Τα λουλούδια του Περθ

Παρασκευή, 7 Δεκεμβρίου 2012 - 20:35

Υπάρχει μία σκηνή στο βιβλίο «Ο Χορός των Επτά Πέπλων» που μία νεαρή σερβιτόρα έχει ζωγραφίσει- σαν Μιχαήλ Άγγελος την Καπέλα Σιξτίνα- το μαγαζί που άνοιξαν ένας Άραβας και ένας Ιουδαίος απέναντι από το κτίριο του ΟΗΕ και ένας πελάτης κάνει υψηλή κριτική στο σχέδιο. Και εκείνη του λέει: «Ωραία όλα αυτά. Αλλά δεν το κάνατε εσείς. Εγώ το έκανα».

Είναι η ιστορία του ελληνικού πόλο Γυναικών. Είναι σίγουρα πιο εύκολο να γίνουν επιτυχίες εκεί απ’ ό,τι στο ανδρικό. Είναι, μάλλον, πιο εύκολες από τα περισσότερα ομαδικά σπορ. Ο κύκλος του παιχνιδιού είναι πιο στενός και η αναγνώρισή τους πιο σύντομη. Η διαφήμισή τους πολύ μικρότερη. Αλλά κάποιες πρέπει να τις κάνουν. Και εκείνες που τις κάνουν, χμμ, τις έκαναν. Είναι δικές τους. Είναι τα παράσημά τους, όπως το καταπληκτικό ζεν σχέδιο της νεαρής σερβιτόρας στον «Χορό των Επτά Πέπλων».

Γράφεται ιστορία στο Περθ. Το νιώθεις. Ο Γιώργος Μορφέσης πάει να γίνει ο πρώτος (και μόνος) προπονητής που κατακτά δύο χρυσά μετάλλια σε Παγκόσμια Πρωταθλήματα με δύο διαφορετικές εθνικές ομάδες. Είναι σίγουρα που ο πρώτος που έχει κατακτήσει δύο μετάλλια σε Παγκόσμια Πρωταθλήματα. Το μόνο που λείπει είναι η βουτιά στην πισίνα.

Πολλές φουρνιές έχουν βγει από μικρές εθνικές ομάδες. Εκείνη της Δουνκέρκης είναι το σημείο αναφοράς, έχει γίνει σχεδόν βαρετή η αναφορά της. Αλλά είναι ακαταμάχητη. Ένα φαινόμενο βιολογικά καταπληκτικό, οκτώ παίκτες που έγιναν πρωταθλητές. Ο κορμός της εθνικής Ανδρών που πήρε το χάλκινο στο Μόντρεαλ. Μετά είναι αυτή της Κωνσταντινούπολης, με τους Χρήστο Αφρουδάκη, Γιώργο Ντόσκα και Αργύρη Θεοδωρόπουλο μεταξύ άλλων, η μόνη γαλανόλευκη παγκόσμια πρωταθλήτρια σε επίπεδο εφηβικών ομάδων. Στα κορίτσια έχουν βγει φουρνιές και φουρνιές. Αλλά σε αυτήν υπάρχει κάτι το ιδιαίτερο. Είναι το ταλέντο, είναι η ποιότητα της κάθε μίας ξεχωριστά. Και είναι οι προοπτικές. Ότι κάποια στιγμή τουλάχιστον 12 από αυτά τα κορίτσια (της τετραετίας 1993-97) θα βρίσκονται στην αποστολή της εθνικής ομάδας πόλο Γυναικών, για μία σπουδαία διοργάνωση. Η μία ντουζίνα είναι τεράστια, για να βγει σε μία τετραετία.

Μετρήστε: Μαργαρίτα και Ελευθερία Πλευρίτου. Άλκηστις και Ιόλη Μπενέκου. Στεφανία και Ιωάννα Χαραλαμπίδου. Χρυσή Διαμαντοπούλου. Χριστίνα Κώτσια. Τίνα Κοντογιάννη. Βασιλική Διαμαντοπούλου. Μαρίνα Φλώρου. Κατερίνα Ζάντου. Αυτά τα 12 κορίτσια παίζουν ήδη σαν γυναίκες. Για να ολοκληρωθεί η μετάβαση στη νοοτροπία και ο τρόπος, δεν χρειάζονται πάνω από δύο χρόνια. Είναι πιθανό ότι το καλοκαίρι του 2014, με μόνο τη Βασιλική Διαμαντοπούλου να έχει διαβεί τα 20 χρόνια της, όλες αυτές οι πολίστριες θα βρίσκονται στο υψηλότερο δυνατό επίπεδο και ο Μορφέσης, που θα είναι και τότε ομοσπονδιακός προπονητής, θα ανακοινώνει τη 13άδα την τελευταία μέρα της διορίας και θα φυσά και θα ξεφυσά τις ώρες που θα έπρεπε να κοιμάται, για να δει ποια θα κόψει.

Η μέτρηση δεν τελειώνει εδώ. Υπάρχει η Ελένη Ξενάκη, που βρίσκεται εκεί κοντά. Η αναπληρωματική τερματοφύλακας Στεφανία Τερεφού, η Ειρήνη Πάτρα που κουβαλά το επώνυμο και τη χάρη, και η Ιωάννα Σταματοπούλου, που πολύ σύντομα θα βρίσκεται στα κελεύσματα. Υπάρχουν από πίσω η Βάσω Πλευρίτου, η Μίλβα Καλογεράκου, η Βιργινία Νιαρχάκου, 14χρονες που επίσης θα βρουν πρωταγωνιστικό ρόλο στις μικρές εθνικές ομάδες όταν, πια, αυτή η σειρά αποχαιρετήσει τις ομάδες των μικρών ηλικιών και βρίσκονται, πια, ως συμπαίκτριες στην προετοιμασία της εθνικής ομάδας, «πολεμώντας» για τις θέσεις τους. Η Αναστασία Καλαργυρού, επίσης, που κόπηκε ως 14η από την ομάδα. Αυτό θα ξεκινήσει από το καλοκαίρι, ήδη υπάρχουν ορισμένα ζητήματα ανοικτών θέσεων, που μετά την επιλογή του Δημήτρη Διαθεσόπουλου να ανανεώσει πλήρως την εθνική ομάδα (κόβοντας μερικές ήδη θρυλικές μορφές του ελληνικού πόλο, όπως την Κική Λιόση, την Αντιγόνη Ρουμπέση, τη Σταυρούλα Αντωνάκου και την Αγγελική Γερόλυμου) θα παιχθούν ως την τελευταία στιγμή. Όσον αφορά στα κορίτσια που ηγούνται τώρα της εθνικής ομάδας; Μιλάμε για εξωφρενικό ταλέντο: η Άλκηστη Αβραμίδου και η Φιλιώ Μανωλιουδάκη ηγούνται του Ολυμπιακού, η Αλεξάνδρα Ασημάκη είναι η κορυφαία πολίστρια του κόσμου για το 2011, η Χριστίνα Τσουκαλά έχει απεριόριστες ικανότητες, τις οποίες δεν έχει απλώσει ακόμα όλες στο νερό αλλά ακόμα και τώρα είναι από τις κορυφαίες Ελληνίδες πολίστριες, η Έλενα Κούβδου ήταν η κορυφαία τερματοφύλακας του Παγκόσμιου στη Σανγκάη, ενώ υπάρχει και η Ηλέκτρα Ψούνη, η αμυντικός που παίζει στη Λιλ, και είναι πολίστρια παγκόσμιας κλάσης*.

*Εδώ να επικαλεστώ πρώτο πρόσωπο και να ζητήσω συγγνώμη για όσες ξέχασα. Το πόλο Γυναικών δεν είναι μικρό, όσο κι αν φαίνεται μικρό, ώστε εγωισμοί να πληγώνονται από πάσας μορφής αμνησία.

Φυσικά, χρειάζεται δουλειά. Ο ελληνικός αθλητισμός βρίσκεται ενώπιον μίας ευλογημένης φουρνιάς: τα κορίτσια που θα δώσουν πανελλήνιες θα έχουν εξασφαλίσει την είσοδο στα ΤΕΦΑΑ και ένα αρκετά μεγάλο ποσοστό μορίων για να έχουν ευκολία στην είσοδό τους σε σχολή της επιλογής τους, αρκεί να είναι σώφρονες στη Γενική Γραμματεία και να απαιτήσουν να υπαχθεί στον νέο αθλητικό νόμο που πρόκειται να ψηφιστεί. Για να τεθεί και αλλιώς: η Α1 πόλο Γυναικών έχει ήδη χάσει τη Χριστίνα Κώτσια και τις Στεφανία και Ιωάννα Χαραλαμπίδου, που έχουν πάει για κολεγιακή μόρφωση στις ΗΠΑ και, όσο κι αν το κολέγιο είναι πρότυπο εκπαίδευσης, δεν αντέχει να χάσει άλλες τέτοιες παίκτριες.

Όσο κι αν υπάρχει ο τελικός του Παγκόσμιου, την Κυριακή με την Ουγγαρία, είναι υπόθεση των παικτριών. Είναι ένα ματς, είναι ένα από τα δύο μετάλλια. Οι περισσότερες έχουν κατακτήσει το χρυσό τους στη Μαδρίτη και οι Νεανίδες θα κάνουν το back to back για πρώτη φορά από το 2001 και το 2002, μόνο που τότε ήταν δύο Ευρωπαϊκά. Θέλουν να γίνουν η δεύτερη εθνική Νεανίδων που κατακτά χρυσό μετάλλιο σε Παγκόσμιο Πρωτάθλημα μετά την ομάδα του 1997 και η τέταρτη συνολικά, μια και στο μεσοδιάστημα έχουν προκύψει η εθνική Εφήβων του 2001 και την εθνική Γυναικών το 2011.

Εδώ αξίζει να σημειωθεί κάτι, διότι δεν κάνει καλό η υπερβολή καθ’ οιαδήποτε περίσταση. Στα ομαδικά σπορ στην Ελλάδα δίνεται μεγάλη σημασία στο αποτέλεσμα στις μικρές ηλικίες, για τον απλούστατο λόγο ότι η αποτυχία φέρνει γκρίνια, η γκρίνια φέρνει μηδενισμό και ο μηδενισμός… μηδενίζει. Υπάρχουν χώρες στις οποίες δεν ασχολούνται διότι το σύστημα τους επιτρέπει αυτό. Ίσως αν δεν ήμαστε τόσο κοντόφθαλμοι, να προσμένουμε νίκες για να αναγνωρίζουμε την ποιότητα, να είχαμε το δικό μας σύστημα. Και κάτι τελευταίο: πρέπει να ΑΠΑΓΟΡΕΥΕΤΑΙ από εδώ και στο εξής η άρνηση στις κλήσεις της εθνικής ομάδας. Όποια παίκτρια αρνείται για λόγους που δεν έχουν να κάνουν με υγεία, η πόρτα να κλείνει για εκείνη. Οριστικά και αμετάκλητα. Το πόλο Γυναικών δεν χρειάζεται πολλά για να ζήσει. Οπότε δεν χρειάζεται να γίνεται και μεγάλο θέμα.

Ακολουθήστε το Gavros.gr στο Google News για να μαθαίνετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις!