Έρχεται ο δάσκαλος

Παρασκευή, 21 Σεπτεμβρίου 2012 - 02:27

Είναι δύσκολο εξαρχής να γίνει: ο Νίκολα Στάμενιτς δύσκολα θα πάρει το αεροπλάνο για να βραβευτεί στο Μέγαρο Μουσικής, στις 5 Οκτωβρίου, ως ένας «χρυσός Σέρβος» του ελληνικού αθλητισμού. Το επικοινωνιακό δεν το είχε ποτέ.

Το «έρχεται ο δάσκαλος», στον τίτλο του κειμένου, αφορά πρώτα από όλα στην ελπίδα, στη μία πιθανότητα ότι μπορεί ο Νίκολα Στάμενιτς να έχει νοσταλγήσει την Ελλάδα. Ο Πέταρ Τρμπόγεβιτς την έχει νοσταλγήσει πάντως, αν και πέρυσι ήρθε δύο φορές, ως παίκτης της Μπούντβα, για να αντιμετωπίσει τον ΝΟ Βουλιαγμένης και τον Ολυμπιακό, αλλά ήταν αχόρταγος. Πριν γίνει η κλήρωση ευχήθηκε να πέσει η Σαμπαντέλ, η νέα ομάδα του, σε έναν αμιγώς ελληνικό όμιλο, αλλά δεν κληρώθηκαν οι «ερυθρόλευκοι» με τον ΝΟ Βουλιαγμένης, ενώ και η Σαμπαντέλ δεν κατάφερε να προκριθεί στους ομίλους του Champions League. Ο 39χρονος πολίστας πάντως, το σημείο αναφοράς για το ελληνικό πόλο σε ό,τι αφορά το τάιμινγκ- ήταν παίκτης του ΝΟ Βουλιαγμένης όταν κατέκτησε το Κύπελλο Κυπελλούχων το 1997 και του Ολυμπιακού το 2002, όταν πήρε το Champions League- δεν θα το… γλιτώσει το ταξίδι στην Αθήνα. Θα… κολλήσει και αναρρωτική, καμιά τιμητική και ίσως του βγει μία εβδομάδα.

Σε ό,τι αφορά τον Στάμενιτς, τα πράγματα είναι πιο δύσκολα. Υπάρχει μία συγκεκριμένη κατηγορία ηρώων σε ταινίες, όπως είναι ο Σον Κόνερι στο «Finding Forester»: εκείνοι που για τους δικούς τους λόγους έχουν απομονωθεί σε ένα κάστρο που, συν τω χρόνω και με τις φήμες να αιωρούνται, μετατράπηκε σε στοιχειωμένο. Ο «Στρατηγός» του παγκόσμιου πόλο είναι μία τέτοια περίπτωση: όταν ήταν προπονητής έπρεπε να έρχεται σε επαφή με τους παίκτες του, αλλά οι προπονήσεις πάντα γινόταν σε μία σιωπή η οποία θα μπορούσε να έρχεται από τη Βίβλο, από προγονικές μνήμες συμβάντων που σαστίζουν. Ο Στάμενιτς ήρθε στο ελληνικό πόλο την κατάλληλη στιγμή για να διδάξει τη φιλοσοφία του στους παίκτης της Γλυφάδας- ένας εκ των οποίων ήταν ο Νικόλας Δεληγιάννης, ο οποίος ακόμα τον λατρεύει και τον θεωρεί το κομβικό σημείο για την ανάταση της καριέρας του- και έπειτα, με τους παίκτες του Ολυμπιακού να τον γνωρίζουν, το μόνο που χρειαζόταν ήταν η υπακοή: να έχουν τα αυτιά τους ανοικτά.

Ο Στάμενιτς είχε «σταμπάρει» δύο περιπτώσεις παικτών, μεταξύ άλλων, που μπορούσαν να παίξουν το πόλο που ήθελε: το φλερτ με τον Νίκο Βενετόπουλο και η άρνηση του μποέμ πολίστα, τότε, να τον ακολουθήσει παραμένει ένα σημάδι στη μυθιστορία του ελληνικού πόλο- σε κάθε περίπτωση ο Βενετόπουλος ήταν ένας απίστευτα χαρισματικός φουνταριστός που, σπαταλώντας αυτήν την ευκαιρία, δεν έμαθε πού θα μπορούσε να φθάσει (και η μποέμ φύση του φαίνεται στο γεγονός ότι δεν το έχει μετανιώσει)- και εκείνο με τον Ζήση Δελακά, που το έληξε η φυγή του από τον Ολυμπιακό, στις 12 Οκτωβρίου του 2000.

Αν πιάσει τον «Στρατηγό» μία νοσταλγία για την Ελλάδα, να δει τους παλιούς φίλους του, τους παλιούς παίκτες του και να θυμηθεί πώς ήταν τα πράγματα πριν μία ντουζίνα χρόνια, όταν άφησε το κληροδότημά του σε προπονητές όπως ο Γιώργος Κατσούλης ή ο Χάρης Παυλίδης, αν και ο ίδιος συνήθιζε να σαρκάζει τις γυναίκες, «women destroy the system», έλεγε χαρακτηριστικά, ή ο Δημήτρης Κραβαρίτης και μία γενιά προπονητών που ωφελήθηκαν από τη δράση του, αν και δεν είχαν σχέση με τη Γλυφάδα ή με τον Ολυμπιακό, που μοίρασε τη δράση του από το 1994 έως το 2000.

Είναι, το δίχως άλλο, μία από τις σπουδαιότερες μορφές του ελληνικού πόλο: την εποχή που η Γιουγκοσλαβία προόδευε, μέσα από το όραμα του σοφού Νέστορα, Βλάχο Όρλιτς, και έβρισκε τη φιλοσοφία που (προσπαθεί να) τηρεί και αυτή η φουρνιά, εκείνος ήταν παίκτης των «πλάβι» και σύντροφος του Ράτκο Ρούντιτς, δύο από τα μέλη της παρέας μίας εξαιρετικής φουρνιάς παικτών. Πριν η Αθήνα γίνει η πόλη της διαμονής του, ο Στάμενιτς είχε οδηγήσει την εθνική Γιουγκοσλαβίας, με τον Ιγκόρ Μιλάνοβιτς στις τελευταίες συμμετοχές του, με τον νεαρό Βλαντιμίρ Βουγιασίνοβιτς και με τον… Πέταρ Τρμπόγεβιτς (που επίσης τον θεωρεί τον κορυφαίο προπονητή που είχε στην καριέρα του), στην κατάκτηση του χρυσού μεταλλίου στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα που έγινε στην ελληνική πρωτεύουσα: μία διοργάνωση συγκινητική, όπως το Ευρωμπάσκετ της Ρώμης, διότι για τέσσερα χρόνια η Γιουγκοσλαβία δεν θα είχε αντιπροσωπευτικό συγκρότημα σε μεγάλες διοργανώσεις. Όταν επέστρεψε στο υδάτινο παλκοσένικο, στους Ολυμπιακούς Αγώνες της Ατλάντας το 1996, ήταν ο ίδιος προπονητής που χρεώθηκε τον οδυνηρό αποκλεισμό από την Κροατία και το «κόψιμο» του Μιλάνοβιτς- ο οποίος ακόμα του κρατάει κακία- με αποτέλεσμα να αποχωρήσει από τον πάγκο της.

Θα ήταν υπέροχο να επιστρέψει ο γκράντε Στάμενιτς στην Αθήνα μετά από τόσα χρόνια: και το Μέγαλο Μουσικής είναι ο κατάλληλος χώρος για να τιμηθεί ένας προπονητής που, κατά τον ρέποντα στη φιλοσοφία του Ράτκο Ρούντιτς, Βαγγέλη Πάτερο, «του ανήκει το Champions League που πήρε ο Ολυμπιακός το 2002 και το χάλκινο μετάλλιο της εθνικής ομάδας στο Μόντρεαλ, το 2005». Ακόμα και για εκείνον ο πειρασμός είναι μεγάλος: μένει να φανεί αν θα υποκύψει σε αυτόν.

Ακολουθήστε το Gavros.gr στο Google News για να μαθαίνετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις!