Θα άντεχε ΓΑΥΡΟΣ να ζει μια δεκαετία και βάλε αυτά που ζουν οι Παναθηναϊκοί;
Δεν είμαστε σίγουροι ότι συνειδητοποιούν άπαντες σε μεγάλο βαθμό την πρόοδο που έχει κάνει ο Ολυμπιακός από το 2010. Το λέμε γιατί από ‘δω και από ‘κει καταγράφονται σκόρπιες ενστάσεις, για την… αξία που έχουν τα πρωταθλήματα, τα Κύπελλα, οι νίκες που έκανε και κάνει ο Ολυμπιακός στην Ευρώπη, απέναντι σε ομάδες με πολλαπλάσια μπάτζετ, από υγιή και προηγμένα πρωταθλήματα της Ευρώπης, τα οποία επιτρέπουν (τι επιτρέπουν, απαιτούν!) επενδύσεις και την έλευση σε εκείνα, ποδοσφαιριστών μόνο από το πάνω ράφι. Και ο Ολυμπιακός της Ελλάδας της κρίσης, της τρομερά υποτιμημένης Σούπερ Λιγκ και της «εξυγίανσης», που την… αποτέλειωσε, από κάποια χρόνια και έπειτα την μπαλίτσα μας, κάνει ΜΟΝΟΣ του αγώνα στην Ευρώπη, για το όνομά του και για την Ελλάδα.
ΟΚ, προφανώς και δεν πήραμε ούτε στιγμή σοβαρά τα… παράλογα (για να το πούμε κομψά) που μας λένε/γράφουν οι διάφοροι βοθρατζήδες της ενημέρωσης. Δεν μας απασχολεί το τι έχουν στο κεφάλι τους και πως βλέπουν τα πράγματα εκείνοι. Εδώ βλέπουν τον ΠΑΟΚ μεγαλύτερο από τον Ολυμπιακό, δεν θα τον πουν και… «ευρωπαίο» κιόλας; Τέλος πάντων…
Η ουσία είναι αλλού. Ο Ολυμπιακός στην Ελλάδα έχει πάρει από το 2010 όλα τα πρωταθλήματα, πλην δύο. Και σηκώνει και το φετινό, όπως φαίνεται. Και την ίδια ώρα, έχει πάρει ένα η ΑΕΚ, ένα ο ΠΑΟΚ και… κανένα ο Παναθηναϊκός. Και διερωτόμαστε. Απλά. Θα άντεχε ΓΑΥΡΟΣ να ζει μια δεκαετία και βάλε αυτά που ζουν οι Παναθηναϊκοί; Θα άντεχαν οι ΓΑΥΡΟΙ επί μία δεκαετία να έχουν πάρει… ένα Κύπελλο (έτσι νομίζουμε κιόλας, δεν είμαστε και σίγουροι…); Θα άντεχαν να θέλουν να λέγονται «μεγάλη ομάδα» και «αιώνιος» αντίπαλος μιας μεγάλης ομάδας και να έχουν ΜΗΔΕΝ ΠΡΩΤΑΘΛΗΜΑΤΑ; Να είναι… εξόριστοι από την Ευρώπη, να είναι σε μια μόνιμη οικονομική δυσχέρεια και να μην ξέρουν τι εστί… πρωτάθλημα; Να μην θυμούνται, καλά-καλά, πότε ήταν η τελευταία φορά που έκανα φιέστα και εκείνη την ομάδα να ακολούθησε η πλήρης… διάλυση;
Μπα… Δεν μπορούμε να το φανταστούμε! Όταν για δύο χρόνια ο Ολυμπιακός έμεινε μακριά από τον τίτλο στην Ελλάδα και οι ΓΑΥΡΟΙ άρχισαν να… μουρμουράνε. Και ας είδαν και βήματα προόδου, σε αυτά τα δύο χρόνια. Ο Ολυμπιακός τη δεύτερη χρονιά, που το πήρε ο ΠΑΟΚ, ήταν και καλύτερος και πιο άξιος για τίτλο. Και αυτό φάνηκε και στα τρία επόμενα, τα οποία σήκωσε και σηκώνει (με το φετινό).
Αυτή είναι η διαφορά μας. Και πάντα θα είναι. Δεν μάθαμε και δεν μαθαίνουμε ποτέ να ανεχόμαστε την ομάδα μας να μικραίνει. Και να είναι… σάκος του μποξ. Ακόμη και στα πέτρινα χρόνια, ο Ολυμπιακός έπαιζε μπαλάρα και είχε παιχταράδες. Και τους γλένταγε τους «απέναντι»… Πόσο μάλλον τώρα που εδώ και ΧΡΟΝΙΑ ΟΛΟΚΛΗΡΑ είναι Νο1 και δεν θα πάψει να είναι… Ολυμπιακός και… συμβιβασμός με την ήττα δεν πάνε μαζί. Ναι, η ήττα συμβαίνει. Μία, δύο, τρεις, πέντε. Αλλά δεν θα μας γίνει ΠΟΤΕ συνήθεια… Δεν θα μας γίνει ποτέ… βίωμα. Δεν θα μας γίνει ποτέ… νοοτροπία «όλα καλά». Είπαμε… Ολυμπιακοί είμαστε…