Αξιοπρεπής και σοβαρός και στο κακό του βράδυ

Είναι τουλάχιστον κωμικό το να διαβάζεις για… κυριαρχία του Παναθηναϊκού στο ντέρμπι. Ο Βατσλίκ κάνει πιο δυνατές προπονήσεις στο Ρέντη. Αλήθεια. Τέλος πάντων, το προσπερνάμε, αφού δεν έχει νόημα να κρίνεις το πόσο καλός ή κακός ήταν ο άλλος, όταν και εσύ δεν ήσουν καλός. Ο Ολυμπιακός δεν ήταν. Δεδομένα. Και δεδομένα δεν θα ήταν. Όσοι περίμεναν να πάει και να ρίξει άλλη μια τεσσάρα, δεν έχουν αντίληψη του ποδοσφαίρου και της κατάστασης στην ομάδα και τη χώρα.
Μια ομάδα σε αποκατάσταση ήταν και παραμένει ο Ολυμπιακός. Με ελλείψεις λόγω Κόπα Άφρικα, με ποδοσφαιριστές σε αποθεραπεία ακόμη, άλλοι προσπαθούσαν να ξεπεράσουν τον απόηχο του κορονοϊού, άλλοι τον απόηχο τραυματισμών. Δεν το λέμε ως δικαιολογία. Είναι πραγματικότητα. Αλλά να κατηγορούν και οι «απέναντι» τον Ολυμπιακό ότι δεν έπαιξε ποδόσφαιρο, πάει πολύ…
Εκείνοι οι οποίοι στον βωμό του να πάρουν ένα αποτέλεσμα γίνονται… ένα με το χορτάρι και μένουν κάτω για κάνα τέταρτο. Εκείνοι οι οποίοι σταθερά εδώ και χρόνια… δεν περνούν τη σέντρα (δεν λέμε μόνο για τον ΠΑΟ) και πάντα, στα ματς με τον Ολυμπιακό, φτάνουν στο σημείο να… διακωμωδούν το άθλημα, για να γλιτώσουν με καμιά ισοπαλία… Ε, πάει πολύ.
Σύμφωνοι, ο Ολυμπιακός μπορεί να μην ήταν στο αναμενόμενο επίπεδο χθες στη Λεωφόρο, επιθετικά. Αλλά έπαιξε μαζεμένα, με τακτική προσήλωση και απλώς έκανε τα απολύτως απαραίτητα. Δεν υπερέβαλε εαυτόν γιατί δεν ήταν εύκολο, προερχόμενος από τόσες δυσκολίες, να το πράξει.
Ούτε κάτω έπεφταν οι παίκτες του Μαρτίνς, ούτε… καθυστερήσεις επί καθυστερήσεων έκαναν, ούτε πετούσαν την μπάλα στην εξέδρα έντρομοι, μην τυχόν και φάνε το γκολ. Με αξιοπρέπεια έπαιξε, όχι καλά είναι η αλήθεια, ο Θρύλος στη Λεωφόρο. Και η αξιοπρέπεια είναι μεγάλο πράγμα, ακόμη και στο ποδόσφαιρο. Αλλά ποιος την έχασε για να τη βρουν άλλοι; Ο Θρύλος όχι, πάντως.