Ο ενθουσιασμός του τέλους

Παρασκευή, 21 Δεκεμβρίου 2012 - 19:50

Το πρόσωπο του 2012 στον παγκόσμιο αθλητισμό ήταν ο Μάικλ Φελπς. Όχι μεταφορικά (τουλάχιστον όχι μόνο), αλλά κυριολεκτικά. Το πρόσωπο, η φάτσα λαϊκιστί. Ο χρόνος μετρούσε αντιστρόφως για το τέλος του στην κολύμβηση- το αν επιστρέψει δεν έχει και πολλή σημασία, διότι εκείνος θεωρούσε ότι στο Λονδίνο ήταν το τέλος του στην κολύμβηση- και το πρόσωπό του γλύκαινε καθημερινά όλο και περισσότερο, μπαίνοντας ήδη σε μία νοσταλγική περίοδο, σε μία περίοδο που παρά τον ανταγωνισμό, και στην κολύμβηση, στο υψηλότερο επίπεδο, αυτός ζούσε σε δύο πραγματικότητες: στην πραγματική πραγματικότητα, αυτή στην οποία χρειαζόταν να εκτελωνίσει άλλο ένα χρυσαφένιο ραβασάκι στη Βαλτιμόρη, και η πραγματικότητα στην οποία ενσταντανέ από την καριέρα του- από τις πρώτες προπονήσεις της χρονιάς ως το πρώτο χρυσό στο Παγκόσμιο της Βαρκελώνης, το 2003- περνούσαν μπροστά από τα μάτια του. Στο τέλος ήταν τόσο γλυκός και μελαγχολικός, που ήταν σαν να περνούσε ένα δεύτερο πρόσωπο, ένα πρόσωπο πάνω από πρόσωπο, μπροστά στα μάτια του. Ήταν σαν το Slumdog Millionaire, που μετά από κάθε σωστή απάντηση, η κάμερα του Ντάνι Μπόιλ μεταφερόταν στην εμπειρία του διαγωνιζόμενου και στο πώς απέκτησε τη συγκεκριμένη γνώση.

Τώρα τι σχέση μπορεί να έχει ο Φελπς με τη Βάσω Μαυρέλου; Ο κάθε (πρωτ)αθλητής, στον μικρόκοσμό του, ζει το δικό του τέλος με έναν παρόμοιο τρόπο. Η Χιώτισσα περιφερειακός ετοιμάζεται για τη 12η πρεμιέρα της με το ερυθρόλευκο σκουφάκι στην Α1 πόλο Γυναικών και νιώθει πολύ περισσότερο ενθουσιασμό από τα πρώτα χρόνια της στον Ολυμπιακό, «το δεύτερο σπίτι μου», όπως τον χαρακτήρισε.

«Τα τελευταία χρόνια είμαι όλο και περισσότερο ενθουσιασμένη που το ζω αυτό. Ξέρεις γιατί; Επειδή δεν ξέρω αν η κάθε χρονιά θα είναι η τελευταία μου στον Ολυμπιακό και στο πόλο. Οσο μεγαλώνω πλησιάζει το τέλος και θέλω να το απολαμβάνω όσο περισσότερο γίνεται», τόνισε η Χιώτισσα, η οποία θα φορέσει το Σάββατο, στις 15:00 (live από το gavros.gr), το μαγιό του Ολυμπιακού, για να παίξει απέναντι στον Νηρέα Χαλανδρίου για την 1η αγωνιστική της Α1 πόλο Γυναικών στο «Πέτρος Καπαγέρωφ». Η οποία έρχεται σαν τα κάλαντα, πιο αργά από ποτέ, για να θέσει ένα παιχνίδι θηλυκά εγωιστικό και περήφανο σε λειτουργία. Η Μαυρέλου, και η Μπαλωμενάκη, που πιάνει το νούμερο 13 σε πρεμιέρες, αφού στον Ολυμπιακό παίζει από το 2001, παίζουν κάθε παιχνίδι με την επίγνωση ότι μπορεί να μην επαναληφθεί. Και αυτό, όπως και να το κάνεις, γεμίζει τις μπαταρίες και αναζωογονεί. Αξίζει τον κόπο η κάθε προπόνηση, ακόμα κι αν, πολλές φορές, οι αντοχές εξαντλούνται και δεν μπορείς να ξεχωρίσεις το σωστό από το λάθος. Όπως συμβαίνει με τους θερινούς έρωτες, που τα τέλη Αυγούστου και η πρώτη υποψία κιτρινίσματος των φύλλων στέλνουν δάκρυα από τον ουρανό στους υδρογόνους αδένες των εραστών, γιατί έχει ημερομηνία λήξης, έτσι και μία καριέρα, σε κάθε τι- από εκείνη του Μάικλ Τζόρνταν μέχρι αυτή της Κατερίνας Οικονομοπούλου, από αυτή του Μπέιμπ Ρουθ μέχρι εκείνη του Νίκου Γραμματικού, από την κουτουλιά του Ζιντάν μέχρι το παγωμένο «αντίο» του Δεληκάρη, έχει μέσα της κάτι από την πρώτη ατάκα που έγραψε στο «Για ποιον χτυπά η καμπάνα» ο Έρνεστ Χέμινγουεϊ: «...ο θάνατος του κάθε ανθρώπου λιγοστεύει κι εμένα γιατί είμαι δεμένος αξεδιάλυτα με ολάκερη την ανθρωπότητα. Για αυτό μη στέλνεις ποτέ να ρωτήσεις για ποιον χτυπάει η καμπάνα. Η καμπάνα χτυπάει για σένα». Και μέσα σε αυτό υπάρχει η απέλπιδα προσπάθεια του ανθρώπου να επιστρέψει στη στιγμή της σύλληψής του, μέσα από την αρχέγονη χαρά του παιχνιδιού.

Ακολουθήστε το Gavros.gr στο Google News για να μαθαίνετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις!