συνωμοτήσει λίγο το σύμπαν μαζί σου στις κρίσιμες / δύσκολες στιγμές. Ο Ολυμπιακός τις είχε τη σεζόν 2011/12 με τον Βαλβέρδε (αποκλεισμός από Μέταλιστ) και πέρυσι με τον Μαρτίνς (αποκλεισμός από Γουλβς). Είμαι βέβαιος, όσο μπορεί να είναι κανείς βέβαια, ότι και εκείνη η ομάδα και αυτή το είχαν το... μεγάλο αλλά οι αντίπαλοί τους είχαν λίγο πιο λαμπερό αστέρι στα δύσκολα. Η Βιγιαρεάλ κέρδισε στον τελικό τη Γιουνάιτεντ έχοντας σε 120 λεπτά αγώνα ΜΙΑ τελική στον στόχο, το γκολ. Κι αφού αναφέρθηκα σε τελικές, παραθέτω και μερικά στατιστικά από το φετινό Τσάμπιονς Λιγκ από τα προημιτελικά και μετά.

Στο Μάντσεστερ Σίτι - Παρί 2-0, οι Παριζιάνοι είχαν ΜΗΔΕΝ (κουλούρια) τελικές στον στόχο!

Στο Ρεάλ - Τσέλσι 1-1 η βασίλισσα είχε ΜΙΑ τελική στον στόχο.

Στο Ρεάλ - Λίβερπουλ 3-1 η περυσινή πρωταθλήτρια Αγγλίας είχε ΜΙΑ τελική στον στόχο.

Στο Πόρτο - Τσέλσι 0-2 η γηπεδούχος είχε 12 τελικές εκ των οποίων οι 5 στον στόχο αλλά η φιλοξενούμενη κέρδισε με μόλις 6 τελικές σύνολο και 3 στον στόχο.

Βλέπετε λοιπόν; Αυτά τα brand δεν... ντράπηκαν να έχουν τα συγκεκριμένα στατιστικά. Μόνο στην Ελλάδα διάφοροι... Πουλιτζεροσυλλέκτες σχολίαζαν τον Ολυμπιακό με τη Σίτι ή την Άρσεναλ (οι Πολίτες πήγαν ως τον τελικό του Τσάμπιονς Λιγκ και οι Λονδρέζοι ως τα ημιτελικά του Γιουρόπα αλλά κατά τα άλλα ήταν... ντροπή που αποκλείστηκε απ' αυτούς ο Ολυμπιακός...) με αφορμή τις τελικές. Μόνο σ' αυτήν εδώ τη χώρα αισθάνεσαι ότι... φυτρώνουν στα ιντερνετικά... χωράφια, δηλαδή το facebook και άλλων κοινωνικών δίκτυα, προπονητές. Για να μην το κουράσω άλλο, ο Ολυμπιακός δεν θέλει να γίνει... Βιγιαρεάλ. Ο Ολυμπιακός θέλει να παραμείνει ο εαυτός του γιατί κάνει κάτι πιο δύσκολο κάθε χρόνο απ' αυτό που έκανε μία φορά, φέτος, η Βιγιαρεάλ. Είναι παρών στις διοργανώσεις και έχει ΣΥΝΕΠΕΙΑ. Αυτή είναι πιο δύσκολη από μια πορεία-φωτοβολία. Αν δεν το καταλαβαίνει κανείς, λυπάμαι, δεν μπορώ να κάνω κάτι.

Διαβάστε επίσης