Συγκρισιογόνα

Δευτέρα, 21 Μαΐου 2012 - 04:06

Ήταν η μυρωδιά του θριάμβου, που τρύπωνε από τα ρουθούνια και καρφωνόταν στον εγκέφαλο, που έκανε τον Τεό Λοράντο να παρεκτρέπεται ή ήταν μία ρεαλιστική προσέγγιση; Ήταν ενθουσιώδεις οι δηλώσεις του, «δεν έχω ξαναδεί τέτοιον Έλληνα παίκτη», «ο Χρήστος έπρεπε να παίζει στην Προ Ρέκο», αλλά είχε προηγηθεί, το βράδυ του Σαββάτου, το σχόλιο του πρώην παίκτη του Ολυμπιακού και προπονητή του Παναθηναϊκού, Φάνη Κουντουδιού, ο οποίος, αν και γενικώς σεμνός και προσεγμένος στις εκφράσεις του, αποκάλεσε τον Χρήστο Αφρουδάκη «τη μεγαλοφυΐα του ελληνικού πόλο». Ο Κουντουδιός βλέπει έναν παίκτη που έχει ανεπανάληπτη αντίληψη για το παιχνίδι, πηγαίο επιθετικό ένστικτο, είναι ηγετικός και συσπειρωτικός συν το γεγονός ότι έχει αυτό που (μπορεί να) ονομάζεται «αντικειμενικός κωδικός ομορφιάς»: ακόμα και αν δεν έχεις δει ξανά πόλο στη ζωή σου, αντιλαμβάνεσαι ότι ο τύπος παίζει πολύ όμορφα ένα παιχνίδι που είναι δύσκολο να καταλάβεις το ποιόν του.

Ο πειρασμός είναι μεγάλος για να μην υποπέσεις στο ατόπημα της σύγκρισης: αν εξαιρεθούν οι δύο προηγούμενες σεζόν, που ο 28χρονος, πια, περιφερειακός είχε χάσει το κίνητρό του, ο Χρηστάκης είναι, σε κάθε σεζόν, μέσα στους κορυφαίους Έλληνες πολίστες. Το «δεν έχω ξαναδεί τέτοιον Έλληνα παίκτη» είναι αναγκαίο να επαναληφθεί, διότι είναι ο πόντος που έχει η γραμμή υπεράσπισης σε ό,τι αφορά το απονενοημένο: μπορεί, πραγματικά, ο Χρήστος Αφρουδάκης να έχει θέση, αυτήν τη στιγμή, στη μυθιστορία του ελληνικού πόλο, ως ένας από τους πέντε κορυφαίους Έλληνες πολίστες όλων των εποχών;

Για το παιχνίδι του δεν αμφιβάλλει κανείς: ως τελευταίος στον παραπάνω, στα γυρίσματά του πάνω στον φουνταριστό ως τελευταίος στα ίσια, στα αριστερά, από τα δεξιά προφανώς. Πρέπει να ακούσεις τις κουβέντες που γίνονται μέσα στο νερό, για να καταλάβεις ότι ο Αφρουδάκης είναι ο μαέστρος μίας ορχήστρας που έχει σημασία να παίζει σωστά- ακόμα και αυτή που παίζεται λάθος ορχήστρα λέγεται- με εκείνον να δει εντολές για τη διάταξη σε οποιαδήποτε περίπτωση, ακόμα και με το κεφάλι μέσα στο νερό, και να φαίνεται σαν να παραμιλάει.

Στα 28 του, ο Θοδωρής Χατζηθεοδώρου μετρούσε ήδη (πέρα από μία Ευρωλίγκα με τον Ολυμπιακό, την οποία ο Αφρουδάκης είχε πάρει στα 21 του ως παίκτης της Ποζίλιπο Νάπολι, που χώρισε τα τσανάκια της με τον Κάρλο Σίλιπο, ακριβώς τη μέρα που ο μικρότερος των τριών αδελφιών έπαιρνε με τον ΝΟΒ το πρώτο κύπελλο μετά από 13 χρόνια) ένα MVP στο Final 4 του 2001 στο Ντουμπρόβνικ, χρονιά στην οποία είχε ψηφιστεί και κορυφαίος Ευρωπαίος παίκτης. Ασφαλώς, αυτός πρέπει (άντε, και ο Γιώργος Αφρουδάκης, αλλά εδώ η υπομονή είναι το απαραίτητο στοιχείο, διότι να είναι το σημείο αναφοράς για κάθε Έλληνα παίκτη που μπορεί με την απόδοσή του να κάνει τον προπονητή του να προβαίνει σε χαρακτηρισμούς οι οποίοι κάνουν τους καχύποπτους να χαμογελούν πικρόχολα.

Ο Χρήστος Αφρουδάκης μπορεί να μην είναι ο καλύτερος. Αλλά είναι, δυνητικά, ένας Ριβελίνο, εκείνο το αριστεροπόδαρο εξτρέμ της εθνικής Βραζιλίας στα Μουντιάλ του 1970 και του 1974. Όταν ο Πελέ παινεύτηκε ότι είναι για ακόμα μία φορά ο καλύτερος παίκτης όλων των εποχών, ο Μαραντόνα του απάντησε: «Ναι, αλλά παραδέξου το: ζηλεύεις τον Ριβελίνο επειδή είναι αριστεροπόδαρος». Με κάποιον τρόπο και ο Χατζηθεοδώρου πρέπει να ζηλεύει τον Χρήστο Αφρουδάκη, αν και ο ίδιος ο Θοδωρής δεν είναι καθόλου λιγότερο θεαματικός: ωστόσο ο άλλος είναι μια πραγματική πεταλούδα του νερού: παίζει συνεχώς στο πικ της πνευματικής διαύγειάς του, δείχνει ότι είναι μία ώριμη ηγετική φυσιογνωμία, δηλαδή σαν να έχει φθάσει στο παραπάνω διανοητικό επίπεδο «πολιστικά» από το ατίθασο τσογλάνι που τα έκανε όλα πολύ νωρίς. «Τον ζηλεύαμε τον Χρήστο που έπαιξε νωρίς στην ομάδα του και κλήθηκε νωρίς στην εθνική ομάδα, τη στιγμή που οι περισσότεροι από εμάς ήταν αναπληρωματικοί στις ομάδες τους», είχε τονίσει ο Βαγγέλης Δελακάς. Η ουσία θράσος μετατράπηκε σε σοφία για το παιχνίδι. Ο Χρήστος Αφρουδάκης στον Ολυμπιακό ήταν ένας από τους σταρ μίας ομάδας στην οποία δεν χρειαζόταν να βρίσκεται ο ίδιος σε κατάσταση υπέρβασης για να νικάει η ομάδα του. Ακόμα και στο μισό των δυνατοτήτων του, που συνήθως βρισκόταν στα ματς της Α1, ήταν από τους κορυφαίους παίκτες του Ολυμπιακού.

Από το Σάββατο, ο Χρήστος Αφρουδάκης μπορεί να περηφανεύεται ότι καθορίζει παιχνίδια που δίνουν τίτλους. Τα γκολ του ήταν ένα εντυπωσιακό επίτευγμα (ειδικά το τρίτο του, που ήταν απίθανης δυσκολίας και έδωσε διαφορά δύο γκολ στον ΝΟΒ με τη Χίο), αλλά περισσότερο ήταν το πόση συγκέντρωση διέθετε από το πρώτο δευτερόλεπτο του παιχνιδιού, μέχρι που τα πάντα είχαν κριθεί. Δικαιωματικά πρέπει να νιώθει ότι είναι η ομάδα του: αλλά είναι πολύ νωρίς για να πει κάποιος ότι έκανε τον κύκλο του και επιστρέφει στην ομάδα που μεγάλωσε.

Με αντίπαλο την πρώην ομάδα του, σε τελικούς αυτήν τη φορά, θα συνεχίσει τα τεστ: όχι μόνο προς την κατάκτηση Κυπέλλων, αλλά και προς τη μυθιστορία.

Ακολουθήστε το Gavros.gr στο Google News για να μαθαίνετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις!