Αυτοκριτική

Πέμπτη, 20 Δεκεμβρίου 2012 - 02:45

Δεν υπάρχει τίποτα πιο θλιβερό από το να κατηγορείς τον άλλο για την εμφάνιση που έκανε, για να καλύψεις τα δικά σου χάλια. Τίποτα πιο θλιβερό.

Στον Ολυμπιακό, αυτήν τη στιγμή, καλούνται να ξεπεράσουν χωρίς αναταραχές μία ήττα. Διαγράφηκαν όλα: ό,τι προσπάθεια είχε κάνει αυτή η ομάδα, όσο συμπυκνώθηκε την περυσινή σεζόν, μέσα σε ένα βράδυ πάει. Έγινε ατμός. Εξαφανίστηκε με αυτή τη χυδαία εμφάνιση με αντίπαλο τη Γιουγκ Ντουμπρόβνικ.

Δεν υπάρχει τίποτα πια. Δεν υπάρχει η νίκη με τον Ερυθρό Αστέρα, δεν υπάρχει η περυσινή υπερβολική προσπάθεια. Ένα μεγάλο «Χ» τα κάλυψε όλα. Στο προτελευταίο παιχνίδι του χρόνου, ο Ολυμπιακός κατάφερε να αναιρέσει όλο το μαγευτικό ταξίδι και την υπερβατική προσπάθεια. Πλέον, βρίσκεται στο σημείο μηδέν.

Ο όρος «ομάδα» δεν σημαίνει ότι ο ένας μπορεί να κατηγορεί τον άλλο για μία κακή εμφάνιση. Σημαίνει ότι ο ένας πρέπει να καλύπτει την κακή εμφάνιση του άλλου. Στον Ολυμπιακό έχουν νέα ρούχα, η ομάδα πρέπει να ανησυχεί μόνο για το αγωνιστικό πεδίο, έχει ρεπόρτερ που καλύπτουν το ρεπορτάζ της και από καιρού εις καιρόν οι παίκτες γίνονται αποδέκτες επαίνων όπως δεν θα μπορούσαν να το φανταστούν. Από εκεί και ύστερα, όμως, έχουν την υποχρέωση να στέκονται στο ύψος των περιστάσεων.

Η Γιουγκ είναι η ομάδα του Νίκσα Ντόμπουντ και του Άντρο Μπούσλιε. Δεν είναι καν του Μίχο Μπόσκοβιτς. Είναι, επίσης, του Μάρο Γιόκοβιτς. Αλλά κυρίως είναι η ομάδα του Νίκσα Ντόμπουντ. Σε κάποια φάση στο τρίτο οκτάλεπτο, ο Βέσελιν Τζούχο ζήτησε τάιμ άουτ σε επίθεση με παίκτη παραπάνω, αλλά οι παίκτες της Γιουγκ δεν πήγαν στον πάγκο: έμειναν στο κέντρο του γηπέδου και άκουσαν τον Ντόμπουντ να τους μιλάει, για το πώς θα σχεδιάσουν την επίθεση! Στο τέλος, παρά το 2-9, ο φουνταριστός της Γιουγκ είχε πιάσει τον Πάβλοβιτς και του έδειχνε τρόπους για να παίζει άμυνα. Οι μικροί της Γιουγκ δεν μιλάνε. Ακούνε και μαθαίνουν. Ξέρουν ότι έχουν στην ομάδα τους ιερά τέρατα του παγκόσμιου πόλο, ξέρουν ότι ό,τι λένε είναι σωστό ή, ακόμα και αν είναι λάθος, είναι αυτό που λένε.

Υπήρχε μία ιστορία για τους παίκτες της ομάδας μπάσκετ της Παρτιζάν, που έφθασε στο Final 4 της Ευρωλίγκας το 2010 στο Παρίσι: ο προπονητής Ντούσκο Βουγιόσεβιτς είχε τα κλειδιά τους και τους έκανε απροειδοποίητες επισκέψεις για να βεβαιωθεί ότι είναι στο σπίτι τους.

Στον Ολυμπιακό τα μέτρα δεν είναι τόσο αυστηρά: προς χάριν του καλού κλίματος ο καθένας μπορεί να μιλάει, να έχει τη γνώμη του. Αυτό εξαρτάται από τη φιλοσοφία και τη νοοτροπία: αλλά επ’ ουδενί μπορεί να αθωώνεται για την κακή δική του εμφάνιση, επειδή ένας συμπαίκτης του μπορεί να έπαιξε χειρότερα. Αυτό δείχνει κακή νοοτροπία και ερασιτεχνισμό. Και δοκιμάζεται κυρίως στις ήττες.

Για να προχωρήσει μία ομάδα χρειάζεται σύμπνοια: για να βρει ο Μάικλ Τζόρνταν τον δρόμο προς τον τίτλο του ΝΒΑ έπρεπε η παρουσία του να εμπνεύσει τους συμπαίκτες του. Ο Τζον Γούντεν, του UCLA, συνήθιζε να λέει κάθε χρονιά που ξεκινούσε, στους παίκτες του πανεπιστημίου της Καλιφόρνιας, ότι «δεν θα αρέσω σε όλους το ίδιο, δεν θα αρέσετε σε μένα το ίδιο και δεν θα αρέσει ο ένας στον άλλο το ίδιο». Από την ειλικρίνεια ξεκινούσε για να φτιάξει μία ομάδα. Μία ομάδα που κατέκτησε 10 πρωταθλήματα σε 12 χρόνια, και που οι πιο γνωστοί παίκτες της ήταν ο Λιου Αλτσίντορ, Καρίμ Αμπντούλ Τζαμπάρ και ο Γκέιλ Γκούντριτς. Πέρασαν εκατοντάδες παίκτες, παίκτες που ίσως να θεωρούσαν ότι με εκείνους ως ηγετικές φυσιογνωμίες θα ήταν καλύτερα. Αλλά κανέναν δεν χάλασε η πιο δύσκολη αυτοκρατορία του αθλητισμού, δηλαδή αυτή του UCLA. Και δεν θα γινόταν με άλλο τρόπο.

Ο κάθε παίκτης του Ολυμπιακού πρέπει να κάνει την αυτοκριτική του. Η ήττα ήταν βαριά και η αντίσταση ήταν μηδαμινή. Η φράση με την οποία ξεκινά ο αθλητής που θέλει να γίνει ή είναι πρωταθλητής, είναι, «πόσο άσχημα έπαιξα σήμερα». Όχι, «εντάξει, σήμερα δεν έπαιξα καλά, αλλά ο άλλος έπαιξε χειρότερα».

Ακολουθήστε το Gavros.gr στο Google News για να μαθαίνετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις!