Ένας από τους λόγους που ο Ολυμπιακός του «Μέντι» έφτασε στην κατάκτηση του πρωταθλήματος και του κυπέλλου, ήταν η «ατσάλινη» άμυνά του. Ο Βάσκος κόουτς «έδεσε» την «ερυθρόλευκη» άμυνα, βασίστηκε σε αυτή και μέσα από εκείνη ο Θρύλος κατάφερε να φτάσει στην κατάκτηση του νταμπλ.
Ο Παναγιώτης Ρέτσος, ώριμος και ηγετικός, αποτέλεσε τον πυλώνα αυτής της προσπάθειας. Ο Πιρόλα, με το ιταλικό του στιλ και την τακτική προσήλωση, δεν άργησε να κερδίσει την εμπιστοσύνη του Μεντιλίμπαρ. Ο Ροντινέι, με την ενέργεια και το πάθος του, κάλυψε με συνέπεια όλη τη δεξιά πλευρά, ενώ ο Μπιανκόν έδειξε, επίσης, ότι μπορεί να βοηθήσει, δίνοντας και την ψυχή του! Φυσικά μην ξεχνάμε και τον Κάρμο που μπορεί να μην έπιασε την ίδια απόδοση που είχε στην πρώτη του θητεία, αλλά κατέγραψε και εκείνος θετικές εμφανίσεις.
Το μεγαλύτερο «κλειδί», όμως, ήταν πως ο Χοσέ Λουίς Μεντιλίμπαρ είχε τη δυνατότητα να κάνει διαρκώς rotation στην τετράδα της άμυνας, χωρίς να χάνει σε ποιότητα ή συνοχή.
Σε μια χρονιά που οι επιθετικές μονάδες έδωσαν λύσεις και το κέντρο έλεγχε τον ρυθμό, η άμυνα ήταν εκείνη που καθόρισε το ταβάνι της ομάδας. Η σιγουριά πίσω έδινε αυτοπεποίθηση μπροστά. Και κάπως έτσι, χτίστηκε ένας Ολυμπιακός που όχι μόνο κέρδιζε, αλλά κυριαρχούσε.