Δύο ιστορίες από τη Νάπολι

Κυριακή, 19 Αυγούστου 2012 - 19:51

Οι εικόνες από τη Νάπολι- όπως κάποιος μπορεί να τις φανταστεί- είναι πρωτόγονες. Η ομάδα του ιταλικού νότου θα μείνει στην ιστορία για παραπάνω από έναν λόγους, αλλά κυρίως επειδή έπαιξε στην ομάδα ο Ντιέγκο Μαραντόνα.

Ο «Πελούσα» προσγειώθηκε στο Σαν Πάολο όπως οι Beatles στις ΗΠΑ, οι Doors στο Σιάτλ, ο Τόμας Πίντσον στη λογοτεχνία, η Αλίκη στον ελληνικό κινηματογράφο και το Word στην τεχνολογία. Προσγειώθηκε και, από την πρώτη μέρα, επικράτησε παράκρουση.

Κανένας αθλητής ή προπονητής (ακόμα και ο Μάικλ Τζόρνταν στους Σικάγο Μπουλς, ακόμα και ο Τζον Γούντεν στο UCLA, ο Μοχάμεντ Αλί στο Ζαΐρ και ο Μπέιμπ Ρουθ στους Νιου Γιορκ Γιάνκις) δεν έζησε τη λατρεία που βίωσε ο Μαραντόνα στο πετσί του στη Νάπολι. Ήταν ένας Θεός, αλλά χωρίς την τόσο μεταφορά που ενέχει αναγκαστικά η λέξη. Δεν ήταν μόνο επειδή ήταν ο απόλυτος ποδοσφαιρικός ελεγκτής, με το ύφος και την αύρα ενός μικρού γιου της ίδιας της μπάλας, αλλά επειδή ήταν και ένα κοινωνικό πρότυπο για τους Ναπολιτάνους, τους παρείσακτους της Ιταλίας. Ο Ντιεγκίτο ήταν ο Τσε του ιταλικού νότου στη μάχη με τον πλούσιο Βορρά, ήταν το έμβλημα του προλεταριάτου: του συγχώρησαν και θα του συγχωρούσαν τα πάντα. Και ο Μαραντόνα ποτέ δεν κρύφτηκε, ποτέ δεν έκανε κάτι ψεύτικο, ποτέ δεν προσπάθησε να γίνει role model και να ενσαρκώσει ένα πρότυπο για τα παιδιά. Ήταν σαν μια βουκολική σεξουαλική σχέση, η οποία διανθιζόταν από στιγμές πάθους, τόσο μεγάλης εμβέλειας, που θα ήταν αμφίβολο αν μπορούσε να τις αποτυπώσει ένα βιβλίο που θα έγραφαν από κοινού ο Γουίλιαμ Σαίξπηρ και ο Ανδρέας Εμπειρίκος. Το ζέσταμα του Ντιέγκο Μαραντόνα είναι από τις μαγικότερες ποδοσφαιρικές στιγμές της ιστορίας, είναι ο διάλογος του Δαλάι Λάμα με τον Μαχάτμα Γκάντι στο Μουλέν Ρουζ.

Υπάρχουν δύο ιστορίες από την περίοδο 1986-87, που οι πιστοί συνήθως τις λένε και τις επαναλαμβάνουν, για να δείξουν το μέγεθος της σχέσης των Ναπολιτάνων με τον «ντίες». Δύο ιστορίες που δεν έχουν σχέσεις με το γεγονός ότι οι γονείς βάπτιζαν τα παιδιά τους «Ντιέγκο». Ούτως ή άλλως το ταμπεραμέντο των νότιων Ιταλών είναι ισχυρό, δεν είναι τυχαία ούτε η προτίμηση του Τζιουζέπε Τορνατόρε, στις ταινίες του, σε πόλεις που είναι στον νότο, ούτε βέβαια οι εκθέσεις των μαθητών που συνέθεσαν την πολύ ωραία τριλογία βιβλίων του Μαρτσέλο Ντ’ Όρτα. Η διαφορά έγκειται στο εξής: αν έπεφτε ένα γλυκό κάτω, οι Ναπολιτάνοι θα το έπιαναν και θα το έτρωγαν. Οι βόρειοι θα το έτρωγαν μόνο αν δεν υπήρχε κάποιος τριγύρω.

Σαν Σίρο, πρώτος γύρος του πρωταθλήματος. Η Μίλαν αντιμετωπίζει τη Νάπολι και οι οπαδοί των «ροσονέρι» έχουν σηκώσει ένα πανό: «Άπλυτοι Ναπολιτάνοι έχετε νερό;». Οι πιστοί δεν το ξεχνάνε και στον δεύτερο γύρο έχουν ετοιμάσει ένα πανό, που γράφει: «Δεν θέλουμε νερό, έχουμε τον Μαραντόνα». Σε αυτό το παιχνίδι η Νάπολι πετυχαίνει την πιο μεγάλη νίκη στην ιστορία της, αφού νικάει με 2-1 την ομάδα των Βρετανών Ρέι Γουίλκινς και (μίας εκ των μεγαλύτερων ποδοσφαιρικών απατών, άλλωστε η Μίλαν έχει την έφεση να ξοδεύει πολλά σε μετακινήσεις ενθουσιασμού που αποδεικνύονται φούσκες) Μαρκ Χέιτλι. Η… δεξιά άκρη του περίφημο Γκρενολι, ο Νιλς Λίντχολμ, παραιτείται, και ο Σίλβιο Μπερλουσκόνι αφήνει ως πρώτο προπονητή τον βοηθό του, Αρίγκο Σάκι, και φέρνει τους τρεις Ολλανδούς.

Η δεύτερη υπέροχη ιστορία είναι όταν η Νάπολι κατακτά οριστικά το πρωτάθλημα, το πρώτο στην ιστορία της, ο κόσμος μπαίνει στον αγωνιστικό χώρο του Σαν Πάολο και ο Ντιέγκο Μαραντόνα δεν μπορεί να αναπνεύσει από τις αγκαλιές, όταν δεν περιφέρεται σαν τον Καίσαρα στις πλάτες των πιστών του. Μερικοί οπαδοί των «παρτενοπέι» πάνε στο νεκροταφείο της πόλης και γράφουν στον τοίχο με σπρέι: «Δεν ξέρετε τι χάσατε».

Το βράδυ της Κυριακής ο Ολυμπιακός παίζει με μία ομάδα που δεν έχει τη σπουδαιότερη ποδοσφαιρική ιστορία (ακόμα και στην Ιταλία τουλάχιστον μισή ντουζίνα είναι εκείνες που μοιάζουν να σμιλεύθηκαν από τα βάθη του Βατικανού, ανάμεσα στους παπύρους με τις εντολές του Θεού), αλλά έζησε την απόλυτη αγάπη με έναν ποδοσφαιριστή της. Η πόλη, την εποχή που ο Μαραντόνα ήταν στο νοσοκομείο του Μπουένος Άιρες, φωταγωγήθηκε, όχι από προβολείς αλλά, από κεριά. Στο πηχτό σκοτάδι υπήρχαν μικροί φωτονάνοι που προσευχόντουσαν να μην πεθάνει ο άνθρωπος που δημιούργησε στους Ναπολιτάνους την ψευδαίσθηση ότι υπάρχει η αιώνια ευτυχία, ανεξαρτήτως του πόσο γεμάτη είναι η κοιλιά τους.

Ακολουθήστε το Gavros.gr στο Google News για να μαθαίνετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις!