Χωρίς Δουνκέρκη

Τρίτη, 7 Αυγούστου 2012 - 01:31

Η ελπίδα ήταν να κρατήσει όσο περισσότερο γίνεται το ταξίδι. Να πάει την εθνική ομάδα κάπου μακριά. Περισσότερο απ’ ό,τι τώρα, που έδειξε μεν καλά στοιχεία, αλλά αποκλείστηκε από τα προημιτελικά του ολυμπιακού τουρνουά. Και που θα επιστρέψει την Τρίτη στην Αθήνα με μικρό ποσοστό πληρότητας από αυτά που ήθελε να καταφέρει. Και που μπορούσε.

Στους επόμενους Ολυμπιακούς Αγώνες της, στο Ρίο, δεν θα είναι η ίδια ομάδα. Εδώ που τα λέμε- και όσο μπορεί κάποιος να είναι σίγουρος για αυτό- δεν θα είναι ίδια ούτε στο επόμενο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα, το 2013, στη Βαρκελώνη. Η Εθνική θα βρίσκεται εκεί. Αλλά όχι και τα τρία παιδιά που τη συνέδεαν με τη χρυσή τετραετία, την πρώτη του Σάντρο Καμπάνια στο αντιπροσωπευτικό συγκρότημα, από το 2001 έως το 2005.

Η ναυμαχία της Δουνκέρκης έφερε τα πρώτα θύματα. Στις 15 Ιουλίου ο Αντώνης Βλοντάκης ανακοίνωσε την αποχώρησή του από το πόλο. Τη Δευτέρα, ο Γιώργος Αφρουδάκης, ο Θοδωρής Χατζηθεοδώρου και ο Νικόλας Δεληγιάννης φόρεσαν για τελευταία φορά το σκουφάκι με το εθνόσημο. Το τέλος ασφαλώς δεν ήταν αυτό που φανταζόντουσαν. Αλλά δεν μπορείς να προδικάσεις το τέλος. Το είπε και ο Γιώργος Αφρουδάκης, στη μεικτή ζώνη μετά την ήττα από την Αυστραλία. Την κακή ήττα. Την οδυνηρή ήττα. Αρχής γενομένης από το 2007 και τη Μελβούρνη, η Εθνική δεν έχει πάρει κανένα ματς τέτοιας φύσης. Δεν πήρε ούτε φέτος. Αλλά, όπως είπε κάποτε ο Αλβέρτος Αϊνστάιν, «δεν μπορείς να κάνεις κάτι με τον ίδιο τρόπο και να περιμένεις διαφορετικό αποτέλεσμα».

Ούτε ένα από τα παιδιά της γενιάς της Δουνκέρκης δεν θα φορέσει από εδώ και πέρα το σκουφάκι με το εθνόσημο. Στη σελίδα του στο Facebook, ο Νικόλας Δεληγιάννης ευχαρίστησε τη γενιά της Δουνκέρκης. Τελείωσε την καριέρα του στην εθνική ομάδα με ένα παιχνίδι που δεν θέλει να θυμάται, αλλά με μία επιστροφή που για την ψυχική ευφορία του θα παραμένει ανεκτίμητη έως ότου να αποφασίσει να μην ασχολείται με τον αθλητισμό από οποιοδήποτε πόστο. Η Εθνική ήταν το μόνο ομαδικό σπορ που εκπροσώπησε την Ελλάδα στους Ολυμπιακούς Αγώνες, αλλά όσες φορές και να γραφτεί αυτό δεν αποτελεί άλλοθι για την ήττα. Ωστόσο, ας μην τα θέλουμε όλα δικά μας. Το αποτέλεσμα της πρόκρισης στους «8» για τη γαλανόλευκη ίσως να ήταν μία επιτυχία πρόχειρη, που κρύβει τα πραγματικά προβλήματα του ελληνικού πόλο.

Τα οποία είναι ότι η εθνική ομάδα φτιάχνεται στου Κασσίδη του κεφάλι και ότι η έννοια ολυμπιακός κύκλος είναι πιο άγαρμπος και από τις βραχνές φωνές που ακούγονται από τα γραφεία της Κολυμβητικής Ομοσπονδίας (ΚΟΕ). Αυτό που ήλπιζαν οι ρέκτες της γαλανόλευκης ήταν να μιλήσει η ατομική ποιότητα των παικτών, όπως έγινε στο Έντμοντον, που με πανστρατιά η εθνική ομάδα πέρασε στους Ολυμπιακούς Αγώνες.

Αυτός ήταν ο στόχος της, με τον Νικόλα Δεληγιάννη να λέει πάντως ότι αντικειμενικός στόχος ήταν η πρόκριση στα προημιτελικά. Και ο όμιλος ήταν καλός, και τα παιχνίδια. Η Εθνική ξεφορτώθηκε τα δύο φαβορί του ομίλου από πολύ νωρίς, πήρε κάτι από την Ιταλία, είχε το Καζακστάν και μετά την Αυστραλία. Τα κουκιά ήταν μετρημένα και, όσα μετρήθηκαν στην αρχή, παρέμειναν μέχρι το τέλος. Η ομάδα έκανε κοινή προπόνηση με την Αυστραλία στην Αθήνα. Έπρεπε να είναι περισσότερο προετοιμασμένη για αυτό το ματς.

Αλλά σάστισε, και κάπου αυτό είναι λογικό. Στο δεύτερο οκτάλεπτο οι Αυστραλοί έβαλαν κάποια παρά φύση γκολ, ειδικά πεντάμετρα, που όσο περνούσε η ώρα, έδειχναν τις πληγές και τα γδαρσίματα. Την περισσότερη ώρα του παιχνιδιού, η Εθνική παρέμενε μία απορημένη ομάδα, που δεν μπορούσε να εξηγήσει την αλλαγή στην απόδοση της Αυστραλίας. Αλλά αυτό ίσως και να δείχνει ότι, τελικά, δεν ήταν προετοιμασμένη στο τουρνουά. Ήταν προετοιμασμένη ώστε να βρίσκει αμυντικούς μηχανισμούς σε ό,τι αφορά ομάδες που είναι καλύτερες από εκείνη, αλλά όχι και να συγκρουστεί σε ένα ματς που παίζει για δύο αποτελέσματα.

Ως εκ τούτου, η ομάδα ξεπέρασε τον εαυτό της. Τον τελευταίο χρόνο προέκυψε ένα υπέροχο ταξίδι για τους τρεις σωματοφύλακές της, που μαζί αθροίζουν 13 Ολυμπιακούς Αγώνες και που ακολουθούν την Εθνική- ακόμα και αν η σχέση τους μαζί της δεν ήταν πάντα αρμονική- και ήταν συγκινητικό να βλέπεις τον Χατζηθεοδώρου, που μάλλον ήταν ο κορυφαίος της ομάδας στο τουρνουά, τον Αφρουδάκη και τον Δεληγιάννη να φωτογραφίζονται πριν ταξιδέψει η ομάδα στο Λονδίνο και να χαίρονται και να λυπούνται μαζί.

Όσον αφορά στις φήμες για τον Χρήστο Αφρουδάκη, πρέπει να θεωρείται δεδομένο ότι σκέφτηκε φωναχτά εν βρασμώ. Το παιδί-φαινόμενο του ελληνικού πόλο πρέπει να μείνει στη δράση για λογαριασμό της γαλανόλευκης τουλάχιστον μέχρι το Ρίο, άσε που φέτος σηματοδοτείται η επιστροφή της ομάδας σε Παγκόσμιο Πρωτάθλημα, της Βαρκελώνης το 2013.

Ακολουθήστε το Gavros.gr στο Google News για να μαθαίνετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις!