Η παρέα του Βάνια

Σάββατο, 3 Νοεμβρίου 2012 - 22:35

Ο τρόπος που δείχνει η Ραντνίτσκι Κραγκούγεβατς τη δυναμική της είναι ένα κλασικό παράδειγμα νεοπλουτίστικης ομάδας. Σε αυτήν την κατηγορία βρίσκονται οργανισμοί που ψάχνουν τρόπο να επιδείξουν τη δύναμή τους και το κάνουν χωρίς να αντιλαμβάνονται ή, ακόμα χειρότερα, να τους νοιάζει αν γίνονται ασεβείς. Τούτο προκύπτει, σε αυτήν την περίπτωση, από την παραίτηση του Ντέγιαν Ουντόβιτσιτς από τον πάγκο της εθνικής Σερβίας και την ανακοίνωση της Ραντνίτσκι, μετά από λίγες ώρες, για την πρόσληψή του. Η ασέβεια προς την ομοσπονδία πόλο της Σερβίας προκύπτει διότι με το ζήτημα του προπονητή της εθνικής ομάδας έχει γίνει ο… χαμός στη χώρα.

Μία μικρή ιστορία πρώτα: το 2001 οι παίκτες του αντιπροσωπευτικού συγκροτήματος της Ελλάδας, στο πόλο Ανδρών, έκαναν ένα τρόπον τινά πραξικόπημα για να «ρίξουν» τον Κούλη Ιωσηφίδη από τον πάγκο. Ο ομοσπονδιακός τεχνικός είχε φέρει τη μεγαλύτερη επιτυχία της Εθνικής, με την έκτη θέση στο ολυμπιακό τουρνουά της Ατλάντας, αλλά οι διεθνείς ένιωθαν ότι ήρθε το πλήρωμα του χρόνου για να δείξουν στον κόσμο τι αξίζουν, να σημαδεύουν το βάθρο των μεγάλων διοργανώσεων. Πλησίαζαν οι Ολυμπιακοί Αγώνες και οι διεθνείς ήθελαν έναν προπονητή στα μέτρα τους. Ο Δημήτρης Διαθεσόπουλος τους έφερε τον Αλεσάντρο Καμπάνια. Η Ελλάδα, τότε, ήταν μία χώρα που ο καθένας θα ήθελε να δουλεύει, ειδικά ως προπονητής εθνικής ομάδας. Οικονομικά προβλήματα υπήρχαν (πάντα υπήρχαν και εδώ έρχεται η παραίσθηση που φέρνει η δυσκολία: μέσω της κρίσης εξιδανικεύεις μία εποχή η οποία προηγούταν αυτής, το κάνεις άθελά σου, επειδή και τότε ήθελες περισσότερα) αλλά όχι τόσο μεγάλα. Και ασφαλώς ίσχυε εκείνος ο στίχος του Λορέντζου Μαβίλλη, «πατρίδα σαν τον ήλιο σου, ήλιος αλλού δεν λάμπει». Οι συνθήκες ήταν ανεκτές και οι ξένοι μαγευόντουσαν κάτω από το ελληνικό.

Κάπως έτσι ήρθε ο Σάντρο Καμπάνια στην εθνική πόλο Ανδρών˙ αλλά κάπως έτσι πήρε και η εθνική πόλο Γυναικών το ασημένιο ολυμπιακό μετάλλιο στην Αθήνα, το 2004. Αυτή η ιστορία μοιάζει με εκείνη της Σερβίας, αλλά δεν είναι ίδια. Για την ακρίβεια, από την άποψη της δημοσιότητας δεν έχει καμία σχέση.

Η επιστολή που αφορούσε στον Ντέγιαν Ουντόβιτσιτς ήταν υπογεγραμμένη από οκτώ παίκτες, αλλά ουδείς εξ αυτών λεγόταν Βάνια ή Φιλίπ. Οι Σέρβοι διεθνείς δεν ήθελαν άλλο για προπονητή τον Ντέγιαν Ουντόβιτσιτς. Δεν τον ήθελαν οι Σλόμπονταν Σόρο, Στέφαν Μίτροβιτς, Άντρια Πρλαΐνοβιτς, Ντούσκο Πιέτλοβιτς, Νίκολα Ράτζεν, Σλόμπονταν Νίκιτς, Ζίβκο Γκότσιτς, Μίλαν Άλεξιτς, οι οκτώ που υπέγραψαν την επιστολή.

Αλλά ουδείς εξ αυτών λεγόταν Βάνια ή Φιλίπ. Δηλαδή Ουντόβιτσιτς ή Φιλίποβιτς.

Αυτή η ιστορία έχει γίνει εδώ και αρκετό καιρό. Αλλά η συμπεριφορά της Ραντνίτσκι δεν διαφέρει από εκείνη των ποδοσφαιρικών ομάδων που βρίσκουν Σεΐχηδες και βγαίνουν στα μίντια δημοσιεύματα τύπου «πρόταση 150.000.000 στην Μπαρτσελόνα για τον Μέσι υπέβαλλε η Μάντσεστερ Σίτι». Αυτές οι ομάδες, που δημιουργούνται με χρήμα, μοιάζουν με τους τύπους που ξέρουν όλες τις ερωτήσεις στο Trivial Pursuit- και βιάζονται να τις απαντήσουν και να μην αφήσουν κανέναν να παίξει. Ο Ντέγιαν Ουντόβιτσιτς δεν έχει πρόβλημα να κάνει τα χατίρια του συνεπώνυμού του και του Φιλίποβιτς. Η Σερβία ήταν φανερά προβληματική στο Λονδίνο, σχεδόν παραδόθηκε… αυτεπάγγελτα στον ημιτελικό με την Ιταλία και παρά τη σύμφυτη πανουργία τους, οι Σέρβοι την πατάνε για δεύτερη φορά με τον ίδιο τρόπο, δηλαδή με προστριβές και συγκρούσεις στα τελευταία στάδια της διοργάνωσης. Το ίδιο είχε γίνει και στο Πεκίνο, με τον τσακωμό των Ντένις Σέφικ με τον Αλεξάντερ Σάπιτς. Αν γίνει αυτό που ακούγεται, να πάρει τη θέση του ομοσπονδιακού ο Ιγκόρ Μιλάνοβιτς, το πρόβλημα θα βρει τη λύση του όσο ο άλλοτε σπουδαιότερος παίκτης του κόσμου (και ένας από τους καλύτερους όλων των εποχών) γίνει ο τιμονιέρης στο καράβι των «πλάβι».

Η κίνηση της Ραντνίτσκι είναι η ύβρις στο τετράπτυχο της τραγωδίας: Αλαζονεία-Ύβρις- Νέμεση- Κάθαρση. Και θα την πληρώσει. Δεν υπάρχει ξεκάθαρος λόγος για τον οποίο θα γίνει αυτό, αλλά πάντα συμβαίνει.

Ακολουθήστε το Gavros.gr στο Google News για να μαθαίνετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις!