Η Κόντρα

Τρίτη, 30 Οκτωβρίου 2012 - 22:16

Το ελληνικό πόλο υποφέρει. Από το 2010 έως τώρα, οι άνθρωποι που βρίσκονται στην εκδήλωση της κλήρωσης, για την Α1 πόλο Ανδρών και Γυναικών, έχουν μειωθεί. Στην κλήρωση της Δευτέρας, ήταν περίπου οι μισοί από αυτούς που βρέθηκαν το 2010 στον ίδιο χώρο του ξενοδοχείου: άνθρωποι ομάδων, φωτογράφοι, δημοσιογράφοι.

Είναι η λυπηρή αλήθεια. Αλλά υπάρχει και μία λαμπερή αλήθεια για το ελληνικό πόλο, κυρίως των Ανδρών.

Η αλήθεια της Κόντρας.

Η Κόντρα ήταν, στην αρχή, μία θεωρία. Που ξεκινούσε με την απλή ερώτηση- εισαγωγή, κάτι απομακρυσμένο: «Είναι το Ολυμπιακός-Βουλιαγμένη η πιο σαγηνευτική μονομαχία στην Ελλάδα σε όλα τα ομαδικά σπορ για τη φετινή περίοδο;». Μοιάζει υπερβολικό, έτσι δεν είναι; Όμως ακόμα και αν η πρώτη εντύπωση είναι αποθαρρυντική και απλώς μοιάζει με ένα ευφάνταστο πλάσμα του υπογράφοντος, ένα περίεργο ζωντανό οργανισμό που ξεμύτισε μέσα από εγκεφαλικές αρτηρίες και όλα τα συμπαρομαρτούντα, υπάρχει ένας σημαντικός πόντος για αυτό.

Συγκρίνοντας το ζευγάρι του Ολυμπιακού με τη Βουλιαγμένη με όλα τα πιθανά ζευγάρια των ομαδικών σπορ, μπορεί να φθάσει κάποιος στα εξής συμπεράσματα:

1.Στο ποδόσφαιρο δεν υπάρχει κόντρα. Τα ντέρμπι είναι πάντα εκείνα που αλλάζουν τους βιορυθμούς των φιλάθλων, αλλά, από την άλλη μεριά, ο Ολυμπιακός δεν έχει κόντρα, αυτήν τη στιγμή, ούτε με τον Παναθηναϊκό ούτε με την ΑΕΚ. Η ψαλίδα και η απόσταση έχουν μεγαλώσει με τους κλασικούς σφετεριστές του ελληνικού θρόνου και αυτό σημαίνει ότι δεν μπορεί να μπει στην ίδια αθλητική (χωρίς τις τοξίνες της δημοτικότητας και τον αντικειμενικό μαγνητισμό που προσφέρει το ποδόσφαιρο) διάσταση με το κορυφαίο ματς στο ελληνικό πόλο Ανδρών και τη φετινή περίοδο.

2.Στο μπάσκετ ο ανταγωνισμός του Ολυμπιακού με τον Παναθηναϊκό βρίσκεται σε υψηλό επίπεδο. Αλλά υπάρχει μία διαφορά, σε σχέση με το ντέρμπι του πόλο: η ποιότητα φαίνεται ότι έχει εξασθενήσει. Ο Ολυμπιακός είχε τον Ντούσαν Ίβκοβιτς στον πάγκο και ο Παναθηναϊκός τον Ζέλιμιρ Ομπράντοβιτς- ειδικά τα δικά του 13 χρόνια δημιουργούν στοιχειά και έτσι η δουλειά που προσφέρεται στον προπονητή απαιτεί φιλόδοξη φύση, αλλά είναι και τρομακτική. Οι δύο Σέρβοι άφησαν έργο που δίνει την εντύπωση ότι ακόμα και αν οι νέοι προπονητές το πήραν από τη θέση που βρίσκεται, πρόκειται για μία νέα αρχή.

3.Κόντρα λογίζεται το Ολυμπιακός-ΑΕΚ στο βόλεϊ Γυναικών, αλλά η σύγκριση εδώ χάνεται στο μέτρο του παιχνιδιού. Το πόλο Ανδρών έχει ιστορία και παράδοση στον τόπο, η εθνική ομάδα του έχει πάει σε εννιά Ολυμπιακούς Αγώνες. Συν τοις άλλοις, η ποιότητα, παραδείγματος χάρη, των Μπλάι Μάλιαρακ και Άντρια Κομάντινα δεν επιτρέπει την εμφανή αναλυτική σύγκριση. Στο βόλεϊ δεν υπάρχει, αυτήν τη στιγμή, κάποια σαφής κόντρα, ενώ το ΠΑΟΚ-ΑΕΚ στο χάντμπολ μπορεί να είναι τέτοια, παρ’ όλα αυτά πρόκειται για δύο ομάδες άλλων πόλεων. Χάνει, δηλαδή, στο στοιχείο της εντοπιότητας, που κάνει το παιχνίδι ντέρμπι, εκτός των άλλων.

Ο συμψηφισμός είναι που κάνει την Κόντρα του Ολυμπιακού με τον ΝΟΒ μοναδική. Πέρα από την παράδοση, την ιστορία και την εντοπιότητα, τα φρέσκα φρούτα είναι το κερασάκι σε αυτήν την χλωριούχα τούρτα. Οι δύο ομάδες έχουν τους ίδιους προπονητές με πέρυσι, κράτησαν τους περισσότερους από τους παίκτες- με τον Ολυμπιακό να κινείται αρκετά συνετά μετά από μία ήττα, αρκεί να αναλογιστεί κάποιος ότι όταν το 2006 έχασε το πρωτάθλημα από τον Εθνικό απέκτησε τον Γιώργο Αφρουδάκη, τον Άντρια Κομάντινα και τον Τίχομιλ Βράνιες, ενώ τώρα πήρε τον Μπλάι Μάλιαρακ, ο Γιώργος Ντόσκας επέστρεψε μετά από δικό του αίτημα, ενώ οι Μάριος Καπότσης και Κυριάκος Ποντικέας είναι νεαροί, ακόμα στο διάστημα της μετεφηβείας, και δεν γίνεται να θεωρηθούν μεταγραφές εντυπωσιασμού. Ο ΝΟΒ κράτησε τον κορμό του και απέκτησε τον Άντρια Κομάντινα. Η ζημιά, όπως μπορεί να πει κάποιος, έγινε στη θέση του φουνταριστού, αφού χάλασε η συμφωνία με τον Γιώργο Αφρουδάκη, ωστόσο έτσι όπως έχει το πόλο στο μυαλό του ο Τεό Λοράντος, δεν έχει και μεγάλη σημασία για τον τρόπο που θέλει να παίζει η ομάδα του.

Πέρυσι έγινε μία απίστευτη σειρά πέντε τελικών: αν θέλεις να δεις πόσο μετράνε τα παιχνίδια, πρέπει να παρατηρήσεις τις εκδηλώσεις των θεατών. Η αλήθεια είναι, όπως ομολόγησαν και οι παλιότεροι παίκτες του Ολυμπιακού, ότι τα ματς στα τέλη Μάη και στις αρχές του Ιούνη δεν είχαν την ίδια ποιότητα με τους τρεις συνεχείς τελικούς πρωταθλήματος με τον Εθνικό, από το 2005 έως το 2007, παρ’ όλα αυτά ήταν παιχνίδια υψηλής έντασης, ανατροπών και ιστοριών που θα έκαναν κατακόκκινο το δραματόμετρο. Οι ελάχιστες αλλαγές στο έμψυχο δυναμικό των δύο ομάδων υπόσχονται παρόμοια ματς και άρα ο δείκτης του αθλητικού αισθησιασμού αναμφισβήτητα ανεβαίνει, τη στιγμή που κανένα ελληνικό ζευγάρι δεν μπορεί να πετύχει κάτι παρόμοιο.

Εκτός αυτού, υπάρχει και η κλασικότητα. Ο Ολυμπιακός είναι ένα trend: ένας σύλλογος στον οποίο νιώθεις ασύλληπτη τιμή να παίζεις. Η ομάδα πόλο Ανδρών του Ολυμπιακού έχει κάτι το λαϊκό, είναι ο Πειραιάς. Είναι η συνοικία, το ρεμπέτικο είναι το σκοτεινό κολυμβητήριο που δεν είναι δικό του. Έχει ανθρώπους που ζουν και δουλεύουν για τον σύλλογο και για την ομάδα, που περνάνε πολλές δεκαετίες παίζοντας και που απλώς δικαίως θεωρούν ότι η τύχη τους τα έφερε έτσι που παίζουν στον σπουδαιότερο σύλλογο στη χώρα. Αλλά αν οποιοσδήποτε πολίστας φύγει από τον Ολυμπιακό, θα θέλει να πάει στη Βουλιαγμένη. Στον Τεό Λοράντο αρέσει ο χαρακτηρισμός περί Γαλάτων στο κολυμβητήριο του Λαιμού. Η Βουλιαγμένη κέρδισε τη χειμωνιάτικη ταυτότητά της από τον υγρό στίβο της και το πόλο: ήταν ένα θερινό θέρετρο και, παρακαλώ, αν οι λεπτομέρειες είναι λίγο διαφορετικές για το πώς έστησε από τις αρχές της δεκαετίας του ’80 ο Γιάννης Γιαννουρής το οικοδόμημα του συλλόγου, ας μην τις αφήσουμε να μας χαλάσουν μία πολύ ωραία ιστορία. Θαρρετά, ελπίζεις ότι το κολυμβητήριο του Λαιμού έγινε με αφορμή την άνθιση του ελληνικού αθλητισμού- που έχει ως σημείο τον Νίκο Γκάλη και το Ευρωμπάσκετ του 1987- αλλά πολύ πριν, από τους Ολυμπιακούς της Μόσχας, είχε αρχίσει το «Κρυφό Σχολειό». Και αυτό είναι ένα ιστορικό χαρακτηριστικό όπως ανεβαίνεις τον Λαιμό και περνάς τον Αστέρα, για να πας στο κολυμβητήριο. Η περιοχή έχει ξεκάθαρα τη δική της ταυτότητα, έχει την κολωνακιώτικη αύρα με τους παλιούς κατοίκους που μπορείς να πετύχεις στον δρόμο και να σου πουν ότι δεν είσαι από εδώ, και έχει τον δικό της σύλλογο που αναδεικνύει τον σεβαστό πλούτο των κατοίκων της περιοχής ανεξαρτήτως των χρημάτων που έχει στα ταμεία του. Και στον ΝΟΒ έπρεπε να μπουν στον κόσμο των επιχειρήσεων και το έκαναν χωρίς αντίρρηση, πρώτα για να εγκιβωτίσουν το ίδιο το χρήμα και έπειτα για να μην αφήνουν τον κόσμο να νομίζει ότι δεν είναι μέρος αυτού.

Αυτός είναι ο βασικός λόγος της Κόντρας, και είναι ο μόνος μη αριθμημένος διότι είναι ο περισσότερο σημαντικός. Στον αθλητισμό τα 20 χρόνια είναι ένα τεράστιο χρονικό διάστημα. Η μία περίοδος είναι πελώρια. Ο Δημήτρης Μάζης είπε, μετά τον πρώτο ημιτελικό με τον ΝΟ Χίου, ότι «ακόμα και αν η σειρά κριθεί στα δύο παιχνίδια, έχουμε πολύ δρόμο μπροστά μας». Το να δημιουργείται μία τοπική αντιπαράθεση, με τα ήθη και τα έθιμα των τόπων, με τους ανθρώπους τους, με τους φίλους του ΝΟΒ να κάθονται πάντα στη μέσα πλευρά των κερκίδων του «Πέτρος Καπαγέρωφ», στο βάθος όπως μπαίνεις από την είσοδο και εκείνους του Ολυμπιακού στη μέσα πλευρά του κολυμβητηρίου του Λαιμού, και το να υπάρχει ένα αγωνιστικό παρελθόν- η νίκη στους τελικούς του 1997, η συνάντηση το 2004, τα δύο διαφορετικά ευρωπαϊκά τρόπαια, ακόμα και οι στυλιστικές διαφορές που ξεχώριζαν τον Θοδωρή Χατζηθεοδώρου και τον Γιώργο Αφρουδάκη- κάνουν την Κόντρα ακαταμάχητη.

Η σεζόν που αρχίζει είναι η τρίτη που υπάρχει η μεγάλη πιθανότητα να συναντηθούν οι δύο ομάδες στους τελικούς των πλέι οφ και στο Κύπελλο. Το 2011 ο ΝΟΒ γνώρισε το νέκταρ του να συμμετάσχει ξανά σε τελικούς πρωταθλήματος μετά από επτά χρόνια, το 2012 πήρε δύο παίκτες που έπαιζαν στον Ολυμπιακό και το 2013 είναι η ομάδα που πρέπει να νικηθεί για να μην κάνει το ριπίτ. Ο Ολυμπιακός είναι το αναμφισβήτητο αφεντικό στην εικοσαετία, 16 πρωταθλήματα σε 21 χρόνια, 14 Κύπελλα από το 1992 και μετά, οπότε, ξέρετε, δεν μένει κάποιο κενό. Ακόμα και με τον συντοπίτη Εθνικό η Κόντρα δεν θα πληρούσε πιθανότατα τους κανόνες, διότι ο λόγος γίνεται για διαφορετικά χαρακτηριστικά γνωρίσματα, για διαφορετικούς χαρακτήρες, για ανθρώπους που αυτή η σχεδόν γονιδιακή διαφορά τους δημιουργεί κίνητρο. Στην Κόντρα δεν μένει κανένα κενό*.

*Πέρυσι Ολυμπιακός και ΝΟΒ έπαιξαν 10 ματς! Οι «ερυθρόλευκοι» έκαναν 4 νίκες, άλλες τόσες έκανε η Βουλιαγμένη, και δύο παιχνίδια κρίθηκαν στα πέναλτι- και τα δύο υπέρ της ομάδας του Τεό Λοράντου.

Ωστόσο, το παρόν είναι αναπόφευκτο. Και, ευτυχώς, υπάρχουν πολλοί λόγοι που να υποδηλώνουν ότι πρόκειται για την κορυφαία αντάμωση του ελληνικού αθλητισμού σε όλα τα ομαδικά παιχνίδια.

Ο Ολυμπιακός θέλει εκδίκηση: Αν κάποιος θυμάται τον Μάικλ Τζόρνταν να μπαίνει στο παρκέ μετά από μία ήττα των Σικάγο Μπουλς στα πλέι οφ, και έπειτα να έχει τον ασταμάτητο, μπορεί να παρομοιάσει (έστω διαιρώντας) την κατάσταση. Η μόνη φορά, από το 1992 και έπειτα, που ο Ολυμπιακός έμεινε για δύο συνεχόμενες χρονιές χωρίς πρωτάθλημα, είναι το 1997 και το 1998, όταν ο Γιώργος Μαυρωτάς σήκωσε πρώτος το τρόπαιο για λογαριασμό του ΝΟΒ. Ήταν οι δύο τελευταίες χρονιές του Θοδωρή Βλάχου ως παίκτη του Ολυμπιακού. Πιστέψτε όποιον πει ότι δεν θέλει να το ζήσει ξανά. Παίκτης της Βουλιαγμένης ήταν ο Τεό Λοράντος και ο Γιάννης Γιαννουρής έδινε εκείνες τις χρονιές σε έναν πιτσιρικά το χρίσμα της συμμετοχής στην Α1 πόλο Ανδρών. Το όνομά του ήταν Χρήστος Αφρουδάκης.

MVP, MVP: Στην πραγματικότητα, το MVP, που τα αρχικά του σημαίνουν Most Valuable Player, είναι κανονικά MOP, δηλαδή Most Outstanding Player. Ουδείς από το 2006 (δηλαδή από τότε που ο Γιώργος Αφρουδάκης έβαλε 95 γκολ με τον Πανιώνιο, στη μοναδική χρονιά που οι «κυανέρυθροι» πήραν ματς από τον Ολυμπιακό, τον δεύτερο ημιτελικό του πρωταθλήματος, αλλά πάλι δεν προκρίθηκαν στον τελικό) έχει πλησιάσει τα 100 γκολ τη σεζόν όπως το έκανε ο Γιάννης Φουντούλης. Ο Χιώτης περιφερειακός έβαλε 89 γκολ πέρυσι και ήταν εκείνος που είχε τη μακράν καλύτερη παράσταση την προηγούμενη σεζόν, κλέβοντας αυτήν την άτυπη διάκριση στο νήμα από τον Χατζηθεοδώρου: τα έξι γκολ στον τρίτο τελικό του πρωταθλήματος στον Λαιμό, όταν ο Ολυμπιακός έκανε το μπρέικ στο πιο συγκλονιστικό, αντιθετικό και επεισοδιακό ματς της σειράς, δίνουν πολύ λίγο από το πώς πραγματικά έπαιξε. Το γκολ που ισοφάρισε το ματς στην κανονική διάρκειά του, στην κόντρα, ήταν απλώς υψηλής νοημοσύνης. Και το πεντάμετρό του (που ήταν… οκτάμετρο) στην παράταση, ένα κομψοτέχνημα. Ο Φουντούλης πέρασε κρίση από το κακό παιχνίδι του στη Χίο, στο παιχνίδι του πρώτου γύρου, αλλά η διακοπή για το Ευρωπαϊκό του έκανε καλό. Στην πραγματικότητα, η ιστορία είναι ο τραυματισμός του και το γεγονός ότι δεν μπορούσε να κουνηθεί σχεδόν στον πέμπτο τελικό, αλλά και ότι δεν σούταρε το τελευταίο πέναλτι στην κανονική διάρκεια εκείνου του ματς. Ο Χιώτης ήθελε, αλλά η λογική δεν το επέτρεπε, τουλάχιστον μέχρι πριν την εκτέλεσή του. Νίκησε, ωστόσο, τον Κώστα Τσαλκάνη στη διαδικασία των πέναλτι. Ήταν το τελευταίο σουτ του για το περυσινό πρωτάθλημα, έπαιξε με ενοχλήσεις στους Ολυμπιακούς Αγώνες και τώρα έχει το κίνητρο για να κάνει μία σπουδαία χρονιά με μία ομάδα με πολύ καλούς παίκτες, που, όμως, κατά κάποιον τρόπο, είναι δική του.

Εργασιακή ηθική: Το fair square, που λένε οι Αμερικάνοι, το δίκαιο δηλαδή, ήταν να βγει ο Νικόλας Δεληγιάννης με αποβολή χωρίς αντικατάσταση μετά το πρώτο οκτάλεπτο του τρίτου τελικού, αλλά και να καταστήσει άρρυθμο τον Αλέξανδρο Γούνα. Ο δεύτερος είδε τον τερματοφύλακα του Ολυμπιακού να τραβάει το κορδόνι από το σκουφάκι του, η απειρία έπρεπε να παίζει κάποιον ρόλο ώστε να μην μπορέσει να το ξεπεράσει. Στον τέταρτο τελικό, όμως, μέχρι τη στιγμή που αποβλήθηκε άδικα με αντικατάσταση, μπήκε στο «Πέτρος Καπαγέρωφ» μαινόμενος, σημειώνοντας τα τρία από τα τέσσερα γκολ του ΝΟΒ στο εντυπωσιακό 0-4. Αυτό δείχνει χαρακτήρα και δείχνει αυτοπεποίθηση, κάτι που δεν υπάρχει για τη μόστρα. Συν τοις άλλοις, έχει εργασιακή ηθική. Ο Γούνας «κόπηκε» τελευταίος από τη 13άδα της Εθνικής που πήγε στο Λονδίνο και όλοι οι διεθνείς παραδέχθηκαν ότι δούλεψε σκληρά, για να καλύψει το χάντικαπ που δημιουργούσε η τακτική ανάγκη των τριών φουνταριστών και οι φήμες. Δεν είναι, πια, μια προοπτική για το ελληνικό πόλο: στο Παγκόσμιο της Βαρκελώνης θα βρίσκεται στη 13άδα, επειδή δεν θα γίνεται να μείνει απ’ έξω.

Τραγούδι από την Καταλονία: Ο Μπλάι Μάλιαρακ δεν ήρθε στον Πειραιά για να απολαμβάνει τη θέα του από το σπίτι του, στην Ακτή Θεμιστοκλέους. Είναι ένας πολίστας σε αποστολή. Μπορεί να φαίνεται ότι κινείται στον δικό του ρυθμό, αλλά δεν ισχύει καθόλου κάτι τέτοιο. Με τον Γούνα άνοιξε μέτωπο από το παιχνίδι του ομίλου, στο ΣΕΔΥ, και απλώς απομένει να πολλαπλασιαστεί η ένταση όσο οι ομάδες βρίσκονται αντιμέτωπες έως το τέλος της σεζόν, για να βγει κάποιο διεγερτικό φανταστικό αποτέλεσμα που δεν θα απέχει από την πραγματικότητα.

Το καλοκαίρι του Χρήστου: Από τα δάκρυα στο Αργοστόλι, για τον πρώτο τίτλο της Βουλιαγμένης μετά το 1998, στις αναιμικές εμφανίσεις στο Λονδίνο. Ο Χρήστος Αφρουδάκης δεν έπαιξε καλά στους τρίτους Ολυμπιακούς Αγώνες της καριέρας του, και είχε σοβαρό λόγο για αυτό. Η Εθνική έχασε ένα μεγάλο όπλο της από την προετοιμασία ακόμα. Αν δεν έχετε καταλάβει, ισχύει ακόμα ότι παρανόμησε στο πέναλτι του Δημήτρη Μάζη, με 8’’ για να λήξει ο πέμπτος τελικός, μπαίνοντας πιο γρήγορα (πολύ πιο γρήγορα) στην περιοχή που δεν έπρεπε μέχρι να καταλήξει κάπου η εκτέλεση. Ήταν ο εγκέφαλος του ΝΟ Βουλιαγμένης την προηγούμενη σεζόν και ο τρόπος που παίζει είναι ένα κινητικό χάι λάιτ. Είναι ο μόνος Έλληνας πολίστας που δεν χρειάζεται να γνωρίζεις από πόλο για να καταλάβεις ότι παίζει το παιχνίδι όμορφα. Τα έκανε όλα μικρός και θέλει να γίνει το όνομά του συνώνυμο με την επικείμενη δυναστεία του ΝΟΒ.

Το κοκαλάκι της νυχτερίδας: Για πρώτη φορά μετά το 2003 ο Γιώργος Ντόσκας είδε τους τελικούς του πρωταθλήματος από την τηλεόραση. Ο «Ντο» συνδέει την παρουσία του στον Ολυμπιακό με τίτλους και το ίδιο θέλει να σηματοδοτήσει αυτή η επιστροφή του, ένα χρόνο μετά, στην ομάδα. Ο Ντόσκας προσπαθεί όσο ποτέ άλλοτε και δεν το κάνει για να σώσει την ψυχή του, αλλά διότι θέλει να νικήσει. Ο ίδιος ο Ολυμπιακός του έδωσε δεύτερη ευκαιρία, σε μία σπάνια ιστορία συγχώρεσης.

Ο γιος της προέδρου: Παίζει σαν να τον κυνηγάνε να τον σκοτώσουν, αν αποτύχει. Ο Δημήτρης Τίγκας είναι ο γιος της προέδρου- και αυτό τον έκανε να παραπαίει τα πρώτα χρόνια του. Ο Τεό Λοράντος τον πήγαινε σε προπονήσεις μετά το σχολείο και του έλεγε ότι δεν είναι αρκετά καλός να παίζει για τη Βουλιαγμένη. Στον τέταρτο τελικό του 2011, ο Τίγκας έζησε το δικό του ναυάγιο, πέρα από την απώλεια του πρωταθλήματος. Σε ένα χαμένο ματς, ο Λοράντος τον άφησε για ώρα στο νερό, για να του διδάξει ένα μάθημα. Ο Τίγκας πελαγοδρομούσε, αλλά σηκώθηκε. Όταν αφοσιώθηκε στην ομάδα του, έγινε άλλος παίκτης. Η άμυνα στον φουνταριστό- θα θυμάται για πάντα το thumb up του Χρήστου Αφρουδάκη μετά τον πρώτο τελικό- και το πέναλτι που εκτέλεσε στον πέμπτο τελικό του πρωταθλήματος, το παιδί υπερκέρασε το επώνυμό του και κέρδισε τη θέση του.

Το λάθος: Δεν ήταν ότι πήγε να εκτελέσει το πέναλτι, το λάθος. Ήταν ότι «ίσως να έπρεπε να έχω έρθει πριν χρόνια στον Ολυμπιακό». Ο ίδιος ο Δημήτρης Μάζης έχασε την ευκαιρία να γίνει ο Δημήτρης Μάζης ο πρώτος παίκτης που κατακτά τρία πρωταθλήματα με τρεις διαφορετικές ομάδες στην καριέρα του. Κυριολεκτικά, περνούσε από το χέρι του. Αλλά η μπάλα πήγε στο δοκάρι και ο Μυλωνάκης του πήρε τη δόξα. Η σεζόν ξεκίνησε βάφοντας έναν τοίχο κόκκινο στο μαγαζί του. Και αυτό, με κάποιον αλληγορικό τρόπο, δείχνει τη δίψα του.

Ένα σουτ: Ξέρετε, ο Φώτης Μπλάνης είχε αυτό το περίεργο συναίσθημα ότι το σουτ που έκανε στο τελευταίο δευτερόλεπτο της παράτασης του πέμπτου τελικού ήταν πολύ καλό. Ήταν ένα σουτ που κανείς δεν πίστεψε ότι θα πάει στα δίχτυα, αλλά ο ίδιος νόμιζε ότι μπορεί να μπει. Όταν η μπάλα πήγε στο δοκάρι και βγήκε έξω, οι θεατές δεν πίστευαν ότι πήγε τόσο καλά. Τόσο καλό ήταν το σουτ. Ο Ολυμπιακός δεν πήρε από τον Μπλάνη (ο οποίος δεν ήταν στην καλύτερη δυνατή κατάστασή του στους τελικούς, αλλά μάλλον επειδή είχε κάποιο πρόβλημα, το οποίο δεν αποκαλύπτει) τα γκολ που ήθελε στη σειρά. Αλλά ο Μπλάνης είναι ο ορισμός του επαγγελματία: επιστρέφει χαμογελαστός για να κάνει ό,τι πρέπει ώστε να γίνει η δουλειά.

Ο Τεό ξέρει: Ή, εν πάση περιπτώσει, ο Τεό νομίζει ότι ξέρει. Το καλοκαίρι πέρασε με τον Τεό να ξέρει. Ο Λοράντος ήταν μία από τις μορφές του περυσινού πρωταθλήματος και ζει για τις προκλήσεις. Ο Ολυμπιακός είναι αυτός που θέλει να του δείξει ότι αυτά που ξέρει δεν ισχύουν.

This is the end: Τραγουδάει Doors ο Νικόλας Δεληγιάννης; Σκέφτεται τον Τζιμ Μόρισον να τραγουδάει το «This is the end»;. Πόσο κατηγορεί τον εαυτό του για την απώλεια του πρωταθλήματος, για το ότι στον τέταρτο τελικό έμοιαζε με τον Τζακ Νίκολσον στη «Φωλιά του Κούκου»; Θα σταματήσει μετά το τέλος αυτής της περιόδου; «Θέλω να σταματήσω σαν πρωταθλητής», λέει. «Ένα από τα πολλά όνειρα που είχα για την αθλητική καριέρα μου ήταν να παίξω για τον Ολυμπιακό και πραγματοποιήθηκε με τρόπο που δεν είχα φανταστεί», λέει. Είναι 36 χρονών και μπήκε φορτσάτος σε αυτήν τη σεζόν, που για εκείνον είναι μία καυτή πατάτα. Έχει αποφασίσει τι θα κάνει, αλλά το παιχνίδι είναι πάνω απ’ όλα. Θα το μάθουμε μετά. Εξαρτάται.

Ακολουθήστε το Gavros.gr στο Google News για να μαθαίνετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις!