Οι μάγκες του Μόντρεαλ και ο Σικελός

Κυριακή, 31 Ιουλίου 2011 - 06:29

Ο περιφανής θρίαμβος του Σάντρο Καμπάνια και της εθνικής Ιταλίας το μεσημέρι του Σαββάτου στο «Νατατόριουμ» της Σανγκάης, με τους «σετεμπέλο» να κατακτούν το χρυσό μετάλλιο, νικώντας με 8-7 τη Σερβία, βάζει τον θρυλικό, πια, Σικελό, σε μία κατηγορία εντυπωσιακή. Ο Καμπάνια γίνεται ο πρώτος προπονητής στην ιστορία της υδατοσφαίρισης που κατακτά δύο μετάλλια σε Παγκόσμια Πρωταθλήματα την ίδια ημερομηνία. Πριν έξι χρόνια, στο Μόντρεαλ, στις 30 Ιουλίου, κατέκτησε με την εθνική ομάδα της Ελλάδας στο χάλκινο μετάλλιο.

Οι νίκες έχουν πολλούς πατεράδες, αλλά εκείνη η νίκη επί της Κροατίας με 11-10, σε ένα από τα συγκλονιστικότερα ματς στην ιστορία του πόλο, το… ξεφτίλισε. Ό,τι έγινε από εκεί και ύστερα, με τους στασιαστές, την ομάδα με τους νεαρούς παίκτες που ήρθε έκτη στο Βελιγράδι, την ξαφνική υπαναχώρηση των «μεγάλων» και τη στελέχωση του ρόστερ της «γαλανόλευκης» πριν το Παγκόσμιο της Μελβούρνης, το στραπάτσο στη Μάλαγα και την αγνώριστη ομάδα στο Πεκίνο, την απαγόρευση για τις παλιοσειρές, τη φυγή του Καμπάνια, τη μεσοβέζικη λύση με τον Δούμπα και τώρα τη νέα αρχή με τους… παλαιούς και τον Ντράγκαν Άντριτς στο τιμόνι, ανήκει στο παρελθόν.

Πριν από έξι χρόνια, στον Καναδά τον γεμάτο Έλληνες, μία εθνική ομάδα της Ελλάδας πανηγύριζε ένα χάλκινο μετάλλιο σε Παγκόσμιο Πρωτάθλημα. Μέσα σε έξι χρόνια ήρθαν τρία, με τελευταίο αυτό της 29ης Ιουλίου στη Σανγκάη, που ήταν το χρυσό από την εθνική πόλο Γυναικών. Οι παικταράδες του Καμπάνια, όμως, θα πρέπει να λογίζονται ως πιονέροι, no;

Ο Καμπάνια, στο Μόντρεαλ, ανακάτεψε την τράπουλα. Με τους Ντόσκα, Θεοδωρόπουλο και Μυλωνάκη νέα πρόσωπα σε Παγκόσμιο Πρωτάθλημα, η ελληνική ομάδα πήγαινε στον Καναδά για να συνδυάσει και τους παίκτες της επόμενης μέρας του πόλο με μία διάκριση- για να μη μείνει στην ιστορία ως αιώνια τέταρτη και δεν τη θυμάται ούτε… η μάνα της. Τούτο συνιστά κυριολεξία, άλλωστε έξι χρόνια μετά εκείνο το χάλκινο μετάλλιο ανήκει ως ανάμνηση μόνο στο μυαλό των φανατικών της υδατοσφαίρισης, που, δόξα τω Θεώ, είναι αρκετοί για να το καθιστούν ανάμνηση και όχι όνειρο μέσα σε ομίχλη.

ΣΤΟΝ ΛΙΓΟΤΕΡΟ

Η Εθνική έπαιξε απίστευτα, ο προημιτελικός με την Ιταλία των Σίλιπο, Μπεζιβένγκα και Καλκατέρα ήταν από άλλο ανέκδοτο: το 13-9 έδειχνε ότι οι Ούγγροι, που στη Βαρκελώνη δύο χρόνια πριν γλίτωσαν στην παράταση, δύσκολα θα τα έφερναν βόλτα εδώ. Ο Καμπάνια είπε το απλό: προσέξτε την κόντρα. Από τα 7 γκολ που πέτυχαν οι Μαγυάροι, τα έξι έβαλε ο Πέτερ Μπίρος, που θα παίξει- παρέα με τον Γκέργκελι Κις- και στο Λονδίνο. Από τα έξι του, τα πέντε τα σημείωσε στην κόντρα. Αν το είχε βασικό θέμα το ESPN, περισσότερο από οποιονδήποτε αποθεωτικό τίτλο για τους Ούγγρους, θα έβαζε: Greek tragedy. Πάει να πει, ελληνική τραγωδία.

Η άμυνα της εθνικής Ιταλίας στον παίκτη λιγότερο ήταν υποδειγματική. Έμοιαζε, μάλιστα, να είναι η βελτίωση της ελληνικής άμυνας στον παίκτη λιγότερο, την εποχή του Καμπάνια. Κατά πάσα πιθανότητα, αν και αυθαίρετα, η ιταλική είναι καλύτερη επειδή στον οργανισμό «Ιταλία» βρίσκονται μόνο αμυντικοί μηχανισμοί, ενώ, συν τοις άλλοις, όσον αφορά καθαρά στο κομμάτι της ποιότητας, εκείνη η Εθνική διέθετε πολύ καλύτερους παίκτες από τους «ατζούρι»: και ο 21χρονος Χρήστος Αφρουδάκης, που ως παιδί- θαύμα κλήθηκε ανάμεσα σε εκείνη τη γενιά της Δουνκέρκης, που το 2003 κυριολεκτικά έστυβε την πέτρα, στο Παγκόσμιο της Βαρκελώνης, ήταν παίκτης άλλης κλάσης. Και πετυχαίνει το κρισιμότερο, μακράν, γκολ του μικρού τελικού: ένα γκολ απέναντι στην κροατική άμυνα, στον παίκτη παραπάνω, με μεγάλη δόση ρίσκου, εννιά δευτερόλεπτα πριν τη λήξη της αναμέτρησης. Και μάλιστα, με τη μία, χωρίς προσποίηση για να αποφύγει κάποια μπλοκ. Οι Κροάτες βέβαια δεν περίμεναν από τον Χρηστάκη να σκοράρει και τη λούστηκαν, ενώ μαζί βρήκαν τον μπελά τους και από την πάσα του, υπό πίεση και χωρίς να βλέπει, που βρήκε τον αδελφό του, Γιώργο, για να βάλει το γκολ «εκεί που γαμούν οι αράχνες», όπως ο αθυρόστομος τζούνιορ των Αφρουδάκηδων δήλωσε τότε.

Η ΕΥΛΟΓΙΑ ΤΩΝ «ΣΕΤΕΜΠΕΛΟ»

Πέρυσι, στην πέμπτη επέτειο, στον Ολυμπιακό ανήκαν (τυπικά και ουσιαστικά) οι: Δεληγιάννης, Σχίζας, Χατζηθεοδώρου, Χρήστος Αφρουδάκης, Γιώργος Αφρουδάκης, Ντόσκας, Μυλωνάκης, Βλοντάκης και Θεοδωρόπουλος. Εννιά παίκτες, ζωή να ‘χουν. Οι Γιώργος Ρέππας, Δημήτρης Μάζης και Πέτρε Σάντα ήταν οι μόνοι πολίστες εκείνης της ομάδας που δεν φορούσαν, τον χειμώνα, το ερυθρόλευκο σκουφάκι. Για διάφορους λόγους έχουν μείνει, πια, οι δύο πρώτοι: ο Χατζηθεοδώρου στύλωσε τα πόδια στη μείωση που του έκανε πέρυσι τον Αύγουστο ο Ολυμπιακός και τράβηξε για το Βελιγράδι, ο Γιώργος δεν μπορούσε να κάνει αλλιώς, αφού οι «ερυθρόλευκοι» δεν τον ήθελαν, ο θιγμένος Βλοντάκης «έκοψε» το σπορ για χατίρι της ομάδας του από τις 2 Φλεβάρη και τώρα είναι στη Χίου, ενώ οι Χρήστος, Ντόσκας, Μυλωνάκης και Θεοδωρόπουλος δεν δέχθηκαν τη μείωση που τους έκανε, αναγκαστικά για να βγει και να μη λέει ψεύτικα λόγια και μεγάλα, η διοίκηση του Ερασιτέχνη, και έκοψαν ρόδα μυρωμένα.

Προφανώς, εκείνη η ομάδα ήταν κάτι το ανεπανάληπτο. Η βουτιά του Καμπάνια στην πισίνα, το χαμογελαστό, από την κορφή του ως τα νύχια του, πρόσωπό του, οι αγκαλιές με τους παίκτες που τον άκουσαν και ανέβηκαν στην κορυφή του παγκόσμιου θρόνου, νικώντας τη Σερβία των τεράτων, προκάλεσε βαθιά μελαγχολία. Οι αποκρούσεις των πέναλτι από τον Τεμπέστι, των χτυπημάτων από τους Φιλίποβιτς και Ουντόβιτσιτς, τα τρία γκολ του Αϊκάρντι και τα μανιασμένα μπλοκ, τα οποία θα μπορούσαν να αποτελούν ένα πίνακα ζωγραφικής αφηρημένης τέχνης, που ο ζωγράφος τον τιτλοφορεί ως Γαλατία, έφεραν τους «επτά ωραίους»- προσωνύμιο που αποδόθηκε στους παίκτες του Ράτκο Ρούντιτς, ανάμεσά τους και τον Καμπάνια, οι οποίοι νίκησαν την εθνική Ισπανίας στη Βαρκελώνη, το 1992, στον μυθικότερο (μαζί με το «αίμα στο νερό», στη Μελβούρνη, το 1956) τελικό που έχει γίνει ever σε Ολυμπιακούς Αγώνες- στον θρόνο της παγκόσμιας υδατοσφαίρισης. Παίκτες που πριν από μία διετία ήταν καμένο χαρτί, με τους παραπονιάρηδες να γράφουν ότι πια το ιταλικό πόλο δεν έχει υπόβαθρο και, για να ζήσει, έχει σκαρφιστεί τον κανονισμό να πολιτογραφούνται Ιταλοί οι πολίστες που παίζουν στη χώρα για τρία μόλις χρόνια, ώστε να έχουν δικαίωμα συμμετοχής στην εθνική ομάδα της. Έτσι βρέθηκαν οι Φιλιόλι και Πέρεζ με το γαλάζιο σκουφάκι, με τον πρώτο, τον Αυστραλό, να πετυχαίνει το θεαματικότερο γκολ της αναμέτρησης, που έκανε το σκορ 5-3 στο παιχνίδι.

ΚΑΤΑΠΛΗΚΤΙΚΗ ΤΕΤΡΑΕΤΙΑ

Ο Καμπάνια οδήγησε τους Ιταλούς σε τίτλο- σε μία από τις τρεις μεγάλες διοργανώσεις (Ολυμπιακοί Αγώνες, Παγκόσμιο Πρωτάθλημα, Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα) για πρώτη φορά μετά το Ευρωπαϊκό της Βιέννης, το 1995, τότε που εκείνος ήταν παίκτης και ο Ράτκο Ρούντιτς, δηλαδή ο προπονητής που η Ιταλία του Αλεσάντρο νίκησε την Κροατία του στον ημιτελικό του Παγκόσμιου Πρωταθλήματος της Σανγκάης. Εκείνη η Ιταλία, της τετραετίας 1992-95, υπήρξε όντως καταπληκτική, ομάδα που δεν έχανε ποτέ: «χρυσή» Ολυμπιονίκης στην Καταλονία, πρωταθλήτρια Ευρώπης στο Σέφιλντ, το 1993, Παγκόσμια Πρωταθλήτρια στο Τορίνο το 1994 και με το κύκνειο άσμα της Βιέννης. Στην Ατλάντα, το 1996, οι «Ατζούρι» έχασαν στον ημιτελικό από την Κροατία, στο παιχνίδι που ο Ρούντιτς πήρε στο κατόπι τους διαιτητές και τιμωρήθηκε με δύο χρόνια εκτός δράσης.

Δεν είναι βέβαιο αν ο Σάντρο είπε, όπως σε συνέντευξή του στο «Βήμα», το 2005, «πάμε για το χρυσό και ας φάμε τα μούτρα μας», έδωσε μία πατρική σφαλιάρα γεμάτη αγάπη στο σβέρκο του Χρήστου Αφρουδάκη και ζώστηκε με εκρηκτικά για να πάει στο Μόντρεαλ, φτιάχνοντας, εν τέλει, μία ομάδα πυρηνική βόμβα. Ούτε είναι σίγουρο ότι αδικήθηκε φεύγοντας από το τιμόνι της «γαλανόλευκης». Αν ρωτήσει, πάντως, κάποιος τον Βαλεντίνο Γκάλο, τον Φιορεντίνι και τον Τζίτο, θα απαντήσουν ότι δεν τους νοιάζει. Πέρασαν ζάχαρη με τον Αλεξανδρινό Σικελό στη Σανγκάη, κι ας μην έμαθαν γρι κινέζικα.

Διότι είναι παγκόσμιοι πρωταθλητές. Και τη Δευτέρα, στην αίθουσα αφίξεων του Φιουμιτσίνο, θα γίνει της βανφακούλο το ανάγνωσμα.

Ακολουθήστε το Gavros.gr στο Google News για να μαθαίνετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις!